ONVERWACHT
Trots, een beetje uitdagend, maar toch ook ietwat terughoudend en kwetsbaar poseert ze voor hem, haar man. Hij heeft de intense behoefte om haar te schilderen. Hij vindt haar mooi. Haar en haar in omvang groeiende buik. Verbergen kan ze het niet meer. Het is nu heel zichtbaar dat ze over niet al te lange tijd moeder zal zijn.
En hij wordt straks de vader van dit kind. Het kind van hen samen. Hij lijdt volstrekt niet onder het feit dat dit moois buiten een planning om is ontstaan. Het is nu een vaststaand gegeven. Binnenkort zal er een nieuw mensje zijn en dat is een groots wonder. Daar kijkt hij naar uit.
Stilletjes pinkt zij een traantje weg. Wanneer zij zo samen zijn deelt ze zijn gedachten. Dan kan ze zo trots zijn op haar buik. Zachtjes volgt ze met haar handen de welvingen. Behalve met hem kan ze bijna met niemand delen hoe het voelt als het kleintje in haar beweegt.
Ze kan haar moeder toch niet vertellen hoe het is om een kleintje in haar buik te dragen. Haar moeder was immers zo boos geworden, toen ze het verteld hadden. Zij, maar ook haar vader, ze schaamden zich voor hun dochter en waren vooral bang dat de familie er schande van zou spreken.
Het brengt haar in verwarring. De blijdschap in haarzelf, het genieten van haar buik en de afkeuring van anderen.
Hij neemt even afstand van zijn werk, slaat een arm om haar heen en samen kijken ze op een afstandje naar het portret in wording. Het ontroert hen beiden.
Al die jaren heb ik heimwee gehad naar dit schilderij, nadat hij en ik ieder onze eigen weg zijn gegaan. En nu heeft hij het op haar veertigste verjaardag aan haar geschonken, aan onze dochter.
Ik was zeer ontroerd toen ze het aan mij toonde. De tranen stroomden over mijn wangen. Even had ik geen woorden voor mijn gevoelens. Haar armen om mij heen waren een weldaad. Het is goed zo
Prachtig! Ontroerend mooi, beeld en verhaal..”
Grtz