IDENTITEIT
Op de vestiging van de school waar ik werk is het al jarenlang de gewoonte om op dinsdagmiddag na de Pinksteren met alle medewerkers iets te doen rond de identiteit van onze school. Onze school is namelijk van een christelijke signatuur en vermeldt dat ook in haar logo.
Ooit in een ver verleden is mij bij de sollicitatie gevraagd of ik de christelijke identiteit kon ondersteunen dan wel respecteren. Met dit laatste heb ik tot nu toe geen moeite gehad, hoewel ik met dat respecteren toch enige scheurtjes zie ontstaan, maar daar wil ik het nu even niet over hebben.
Waar ik het wel over wil hebben is over het feit dat dat er gevraagd was om iets persoonlijks mee te nemen, een voorwerp dat symbool staat voor iets dat heel erg bij mij hoort. Iets wat een illustratie zou kunnen zijn van mijn persoonlijke drijfveer.
In eerste instantie dacht ik: 'Daar doe ik niet aan mee. Wat zou ik nu mee moeten nemen? Mijn partner? Mijn hond, mijn huis, mijn tuin, dat alles is toch mijn persoonlijk drijfveer, dat maakt mij toch gelukkig en van daaruit kan ik mij telkenmale opladen om mijn werk uit te kunnen voeren?
Een paar uur later dacht ik iets meer abstract, een goede gezondheid inspireert om goede prestaties te kunnen leveren, maar ook dat is niet iets wat je als een pakketje mee kunt nemen en ergens neer kunt zetten, dus ik kan niet iets meenemen.'
Toen ik 's nachts een poosje wakker lag, bedacht ik dat ik toch maar iets mee moest nemen. Zelf had ik in menige introductieweek zoiets van de leerlingen gevraagd en nu het mij als medewerker gevraagd werd zou ik het nalaten? nee dat kon niet. Ik zou wel een kaart van een wandelroute mee kunnen nemen. Wandelen doe ik vaak met man en hond, ik voel me dan meestal heel gelukkig en bovendien bedenk ik dan al lopend de grote lijnen van onderwerpen waarover ik wil schrijven. Om te kunnen wandelen moet ik gezond zijn, de wandelkaart dient als richtsnoer en met die invulling zou ik op deze manier heel veel elementen kunnen samenvoegen.
De volgende morgen herinnerde ik mij wat ik die nacht bedacht had, maar waarschijnlijk associerend daarop kreeg ik opeens nog een ander idee. Ik kon mijn laatste medaille met de vermelding 7 van de Nijmeegse Vierdaagse meenemen. Lekker klein en compact met heel veel symboliek. De uitleg die ik hierbij voor ogen had wil ik als volgt omschrijven:
Met tig duizend mensen samen op pad, met allemaal hetzelfde doel: De eindstreep halen, maar een ieder zal wel alle stappen zelf moeten zetten. Onderweg zijn er vele mogelijkheden om mensen te ontmoeten, om het gezellig te hebben, om elkaar te ondersteunen en soms om elkaar naar vermogen verder te helpen.
Inhoudelijk wil ik niet verder op de middag ingaan, behalve om te vermelden, dat het dit keer een erg geslaagde middag is geworden. Achteraf vind ik het erg leuk om te zien hoe ik heb moeten worstelen om symbolisch iets van mijzelf te laten zien.
twaalf reacties
ja, zo zie je maar dat zo`n medaille toch nog nut heeft.
Het is dan vooral de waarde waar het symbool voor staat, en op zich zegt dat ook wel wat.
Is de Nij*n*meegse Vierdaagse een idee van Dick Bruna? 
Zelf heb ik ook erg weinig materiaal om voor zoiets mee te nemen. Zelfs zo’n lintje heb ik niet. Ik denk dat ik mijn (2de hands) fiets mee zou nemen. Maar die zou ik dan eerst flink schoon moeten maken, wat weer een hindernis is want vuile fietsen rijden net zo hard.
@ XiwelDat was me helemaal duidelijk toen het kwartje viel en ik maar eens ging kijken wat er met Nij*n*megen aan de hand was. hi hi. Mooie humor.
Goed om daar eens over na te denken!
Mooi wat je gevonden hebt.
En inderdaad, dat kruisje past op basis wat ik van je ken via het blog goed bij je!
Mooi gevonden. Het zegt veel over een persoon hoe hij zijn vrije tijd besteed.
Love AS Always
Di Mario