OPGESTAPELDE ZORG
Ze voelde de tranen prikken en het beeld werd ook wat wazig. Het was beter om de auto maar even aan de kant te zetten. "Doe niet zo stom mens", sprak ze zichzelf toe. "Het is een hele klus, maar je hebt het de laatste jaren al verscheidene malen gedaan, je bent de tel onderdehand kwijt. Je weet dus dat er ooit ook weer een eind aan komt. Hij gaat heus ook wel weer eens naar zijn huis en dan keert de rust als vanzelf weer terug".
Ondanks dat ze zichzelf moed probeerde in te praten, bleven de tranen stromen. Ze voelde zich nu al moe. Weer alle dagen naar dat ziekenhuis moeten om vader te bezoeken. Het was net of de vermoeidheid van de vele keren dat ze de laatste jaren de gang naar het bezoekuur van haar vader had gemaakt ineens naar boven kwam. Het had haar leeg gezogen.
Het was haar vanmorgen zwaar gevallen om in het ziekenhuis aan alle formaliteiten te voldoen. Ze had al weer een halve dag van haar werk moeten verzuimen. En als het dan eens een keer vlot ging. Maar nee ook dit keer was het net als de vorige keren, hier een half uur wachten, daar een kwartier in een lege kamer zitten met de boodschap we komen zo bij u....
Ze legde haar hoofd op het stuur en gaf zich even over aan haar verdriet, maar misschien was het ook wel haar onmacht. Ze kon immers niets aan de situatie te veranderen. Het was haar vader. Hem in de steek laten was voor haar geen optie. Ten slotte was het voor hem zelf toch het meest erge. Alweer een teen moeten missen. Alweer zijn eigen verval onder ogen moeten zien.
Het snikken hield op en ze raapte zich zelf bij elkaar. Kom op, niet zeuren, zij moet er voor hem zijn. Het is haar taak. De huilbui lijkt haar op de één of andere manier toch goed gedaan te hebben. Ze voelt weer iets van haar veerkracht terugkomen. Het zal heus wel weer gaan. Ze zal er voor hem zijn.
dertien reacties
dat valt zeker niet mee, ook voor je vader niet. Sterkte en ja huilen mag hoor, al helpt het niets, het lucht best op.
Ja, een huilbui kan je weer even verlichting geven. Maar het zal niet licht zijn om weer zo’n traject in te moeten. Voor alle betrokkenen niet.
Heel veel sterkte!
Janny
Toch heb ik beetje met je te doen. Het is niet niks om iedere keer weer geconfronteerd te worden met deze zaken.
Tuurlijk sta je je vader bij maar daarom valt het soms helemaal niet mee!
Veel sterkte en beterschap voor je vader!
Even je verdriet er uit gooien mag best, je bent tenslotte ook maar mens. Je vader kan zich gelukkig prijzen met een dochter die om hem geeft. Sterkte voor jullie allebei.
Een huilbui kan geweldig “ontstressen” , waarom zou dat niet mogen bij zulke ingrijpende gebeurtenissen.
De zorgen die ouder wordende ouders met zich mee kunnen brengen komen vaak in een periode van het leven dat je al moeilijk genoeg met jezelf hebt ,
Maar uiteindelijk wint toch het prettige gevoel “dat je er voor hen , in dit geval hem , kan en mag zijn” !
Ach, sterkte Hanscke. Heb je helemaal niemand om het een keertje of wat van je over te nemen? Dat je niet elke dag hoeft???
En er eens om huilen, daar hoef je je echt niet voor te schamen, hoor!
Zo’n huilbui klaart de lucht en geeft nieuwe kracht om door te gaan. Sterkte!