HET LAARZENVERHAAL
Een dag voor de kerst had ik ze gekocht. Stevige bruine laarzen, niet goedkoop, maar met een goed voetbed, een stevige zool, een niet te hoge hak, geen al te spitse neus, en toch elegant ogend, kortom een paar laarzen waarmee ik uit de voeten kon. Helaas, na goed twee maand dragen (ja, wel elke dag, want één keer iets goeds gevonden nooit meer iets anders is mijn devies) bleken de zolen grote scheuren te vertonen en dat is toch wel heel erg snel.
Hier en daar maar eens in mijn kennissenkring geïnformeerd en "men" vond dat ik bij de winkel mijn beklag moest doen. Na dit een veertien dagen uitgesteld te hebben, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik dat gaan doen, mijn beklag dus. Dit alles onder aanvoering van P., die zich daar kennelijk erg op verheugde, gezien het feit, dat hij mij dagelijks vroeg wanneer ik nu eens met die laarzen op stap ging.
In de winkel was men één en al begrip. Nee, dit getuigde toch echt niet van kwaliteit. De laarzen werden ingenomen en zouden gratis voorzien worden van een nieuwe zool. Er zijn maar weinig mensen die begrijpen dat er maar één paar schoeisel echt lekker kan zitten, ook al heb je nog tig andere paren achter de hand. Met een zucht stond ik mijn laarzen af. Een hele week. Het leek mij een eeuwigheid.
De volgende dag ging ik shoppen. Ik hield rekening met het feit dat, als ik "toevallig" een paar laarzen zag die aan mijn eisen voldeden, ik tot de aanschaf over zou gaan. Na heel veel laarzen gepast te hebben, had ik beet. Dit waren ze. Mooie licht suede laarzen, heel geschikt voor de aanstormende lente. De juffrouw hoefde ze niet in te pakken. Ik hield ze aan. Ze zaten veel lekkerder dan mijn korte laarsjes.
's Avonds vond ik dat de linker laars toch wel heel erg ging knellen. Ik keek nog eens goed. De linker laars leek ook wel iets kleiner. Ik trok ze uit, vergeleek ze met elkaar en ja hoor, rechter laars was maat 39 en de linker maat 38. Ik trok ze snel weer aan, eigenlijk van plan maar niets tegen P. te zeggen en mijn lot maar te ondergaan door op een te kleine laars te gaan lopen. Maar omdat ik steeds stiller werd vroeg P. of er iets was.
Met een misschien kunnen we er later wel om lachen begon ik mijn verhaal. P. keek nog eens goed naar mijn laarzen en merkte toen op dat de ene schacht minder hoog was dan de ander. Geen gezicht vond hij. Terug met die dingen was zijn advies. En zo moest ik opnieuw naar een winkel om mijn beklag te doen.
Vanmiddag ben ik geweest, alleen. Ik heb nu twee laarzen met dezelfde maat. En nu maar hopen dat ze echt lekker lopen.
Het is net of je het aantrekt
Ik pas altijd alles in de winkel overigens.