DE STAGIAIRE
Om negen uur moesten ze er zijn. Mijn man zou die dag opnieuw mantelzorger zijn en met zijn schoonvader naar het ziekenhuis gaan. Al maanden was er sprake van een open teen. Vorige week waren er foto’s gemaakt. Daarna was besloten tot een antibioticakuur. Opeens was “ergens” tussen vorige week en vandaag besloten dat de teen geamputeerd moest worden.
Vandaag zou er een uitgebreider onderzoek plaats vinden. Na het bezoek aan het diabetesvoetspreekuur stond de internist, de vaatchirurg, de anesthesist en de gipsverbandmeester op het program, een meer dan ochtend vullend programma.
In zichzelf mopperend liep Myrna het ziekenhuis binnen. Ze was deze morgen met een niet al te goede zin begonnen; stage lopen bij de bejaarden was absoluut niet haar ding en nu werd ze ook nog als boodschappenmeisje gebruikt.
“Ha mijnheer de Bruin, ik heb u gevonden. Ik kom u de insulinespuit brengen. Mijn collega was vergeten dit mee te geven” daarbij de spulletjes overhandigend. “En toen?” vroeg mijn man, “gaat u de injectie niet toedienen?”, omdat hij zag dat het meisje wilde vertrekken. “Dat mag ik niet doen” antwoordde Myrna, ik heb dat nog niet geleerd. Misschien kunt u een zuster van hier vragen?” Mijn man vroeg Myrna bij schoonvader te blijven en kwam even later met een verpleegkundige terug.
“Heb je ook een lunchpakketje meegenomen?” vroeg deze aan Myrna. Het meisje schudde haar hoofd. “Moest dat dan ook?”
“Natuurlijk, mijnheer moet ook eten, anders kan de insuline niet gegeven worden.”
Teruglopend naar het tehuis had Myrna heel wat te overdenken. Bij het helpen van oude mensen kwam dus veel meer kijken dan alleen maar wassen en aankleden.
De injectie is rond twee uur, bij terugkomst in het tehuis, alsnog door een medewerkster van het tehuis gegeven, dit in combinatie met twee boterhammen en een beker melk.
vijftien reacties
De mensen die bepalen welk geld er wel of niet naar de zorg moet…
zouden dit ook eens een maandje moeten doen….
wellicht wordt het dan ineens heel anders geregeld.
Mooie we, hoe triest hij tegelijkertijd ook is.
Triest is het zeker als oude mensen zo worden geconfronteerd met kinderen die het vak (want dat is het toch) nog niet goed onder de knie hebben en dat schoonvader en schoonzoon zo het bos worden ingestuurd. En dan hebben we alle bezuinigingen in de zorg nog lang niet eens gehad, vrees ik.
Beetje jammer van die te lange WE. Ik denk eigenlijk dat je er, zonder afbreuk te doen aan dit sterke verhaal, moeiteloos 50 woorden vanaf kunt halen. Dat is eigenlijk ook juist de uitdaging. Maar ik kan me voorstellen dat je (gezien dit verhaal) wel iets anders aan je hoofd had.
Plato: de we is inmiddels aangepast en exact 300 woorden geworden.
Tja, alles moet geleerd worden natuurlijk. Ik heb een collega met suikerziekte die zich om de zoveel uur moet prikken. Het is een ingrijpende ziekte.
Op deze rustige wijze kan dit meisje heel veel leren.
En kan zij ook genieten van het mooie van dit beroep.
Vriendelijke groet
Misschien gaat ze het toch nog wel een mooi beroep vinden.
Sterkte voor je vader, want dat is toch ook weer heel wat, wat hem te wachten staat.
Ik heb echt bewondering voor de mensen die in de zorg werken wat er komt inderdaad veel meer bij kijken dan wassen, plassen en eten om het maar kort door de bocht te zeggen.
Ondanks dat het een goed verhaal is met een goed taalgebruik, ben ik het met Plato eens wat betreft de woordenhoeveelheid.
Ik weet eigenlijk niet of ik me hiermee mag bemoeien. Zeg het als je me een bemoeial vindt, alsjeblieft.
Iets anders is de stagiaire; ik weet dat alles geleerd moet worden maar in de zorg dient zo’n hulp begeleid te worden. Maar ja, ook hier zal gebrek aan mankracht zijn.
Hanscke, je bent geweldig. Ik vind het zo leuk dat je de moeite hebt gedaan tot 300 woorden te komen. En je bent daar goed in geslaagd ook. Het verhaal (en daarmee ook de zware thema’s die je er zo goed in verwoordt) staat nog steeds als een huis.
Groetjes
Plato
Al doende leert men, wat voor ervaren mensen als vanzelfsprekend is moet nog vanzelfsprekend worden voor de nieuwelingen.
Het is jammer dat de stagiaire niet beter werd geinformeerd voordat ze naar je schoonvader werd gestuurd.
Een WE met stof tot nadenken.
Nou, erg goed werd ze niet begeleid, zo te lezen.
Als bedrijven of instellingen geen stagiaires kunnen begeleiden kunnen ze ze beter niet aannemen. Ik heb dit vaker meegemaakt en erger me er telkens weer aan.
Janny
Diabetes is complex en dat een stagiaires dit nog niet mogen doen kan ik wel begrijpen.Vind het al heel wat dat iemand er nog aan gedacht heeft de insuline te laten brengen.We kunnen wel mopperen op de zorg (doe ik ook wel eens met reden)maar er gebeuren ook wel eens fouten zomaar,het blijft ‘mensenwerk’en mensen maken fouten.
Vind de we-300 sterk geschreven,héél herkenbaar.
Het lijkt allemaal zo simpel, maar je moet aan veel dingen denken. Het is niet voor niets een zware baan.
Love As Always
Di mario