ZESTIGBLOES
Dat onbestemde gevoel, niet echt heel diep treurig zijn, maar ook zeker niet in de stemming zijn van 'yep wat is het leven toch een feestje', ik heb er de laatste maanden nogal eens last van.
Zou ik tien vijftien jaar jonger zijn, dan zou ik het aan de overgang of aan een midlifecrisis toeschrijven, maar het gekke is, toen ik die leeftijd had heb ik nergens last van gehad. Vrijwel probleemloos ben ik van veertiger vijftiger geworden, maar nu, net in de zestigerjaren aangekomen schijnt dat vanzelfsprekende opeens te stoppen.
De jaren beginnen te tellen. Mijn jeugd, heel lang is het als een goede vriendin met mij meegereisd. Soms was het nog zo dichtbij, het was net alsof ik het nog even kon vastpakken. Maar dat gevoel is verdwenen. De herinneringen zijn er nog wel, maar anders. Het is veel verder van mij af komen te staan.
Wanneer ik aan de toekomst denk, word ik wat melancholisch. Over twintig jaar, en, zo troost ik mijzelf, dat is nog best een lange tijd, zal ik begin tachtig zijn. Als ik nu om mij heen kijk, zijn er nog heel veel fitte tachtigers, dus echt dramatisch hoeft dat niet te zijn.
Maar toch. Ik begin steeds meer te beseffen dat er aan een leven een begin zit, maar ook een eind. Zo af en toe vraag ik mij af wat ik nog wil in de jaren die nog voor mij liggen. Het heftige verlangen om iets te willen bereiken is weggeëbt, maar wat wil ik daar voor in de plaats zetten? Is: 'de dagen laten komen zoals ze komen' wel genoeg voor mij?
Een vervelende bijkomstigheid is, dat bij al dit soort gevoelens mijn tranen ook nog al los lijken te zitten. Na weer eens een klein snotterpartijtje komt het woord ineens bovendrijven. De zestigblues, vergelijkbaar met de babyblues die een aantal vrouwen de derde dag na de geboorte van hun kind schijnen te hebben. Niet helemaal vat kunnen krijgen op de eigen emoties..
Dit alles is niet echt dramatisch en het zal ook heus wel weer voorbij gaan. Met de ombuiging van zestigblues naar zestigbloes hoop ik deze periode toch ook met een beetje humor het hoofd te kunnen bieden.
Ik kijk verlangend uit naar het voorjaar. Dat zal mij straks zeker helpen om mijn zinnen weer op de meer vrolijke kanten te richten.
dertien reacties
Een hele kleine winterdepressie?
Geniet van al het moois om me heen. Is de vorst verdwenen, dan schieten de voorjaarsbloemen uit de grond. Voorbode voor een mooie zomer.
Een inzinking.
Natuurlijk, leuke dingen doen helpt soms maar ik denk dat het voorjaar ook belangrijk is.
Ik herken het zo, praktisch elke jaar kom ik precies zo de winter uit. Hoe ik ook geniet van sneeuw en ijs, toch tel ik de dagen op de kalender, kijk ‘s avonds naar de klok: 6 uur en nog steeds licht, wauw!
Maar ja, het is niet te zeggen of dit ook voor jou geldt.
Kop op, dan maar.
nog enkele weken en de lente kan al haar gezicht tonen.
Nu begint het te dooien en dat gaat meestal met slecht weer.
ik droom nu al van de nakende lentezon.
Men beweert dat bij zo’n gevoel de zonnebank deugd kan doen.
ik heb het nog nooit gedaan, wie weet ?
Ik had dat neerlachtige gevoel ook wel eens, vroeger bijna continue.
Maar dat is de laatste tijd weggezakt, en ik vind het niet eens erg.
Van mij mag het ook lente worden.
Nog even door deze weersomslag worstelen en dan mag het echt zover zijn.
Heel herkenbaar hoor, ik heb het ook. Het heeft ook denk ik niet eens zo met de tijd van het jaar te maken, maar meer met het ouder worden, je zegt het zelf ook al. Ik vraag het me ook vaak af, hoe lang heb ik nog, wat kan en wil ik allemaal nog doen. Ik ken ook mensen die daar helemaal geen last van hebben, heerlijk lijkt me dat 
Niet iedereen reageert goed op dit weer. Ik hoop ook voor jou dat dat snel overgaat.
Love As always
Di Mario
Iedereen heeft dat wel: Hoe lang heb ik nog, en vooral hoe?
Maar echt blues zou ik het niet noemen. Als je bijvoorbeeld voor de zoveelste keer met een pijntje opstaat van de bank, vraag je je af of je over tien jaar nog wel opstaat, en zo ja hoe. Na een meter of wat is het pijntje weer weg, de gedachte vaak ook. Dat soort dingen dus.
O hoe herkenbaar. Ik vecht er deze dagen ook tegen.
Ik heb er wel een zonnebank voor aangeschaft, een aantal jaren geleden. En ik krijg er alleen maar opvliegers van, als ik onder dat ding heb gelegen. Maar de depressieve gevoelens blijven mooi hangen.
Ja, als je gaat denken van: over twintig jaar ben ik 83 (dat geldt voor mij) dan wordt je niet vrolijk. Maar ik denk er nooit aan. Ik ben fit, heb interesses, heb tijd tekort en zo te zien geldt dat voor jou ook. Dan is het zaak je niet door je leeftijd te laten opvreten. Ga lekker door en geniet. Wat komen moet, dat komt. Maar laten we elke dag koesteren, weer of geen weer. Dat voelt prima.
Tja, jij hebt het blijkbaar nogal te pakken. Ik denk dat je eens wat leuks moet gaan doen. Iets dat je opvrolijkt. Een weekje in de warmte? Eens naar een goeie schoonheidssalon? Van die dingen kunnen wonderen doen, hoor.