"Mollen vinden het wel leuk om te vliegen he papa?"  "Ja hoor jongen", zegt Heino de mollenvanger lachend tegen zijn zoon, terwijl hij het geld voor de gevangen mol in ontvangst neemt. "Dat was er weer een", zegt P. terwijl we naar binnenlopen. Ik beaam het met een zucht. P. kijkt me eens aan en schudt zijn hoofd. Toch weer medelijden met de mol? En ik hoor hem zeggen:

Wat wil je nou. Eerst loop je dagen te klagen dat de mol de tuin verruineert. Het gazon wordt op de kop gezet, van de borders blijft niets heel,  het terras gaat verzakken enzv. enzv en nu de mol gevangen is vind je het weer zielig. Of had Heino soms een dooosje moeten vragen om de mol daar in te doen, zodat je de mol op een waardige manier ter aarde had kunnen bestellen met de gedachte dode mollen mogen wel weer terug in de grond. Als ze dood zijn, kunnen ze geen kwaad meer aanrichten en dan zijn ze toch waar ze horen. Wat maakt het voor een verschil dat Heino de mol met een zwierige zwaai in het bos dumpt?

Ik geef geen antwoord. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik vind mollen eigenlijk hele mooie diertjes om te zien. Dat spitse snuitje en die grappige handjes waarmee ze die gangen graven. Het spreekt tot mijn verbeelding en dat maakt, dat ik het elke keer ook een beetje betreur dat er weer zo'n mooi exemplaar gevangen is. Voorlopig zie ik geen andere oplossing, mollenschrik, lawaaipijpen etc. van alles is al geprobeerd en een tuin die door mollen grondig verbouwd is, nee daar word ik ook niet vrolijk van.