TWEE KANTEN
'Mijnheer was gisteravond slecht gehumeurd en ook agressief. Hij probeerde mij zelfs te slaan' lees ik in het rapportageboek van mijn vader. Dat heeft hij mij nog niet verteld, maar verder zijn zijn verhalen over de kwaaltjes en de kwalen van de afgelopen week wel in overeenstemming met de rapportage. Ik besluit om het toch maar ter sprake te brengen.
"Heb je gisteravond ruzie gemaakt met de zuster?"
"Oh, hebben ze dat ook weer opgeschreven? Ja, ik was erg boos. Ze kwam al heel vroeg om mij naar bed te brengen, maar ik wilde graag nog tv. kijken. Toen ze later terugkwam was het programma afgelopen en wilde ik wel naar bed. Ik vroeg of ze mij even de afstandbedieningen wilde geven zodat ik de tv uit kon zetten. Inplaats dat ze mij die apparaten geeft, wil ze zelf de tv uit doen. Ik zei: 'Niet doen, straks is de boel weer in de war en dan kan ik er niets meer mee beginnen. Ben ik uren bezig of mijn schoonzoon moet zelfs weer apart komen om de boel in te stellen. En toen zei ze: "Oh maar ik kan heus die apparaten wel bedienen hoor" en ze drukte op een paar toetsen en en legde toen de apparaten naast de tv.
'Ik werd toen zo boos' gaat vader verder. 'Ik heb tegen haar gezegd, dat het mijn appartement is en dat ik zelf baas ben over mijn meubels en mijn apparaten.'
Ik vraag: "heb je haar ook geslagen?'' 'Ik heb haar niet aangeraakt', is het antwoord, 'het was een slag in de lucht.' "Toch een volgende keer ook maar niet de schijn opwekken", zeg ik, "je krijgt er zo'n stempel door". 'Heb ik vannacht ook gedacht, ik heb er slecht van geslapen. Ook kreeg ik de alarmeringketting niet meer om mijn nek en ook geen kussen onder mijn hielen. Je blijft er dan zo'n hele nacht mee bezig.'
Bij mij valt het kwartje. Kennelijk is hij hier nog zo mee bezig, waardoor er weinig ruimte is om mee te gaan in het herinneringen ophalen. Iets wat een paar dagen eerder, toen wij nog in Rekken waren, door de telefoon wel lukte. Jammer, ik had een boekje met wat foto's meegenomen en mij er op verheugd om met hem over het bloemencorso te praten.
Het incident laat ik maar voor wat het is. Het verhaal zal wel twee kanten hebben. Ik weet dat mijn vader ook niet altijd één van de makkelijkste mensen is. Dit staat wel los van het feit, dat ik vind dat onder welke omstandigheden dan ook, de bewoner wel de juiste zorg dient te krijgen.
Het drukt mij wel weer met de neus op de feiten dat het geestelijke aftakelingsproces sluipenderwijs doorgaat. Decorumverlies hoort daar bij. In mijn lessen aan de leerlingen zeg ik hierover altijd bij dat dit zo moeilijk is voor de naaste familie. En dat is ook zo. Naast mijn kennis, opgedaan door mijn studie, word ik zo langzamerhand ook een ervaringsdeskundige. Het is echt moeilijk.
dertien reacties
Natuurlijk heeft het verhaal twee kanten. Het is verschrikkelijk moeilijk om – als je er niet bij bent geweest – hierover te oordelen. Die foto’s en herinneringen lopen niet weg, die komen een ander keertje wel aan bod als je vader wat gekalmeerd is.
Het valt allemaal niet mee.
En natuurlijk heeft het twee kanten.
Het is moeilijk, maar men moet er maar het beste van maken.
Zeker weten is het moeilijk. Je kent eigenlijk de persoon gewoon niet meer terug en dat is een hele gekke gewaarwording.
Vervelend dat je vader dat nu in de rapportage heeft staan. Hopelijk was het eenmalig!
Lijkt me inderdaad moeilijk. En je vader heeft toch wel een puntje hoor… Hij mag dan wel niet slaan, maar het zijn wel zijn dingen.
Love As Always
Di Mario
Toch kan ik hier boos om worden.
Zeker het verhaal heeft twee kanten, maar een verzorgende moet ten alle tijden zorgen dat de client de goede zorg krijgt, waar hij op rekent en de nacht goed mee door kan komen.
Ik ben in dat opzicht ook ervaringsdeskundige, helaas in negatieve zin. Alle reacties die vroeger voor mijn vader heel gewoon waren werden tegen hem gebruikt toen hij volgens mijn moeder uit huis moest. Inmiddels is hij al een paar jaar dood, maar je kunt je voorstellen dat ik mijn moeder niet meer bezoek. Zelfs toen hij er slecht aan toe was werd ik niet gewaarschuwd.
Hoe moeilijk het ook is voor het verzorgend personeel mag dat geen excuus zijn ,NOOIT.
Groetjes, Ria
Uiteraard kan ik niet oordelen over dit meemaaksel van je vader maar ik zou toch denken dat het een misser van de zuster is geweest om zelf de tv uit te zetten. Goedbedoeld maar onnadenkend. Her is immers zijn woning, zijn tv, zijn wens om die uit te zetten?
Het was een van de frustraties die we zagen bij een kennis in een verpleegtehuis. Een mens mag toch wel iets eigens houden?
Het is begrijpelijk dat het moeilijk voor je is. Ik heb het hele verhaal al met mijn moeder meegemaakt en daarnaast nog een broer gehad die 20 jaar in een verpleegtehuis lag voor hij uiteindelijk (gelukkig) thuis overleed. Dus ik begrijp. Het verhaal heeft altijd twee kanten. Toch leef ik onmiddellijk met je vader mee. Want zijn ook gevoelens zijn heel makkelijk te begrijpen.
Die zuster had die afstandbediening gewoon aan je vader moeten geven. Of hij het nu kan of niet. Wat zij doet is bevoogdend en dat is tactisch bijzonder zwak.
Sterkte Hanscke. Het is een rotperiode. Zonder meer.
je ouders zien achteruit gaan is erg voor de kinderen en naaste familie.
Toch moeten de verpleegkundigen respect blijven opbrengen voor hun gedrag, iets wat die oude mensen niet meer in de hand hebben.
Ik ben het helemaal eens met je vader. Dat betuttelen en de dienst willen uitmaken zou mij ook agressief maken. Bovendien zit ik zelf ook steeds te klooien hoe de tv uit dan wel aan moet, omdat wij op de digitale toer zijn gegaan, dus ik denk ook: laten zoals het nu staat, dan is het goed. Als oudere, hulpbehoevende en soms wat verwarde oudere heb je alles maar over je kant laten gaan en die jonge meiden in die huizen zien die mensen niet meer als mensen die je serieus moet nemen.
Aan de andere kant moest ik ook wel glimlachen om dat: slag in de lucht.
Moeilijk, dit soort toestanden, he?
Ik weet uit ervaring dat het moeilijk is om een ouder te hebben wiens geestelijke vermogens achteruit gaan. Zowel mijn vader als mijn moeder zijn dement geworden voordat ze stierven.
In het verpleegtehuis van mijn vader heb ik dit soort taferelen vaak meegemaakt. En mijn vader die altijd zo’n beminnelijke man was, veranderde in een boos oud mannetje.
Hopelijk blijft dit jouw vader (en jou) bespaard!
Janny
Decorumverlies is soms ook moeilijk om mee om te gaan voor het verzorgend personeel en dan met name voor de jongeren. Mijn ervaring is dat de bewoner niet altijd in zijn waarde wordt gelaten door de verzorgenden. Bijvoorbeeld een kamer binnenrennen zonder te bellen. En zoals jij nu vertelt, de tv bedienen. Er wordt niet altijd nagedacht over hoe zij het zouden vinden om als een klein kind behandeld te worden. Natuurlijk, de ouderen leven in hun eigen wereld. Maar dan nog. Met wat tact en hoffelijkheid kom je een heel eind.