HET SAMENGEVOEL
Gelukkig viel het mee, zondagmiddag trof ik mijn vader als vanouds, netjes aaangekleed, zittend in zijn rolstoel. Daags daarvoor had ik van het tehuis een melding gehad, dat het even niet zo goed gesteld met hem was. Een lichte longontsteking zo was het vermoeden.
P. en ik, we namen er eens goed de tijd voor. En hoewel vader soms tien keer hetzelfde vertelt, is hij desondanks toch nog wel aardig bij de tijd. Zo vertelde hij dat het zich niet goed voelen begonnen was op de avond van de verkiezingen.
Na eerst uitgebreid op zijn -zich niet goed voelen- in gegaan te zijn, was er ruimte en belangstelling om aandere onderwerpen aan bod te laten komen. Er passeerde van alles de revu. Het grote verlies van de CDA had hem niet onberoerd gelaten. Zo bleef er niets meer over van alles war hij zich in het verleden zo verbonden had gevoeld. Had hij het jaren geleden moeilijk gevonden dat de CHU samenging met de "roomsen", de KVP, de opnieuw bijna halvering van het CDA is een bittere pil voor hem.
"Het komt ook omdat er niet zoveel meer van mijn leeftijd zijjn. Ik weet bijna zeker dat de meesten van mijn broers en zusters ook op het CDA stemden. En die vrouw, 'Mona Keizer? hielp ik hem, "ja, die. Die kon het toch maar mooi vertellen"
"Hebben jullie het in de eetzaal wel eens over politiek?' vroeg ik hem, maar dat was niet het geval. "Nee, dat interesseert hier niemand meer. En al helemaal niet als het om iets christelijks gaat. Ze begrijpen ook niet dat ik hier op zondagmorgen iets mis."
Op weg naar huis kon ik het benoemen. Vader is grotendeels het wijgevoel kwijt geraakt. Het intieme wijgevoel als echtpaar, van het gezin, van zijn famlie, het is er niet meer. Hij is immers de enige die van zij geneatie nog leeft.
Ik weet dat n sommige gevallen het tehuis een nieuw wijgevoel kan geven, maar mede doordat het huis niet van christelijke signatuur is, is dit niet tot stand gekomen.
Vanmiddag werd tijdens de tvuitzending, in het halfuur voorafgaand aan het vertrekvan de gouden koets, uitgelegd hoe belangrijk tradities zijn. Het bindt mensen en het draagt er toe bij dat er in de samenleving bij velen een "wijgevoel" bestaat.
Gelukkig kan mijn vader zich aan dit collectieve wijgevoel nog een beetje laven. Ik weet bijna zeker dat hij de hele middag voor de tv heeft gezeten. Ook ik heb sinds jaren prinsjesdag weer eens van a tot z kunnen volgen.
Morgen zal ik vader bellen. Misschien kunnen we het er dan nog even over hebben. Over de jurk van de koningin, over de hoedjes en over de troonrede. Misschien dat hij dan toch weer even iets van een wijgevoel ervaart. Het missen van een wijgevoel is duidelijk de andere kant van de medaille van heel oud worden.
acht reacties
ja, dat met die gouden koest is geen wij gevoel, dat is meer aanstellerij.
En het CDA, daar moet helemaal niks van overblijven, iemand die bij de tijd is snapt dat.
Maar evengoed, goed dat jullie lekker de tijd nemen.
Ik krijg het ook moeilijk als ik alleen zo overblijven. Ik heb gewoon sociale contacten nodig om te kunnen functioneren.
Vervelend dat hij als enige van zijn generatie over is gebleven..
Ik hoop dat hij zich desondanks toch thuis voelt in het tehuis. Al is dat natuurlijk lastig als hij verschillende dingen die hem toch zo aan het hart liggen, toch mist.
Dat is het nare van ouder zijn, de enige overgeleverde van je generatie, van je familie, van je vriendenkring. Je kunt wel omringt zijn door mensen maar je dan toch heel eenzaam voelen. Er is niet zoveel toekomst meer, dus de nadruk ligt op het verleden, daar is heel veel van. Jammer dan als er niemand meer is met wie je over toen kunt praten, die net zo denkt en voelt als jij. Maar ja, wat doe je er aan?
Mijn ouders hadden het destijds ook moeilijk met de vorming van het CDA. Echter andersom! Zij waren trouwe KVP-stemmers en vonden het niks dat er nu met andere christelijke partijen werd samengegaan.
Wat naar voor je vader dat het wij-gevoel voor hem niet meer bereikbaar is. Ik kan het me goed voorstellen. Alles om je heen valt weg en dan heb je alleen je herinneringen nog.
Dat is de andere, minder mooie, kant van ouder worden, he?
Janny
Oh, wat herken ik het gevoel wat je beschrijft bij mijn moeder.
Afgelopen weekend zei ze ook een paar keer, ik ben de enige nog.
En ik heb vanmiddag ook heerlijk voor de buis gezeten, en genoten van de traditie en pracht en praal en uiteraard van alle hoeden en hoedjes.
De dames van de Red Hat Ass. hadden ook plezier voor tien.