SCHAAP WORDEN
Mensen verzamelen wat af. En waarom? Waarom begint iemand een verzameling? Wat brengt een verzamling aan de mens, wat voegt het toe? Een antwoord hierop is niet zo eenvoudig, althans voor mij niet. Ik verzamel schaapjes, maar waarom?
Een eenduidig antwoord heb ik dus niet, er zijn denk ik vele redenen. Toen de kudde begon te groeien kreeg ik er steeds meer plezier in. De eerste twee schapen heb ik ruim twintig jaar geleden, tijdens een korte vakantie in Zeeland gekocht en daarna is het een gewoonte geworden om tijdens elke vakantie op zoek te gaan naar een schaap en daarmee is het plezier in het verzamelen van schapen ontstaan.
Het lijkt wel of een verameling iets toevoegt aan de eigen identiteit. Er is een keuze gemaakt om de aandacht te richten op één speciaal object. Met het verzamelen van objecten rond het gekozen onderwerp ontstaan als vanzelf de verhalen. Deze heb ik hier gevonden en ik ben wel op een heel vreemde manier aan dat exemplaar gekomen en zo groeit de verzamling in aantal, maar neemt de waarde van een verzameling ook toe. Die waarde is vaak niet in geld uit te drukken. Het plezier van weer een speciaal schaap gevonden te hebben geeft mij even een kick die op geen enkele andere wijze te verkrijgen is.
Ik heb nu bijna honderd schaapjes en eerlijk is eerlijk, ik weet niet meer exact van elk schaap de herkomst, maar van velen wel. Toen kennissen en vrienden de kudde zagen groeien en zij ijverig mee wilden gaan sparen, heb ik dit gestopt. Alleen heel intieme vrienden of familie kunnen mij blij maken met een schaap, omdat het bijbehorende verhaal net zo belangrijk is.
Soms vraag ik mij wel eens af wat ik eigenlijk met die verzameling moet. In stand houden of toch zo langzamerhand maar eens saneren? Lange tijd ben ik aan het twijfelen geweest, maar met de komst van het nieuwste schaap (in wording) ben ik weer helemaal om. Voorlopig (en misschien wel heel lang) houd ik de verameling imaar in ere. Het is iets unieks en het is echt helemaal van mij.
Neem nu het schaap in wording. Dat is toch een prachtig verhaal. Een medeblogster, Therese is bezig een kerstverhaal aan elkaar te breien en showt daarbij ook haar schapen. Ik plaats bij haar een reactie wat resulteert in een per post in onderdelen toegezonden schaap. Een dergelijk gebeuren geeft zoveel vreugde en genoegen. Dit zou ik zonder mijn schapenverzameling nooit hebben meegemaakt. Een bedankje aan Thérèse is hier op zijn plaats.
Dit alles zet mijn denken ook in beweging. Hoe zo afstandelijkheid en verkilling van de maatschappij? Dit is toch een prachtig voorbeeld van met elkaar bezig zijn in de tijd van nu. Plezier beleven aan oude ambachten zoals breien is helemaal niet stoffig en hoeft ook niet via de breikransjes van vroeger te gaan. Wij vrouwen vinden onze wegen ook in de tijd van nu op manieren die helemaal van deze tijd zijn. De contacten worden nu via de digitale wegen gelegd.
Nog even een stoffig praatje, wanneer u de kudde op de foto ziet vraagt u zich misschien af waarom de schapen zo dicht op elkaar staan, dan zijn ze afzonderlijk niet zo te bewonderen. Nee, dat is waar, maar het spaart ruimte en zo wordt er voorkomen dat er te vaak afgestoft moet worden. Bij grote tussenruimtes tussen de schapen wordt de stof op de kast te veel zichtbaar. Nu kan ik met een aantal keren per jaar volstaan, want geloof mij, het schoonhouden van die kudde is een heel karwei.
tien reacties
Weblog kan veel doen! 
Je houdt er vaak mooie contacten aan over. :_)
Dat schaap over de post is wel heel erg leuk!
Heel herkenbaar sommige dingen. Ik heb een verzameling schildpadden. Een kleintje (kuch kuch) van ongeveer 750 dingen.
Love As Always
Di Mario
Ach, ik verzamel automodellen, die staan hier in een vitrine stoffig te worden. Maar ik verzamel niet alles, maar er moet een verhaal aan vast zitten, net als bij jouw schapen.
Het bewijs dat weblogs wat toevoegen in elkaars leven!
Ja, een verzameling ontstaat meestal, en dan volgt er ook steeds meer plezier in.
Ik ken dat!
Ja, leuk zo’n verzameling.
Ik heb heel lang een verzameling olofantjes gehad, maar heb ze nu toch maar eens ingepakt, nog niet weggedaan, dat kan altijd nog. Maar wel gestopt met verzamelen.
Hanscke: Je wilt nog wel een tweede, een pikzwart schaap? Zo ja, stuur ik ‘m op; zo nee, gaat hij gewoon in mijn Kerstkudde. Een leuke verjaardag gewenst bij je dochter!
Erg mooie verzameling en leuk van Thérèse.
Jouw manier van verzamelen spreekt me wel aan; het voegt wel degelijk wat toe.
Nog leuker lijkt het me om èchte schapen te sparen
En ik maar denken dat ik de enige gek was die schapen verzamelt. Mooi niet dus. Ik verzamel al zo’n 10 jaar, ben begonnen met de schapen die mijn kinderen als baby cadeau kregen en ben daar zelf bij gaan kopen, ook vaak als ik met vakantie ben. Vooral als ik weer een naar Texel ben geweest, schapeneiland bij uitstek, kom ik weer met nieuwe exemplaren thuis. Ik heb er nu al meer dan 2000. Gelukkig niet allemaal even groot, maar het is een hele zolder vol. En ook ik vind de bijbehorende verhalen minstens even leuk. Ik heb alle schapen in een computerbestand gezet mét bijbehorend verhaal, foto, herkomst, beschrijving, datum van aanwinst. En ja, ik heb ook een echt schaap, geadopteerd op afstand, een scottish black face op een schapenfarm in Ierland. Ze heet May.
Mocht je ooit besluiten jouw kudde op te doeken kun je ze bij mij wel kwijt.
Irene
Wat leuk! En lief van Thérèse ook. Zo ben ik ooit eens begonnen aan houten poppetjes, maar omdat ik eigenlijk nooit meer op vakantie ga, komt er niets meer bij. Jij hebt al een hele kudde zodoende.