THUISLOOS?
De huiskamer. Als deze niet meer operationeel is, lijkt het net of er een stukje thuis is weggevallen. Dat geldt voor ons, maar zeker ook voor de dieren. Voor hond Hessel is er heel veel nieuw en hij schikt zich al snel in de nieuwe situatie, maar voor de 17 jarige poes Sjimmie ligt dit heel anders. Hier zat zij met haar leeftijd niet meer op te wachten.
En in het afgelopen jaar heeft ze al zoveel te verduren gehad en moest ze zich steeds maar aanpassen. Eerst moest ze wennen aan een leven zonder Sjors. Niet dat ze nu zulke grote vrienden waren, nee dat niet, maar toch, ze miste hem wel.
Toen ze aan het alleen leven wat gewend was, werd ze opeens opgezadeld met zo'n klein ding. En druk dat-ie was.... Ieder moment stond hij bij haar met de vraag: Zullen we spelen? terwijl zij maar één ding wilde; slapen! Ze werd er zo af en toe tureluurs van. Gelukkig is ze wel een hele lieve poes, ondanks dat soms irritante gedrag heeft ze het kleintje nooit pijn gedaan. Het is altijd bij een klein tikje gebleven.
Afijn, dat ging ook weer voorbij, het kleintje werd met de dag groter en ook wel wat rustiger. En eerlijk is is eerlijk, met zijn tweeën is het wel weer een stuk gezelliger. Er kan in ieder geval een vorm van gezamenlijk overleg plaats vinden
Samen zoeken ze hun heil maar buiten de deur. In de tuin merk je niet zo veel van dat gedoe in de kamer. Maar als het aan hen ligt, wordt alles zo snel mogelijk weer in de gewone staat teruggebracht. Dan kan het huis ook echt weer hun thuis zijn. Tot die tijd is het een kwestie van samen afwachten. Gedeelde smart is uiteindelijk halve smart.
elf reacties
Een oudere kat met een jonge hond, het kàn. Dat zie je maar weer.
Mooi om naar te kijken; wij genoten altijd van dit soort situaties.
Aan kinderen en dieren merk je het heel snel als er iets in hun woonsituatie verandert. Ze hebben tijd nodig om hun draai weer te vinden. (Zo is zomer/wintertijd ook een ramp voor kleine kinderen en dieren.)
Dat is even (wat ongelukkig geformuleerd) doorbijten geblazen voor Sjimmie. Maar ze zal haar plekje op de vensterbank toch wel vinden… beetje lekker slapen in het zonnetje.
Maar goed dat ze inmiddels samen het leed kunnen verwerken. Onze beesten kunnen dan heel duidelijk laten zien dat ze het er niet mee eens zijn. Dan wordt er gewoon een dag niet naar ons omgekeken.
Ja, wonderlijke dingen zijn dat. Wij hadden laatst eindelijk een nieuwe vloerbedekking genomen en wat we helemaal niet verwacht hadden. Onze kat Koos heeft er dágen aan moeten wennen.
Sjimmie ziet er voor haar hoge leeftijd prachtig uit, zeg.
Toen onze Bella nog pup was liepen hier nog twee bejaarde katten rond. En natuurlijk onze dwergschnauzer Yazou, die toen ca. 4 jaar was. Saartjepoes vond de gezinsuitbreiding driekeerniks en wilde ook niet meer in de huiskamer komen, tenzij ik haar droeg. Maar Bolle kon uiterst komiek zuchten en wachten met doorlopen totdat de kleine gek weer was opgehoepeld. Hij rolde nog net niet met zijn ogen hahahaha… Dan liep hij weer rustig verder. Als ze het echt te dol maakte, ging hij haar strak zitten aankijken. Dat hielp heel goed, want dan droop ze toch af of ging naar Yazou voor troost. Een knal voor haar kop heeft ze van de poezen nooit gehad. Alhoewel ze dat zeker wel verdiende af en toe.
Prachtige foto’s weer van het vee. 
Hahahaha, sommige dieren kunnen zo lekker met elkaar maar soms ook naast elkaar leven.
Love As Always
Di mario