DRIE HONDERD
Het lijkt wel of ik de smaak te pakken heb. Waar ik de tijd vandaan haal, ooit was "geen tijd" een reden om niet mee te doen aan allerlei schrijfinitiatieven, weet ik niet, maar het lukt. Na mijn essaypoging en de zeswoordendetective is nu WE-300 aan de beurt. Ik vind schrijven heel erg leuk, al jaren, en ik geloof dat ik mijzelf eindelijk toestemming heb gegeven om daar de nodige tijd aan te mogen besteden.
Op deze website we-300 vormen kunt u de nodige informatie vinden, maar het komt in het kort hier op neer: Er wordt een woord gegeven wat als onderwerp dient voor een verhaal van precies 300 honderd woorden, maar het woord zelf mag niet genoemd worden. Dit keer is het woord: VORMEN. Dit heeft mij geïnspireerd tot het volgende verhaal:
VIEZE HANDEN
Vroeger op de kleuterschool vond ik bijna alles leuk om te doen. Kleuren, prikken, vlechten noem het op, ik ging er voor. Maar kleien, ik vond het verschrikkelijk. Met afgrijzen nam ik het matje, in ontvangst. Vervolgens kwam de juf langs om er zo’n homp klei op te leggen. Ik moest er mee bezig om iets uit te beelden.
En dan volgde het vreselijke moment. Met mijn nog schone handen moest ik dat koude wat glibberige spul vastpakken. Eerst goed kneden was de boodschap van de juf. Daarmee zouden mijn handen te vies worden om er ook maar iets anders mee te kunnen doen. Bij een kriebeltje in mijn gezicht zou ik niet even kunnen krabbelen. Ook zou ik geen zakdoek kunnen pakken mocht ik een nies voelen opkomen. Alles, maar dan ook alles, zou door mijn vieze handen onder de klei komen te zitten. Gezicht, kleren, zakdoek, alles.
Naast deze ongemakken zat ik ook met het probleem dat ik geen idee had wat ik zou kunnen maken.
Iedereen was al druk bezig. Maakte de één een slang, een krokodil of een monster, een ander was bezig om een mens of ander gedrocht te wrochten en weer anderen toverden kabouters en elfjes tevoorschijn alsof het niets was.
Ik deed mijn best, maar het lukte niet.Telkens wanneer ik iets langs had wat een krokodil had kunnen worden, brak het in drieën of vieren. Wanneer de juf het sein gaf dat het bijna tijd was, maakte ik van die brokstukken snel een paar paddenstoelen. Mijn werk werd nooit gebakken. Ik moest het weer tot een bal kneden en in de emmer terugdoen.
Opgelucht mocht ik dan eindelijk mijn handen gaan wassen, alleen bleven ze de eerste uren wat vreemd aanvoelen en daar had ik een gruwelijke hekel aan.
twintig reacties
Ik had er ook nooit zoveel mee hoor…. maar dat van dat kuiltje.. ja nu je het zegt weet ik het weer.
Love As Always
Di Mario
Een leuk verhaal, Hanscke. Onze kleinkinderen doen als ze bij ons komen niets liever dan kleien. Vieze handen interesseren hen helemaal niet. Na afloop zitten een heleboel spullen van ons dan ook onder de klei, Maar ach, zo weer schoongemaakt. Zij vinden het het leukste als we samen er een verhaal bij maken, bv een kikkertje ving een vliegje ik zeg maar wat en dan wordt er onmiddellijk een soort kikker gemaakt en een vliegje en eten voor het kikkertje en een blad om op te zitten …en zo zijn ze tevreden bezig, hoewel er nog niet echt leuke dingen uit hun (vieze) handen komen. Een ideetje misschien voor met je kleinkinderen?
Hallo Hanscke,
Wat heb je daar een prachtig verhaal over je jeugd geschreven. Na twee zinnen zat ik al helemaal in de kleivormen. Ik moest meteen denken dat ik op de kleuterschool eens met mijn kleihanden in de richting van een jongetje wapperde. Ik raakte hem niet eens aan maar even later had hij een bloedneus. Volgens mij was het dus niet mijn schuld maar zo voelde het wel. Je wilt niet weten hoeveel jaren dat al geleden is maar ik weet het nog steeds.
Bedankt voor je bijdrage. Ik ga de link zetten en als het mag meteen jouw link in de linkenlijst. Want ik wil je stukjes graag lezen.
Linkje in het stukje en linkje in linkenlijst staan er allebei. Moge het veel reacties extra opleveren.
Mooi verhaal heb je geschreven. Het gaat heel duidelijk over Vormen (in meerdere betekenissen).
De vieze handen vond ik nooit zo erg. Maar ik kon nooit iets fatsoenlijks maken uit die homp klei en daarom vond ik het nooit leuk als we dat moesten doen.
Mooi verhaal heb je geschreven.
Ja, kleien altijd leuk om te doen, zeker als er kleine kinderen bij zijn.
Mooi verhaal heb je ervan gemaakt. Maar als je me nu echt niet had gezegd dat het over vormen ging had ik het er wellicht niet uitgehaald.
Wat een leuk verhaal zeg! Ik was het tegenovergestelde. Ik vond het als kind heerlijk aan voelen klei! Trouwens, nog steeds, al moet ik zeggen dat ik de laatste tijd erg weinig meer met mijn handen in de klei zit.
Dat heb je knap gedaan Hanscke. Ik ga meteen op die site kijken, leuk idee; doet me denken aan het spelletje pandverbeuren: ‘geen ja, geen nee’; we speelden het ook met de woorden ‘zwart en wit’.
Ik vond al die kleurtjes toch echt wel leuk hoor!
maarja ik kom natuurlijk ook al uit een andere generatie.
En pottenbakken, dat vond ik ook wel zo machtig mooi!
Mooi verhaal en het heeft twee functies, je schrijft het lekker van je af en doet er iets mee zodat anderen het lezen.
Ik vind dat je het knap gedaan hebt.
En je bent lekker bezig. Allemaal voordelen. Tijd heb je gelukkig.
Ik vind zowel de opdracht als het verhaal om te smullen.
Kleien vond ik wel leuk, maar ik kon er niks van. Net als bij jou bleef er nooit iets fatsoenlijks over.
Mooie We. Ik had hem ongeveer hetzelfde kunnen schrijven, maar dan over papier maché. Ik ril nog bij de herinnering aan de eerste dip met je schone vingers in het jampotje behangplaksel. Ieuw…. Mijn zoon heeft hetzelfde. Op school hebben ze nu ook door dat het een misson impossible is. Hij heeft vorig jaar zijn klasgenootje in mogen schakelen om zijn papiermachéknutsel te maken.
Ik vind het dan wel weer sneu dat je werk nooit gebakken werd. Lekker motiverend en lekker stimulerend… 
Hallo Hanscke,
Bij Plato zag ik dat je je eerste WE300 geschreven hebt, en ik ben nogal een nieuwsgierig type, dus kom ik meteen ff op je blog kijken. Je hebt er een heel verhaal van gemaakt! Ik kon de bonk bijna tussen mijn handen voelen glibberen Je hebt er in elk geval een uitstekende bijdrage aan overgehouden.
Oh ja, een bijna vergeten herinnering; die donkerbruine klei, waar je na afloop dan een kuiltje in moest maken en wat water in moest laten lopen. Ik vond het wel leuk altijd.