DEMENTIESPOOK
Het lesgeven over dementie, het bespreken van de verschijnselen in de diverse fasen en hierbij voorbeelden aanhalen vanuit de praktijk is toch heel anders dan het waarnemen dat het proces bij vader ook voortschrijdt.
Vanmorgen was ik een poosje bij hem op bezoek. Mijn streven is om hem minstens één keer per week te bezoeken en dat lukt meestal ook wel. Deze keer was ik er met een bijzondere reden. Gisteren was het de verjaardagsdatum van mijn moeder en meestal ga ik op of rond die dag even naar hem toe.
Toen ik het ter sprake bracht, vertelde hij over een telefoongesprek van gisteren. Broerlief had hem gebeld en had het over de verjaardagsdatum van moeder gehad. Vader vertelde dat hij gezegd had dat J., mijn broer dus, niet helemaal de juiste datum in het hoofd had. Het zou niet 27 maart zijn, maar 1 april.
Pas veel later had hij zich gerealiseerd, dat J. niet de verjaardag van zijn moeder bedoeld had, maar de verjaardag onze moeder, zijn vrouw dus.
Het geeft wel aan dat vader meer en meer naar zijn eigen verleden terugkeert, naar de tijd dat hij bij zijn vader en moeder woonde. Het is gelukkig nog niet zo dat het hier en nu al helemaal verdwenen is; nee dat is nu ook weer niet het geval, maar er zijn wel voldoende aanwijzingen dat zo af en toe het dementiespook toeslaat.
Hij is daar zelf ook van de op de hoogte. In de afgelopen dagen was er weer eens een gesprek geweest met een verpleegkundige vanuit de geriatrische hoek. Zij had hem geconfronteerd met het feit, dat het allemaal een ietsje minder werd. In zijn gedachten veel terugkeren naar zijn eigen jeugd, slecht tegen stiltes kunnen en dan maar gaan praten met als gevolg vaak dezelfde verhalen vertellen....Niet echt ernstig, maar wel iets om in de gaten te houden, zou deze dame tegen hem gezegd hebben.
Gelukkig tilde vader er niet zo zwaar aan. "Ze speelde een spelletje met mij" vertelde hij. Midden onder het gesprek had deze mevrouw gezegd dringend even een telefoontje te moeten doen. Toen ze na enige tijd weer binnen was gekomen had ze gevraagd of vader nog wist waar het gesprek gestopt was. "Natuurlijk wist ik dat nog" zo liet hij mij weten. "Ze denkt zeker dat ik haar niet door had." Trots vertelde hij mij dat hij ook nog een compliment had gekregen omdat hij, toen hij hetzelfde verhaal voor de tweede keer vertelde, precies dezelfde bewoordingen en intonatie had gebruikt.
Ik heb maar wat geknikt. Ik merk al een tijdje dat hij vaak hetzelfde verhaal vertelt. Ik ben al lang opgehouden om te zeggen dat ik het verhaal al ken, omdat hij het al eerder verteld heeft. Nu de kaarten zo liggen heb ik ook wel het geduld om eenzelfde verhaal voor een derde of zelfs een vierde keer aan te horen, maar daarnaast raakt het mij wel om mijn vader zo stukje bij beetje zien te verdwijnen in het niets. Het is niet meer de alerte oplettende man die hij ooit is geweest.
negen reacties
Te merken dat je ouders steeds meer in hun eigen wereld gaan leven, is het ergste dat er is. Je voelt je zo machteloos. Proberen ze weer in je eigen wereld te krijgen, heeft geen zin en maakt het alleen maar pijnlijker en verwarrender.
Ik wens je veel wijsheid toe om met de situatie om te gaan.
De mensjes weten niet beter, maar ik zou het zelf niet mee willen maken… Ondanks dat ik het dan ook niet zou weten.
Dat lijkt me pijnlijk, tot nu toe is het bij ons in de familie nog nooit voorgekomen. Dus ik weet het zo niet uit eigen situatie.
Love As always
Di Mario
Ik vind het altijd zo triest dat mensen menen beginnende dementerenden steeds op hun erge vergeetachtigheid en fouten te moeten wijzen. Daar worden ze dus nóg onzekerder en verdrietiger van. Vooral in de fase waarin ze heel goed weten dat het gaat gebeuren. Het lijkt me dat vriendelijkheid, vrolijkheid en bemoediging voor de dingen die nog wél goed gaan toch meer aanbeveling verdienen. De verpleegkundige was goed bezig voor zichzelf. Maar of ze je vader er nou zo’n dienst mee heeft bewezen?
Als je vader wil praten, dan moet hij dat gewoon kunnen doen. Dat bezoekuurtje kom jij als dochter vast wel door. Mijn moeder was helemaal niet dement maar had wel de neiging om vaak dezelfde oude verhalen te vertellen. Gewoon omdat ze dat leuk vond. Zij heeft onze – voor haar vast niet zo interessante – verhalen in onze jeugd altijd geduldig aangehoord, dus was het logisch dat wij de hare aanhoorden toen de jaren gingen tellen.
Oud worden is leuk, maar niet met de gebreken die erbij horen!
Ik kan me voorstellen dat het voor jou heel moeilijk is om je vader zo te zien.. Sterkte.
Wieneke’s commentaar ondersteun ik volledig.
Laat de mensen hun zegje doen geeft niet hoe vaak.
Ik zie dat begrip milder maakt en herken het.
Zodra je weet hebt van een ziekte, accepteer je de tekortomingen makkelijker.
Niet envoudig voor je, deze fase en het wordt er natuurlijk niet beter op. Ik wens je veel sterkte.
Het lijkt me heel erg triest en bijzonder pijnlijk om dit mee te moeten maken.
Gelukkig heeft hij het zelf niet helemaal door.
Echter, een beetje toch wel.
En jullie weten beiden dat het alleen maar minder zal worden.
Geniet beide nog een beetje van de goede momenten, koester ze.
En sterkte, ook beiden.