ACHTERWAARTS
Na een hele drukke donderdag, in de namiddag kon vader vanuit het ziekenhuis weer terug verhuisd worden naar zijn eigen appartement, voelde ik vrijdagmorgen, op weg naar mijn werk, dat ik al weer iets meer ruimte in mijn hoofd kreeg.
Ik heb dan net iets meer oog voor wat er allemaal op straat te zien is, als wanneer ik alleen maar druk druk met heen en weer rijden ben. Zo zag ik ook de twee schoolgaande dametjes van, ik schat rond de acht jaar, weer. Ik zie ze, wanneer ik op weg ben naar mijn werk wel vaker. Op de één of andere manier stralen ze uit dat het dikke vriendinnen zijn en dat ze veel lol met elkaar hebben. (ik hoop dan altijd maar, dat mijn kleindochter net zoveel plezier heeft als deze girls)
Dit keer waren ze aan het oefenen in het achteruitlopen. Het was vermakelijk om te zien, beide dames achter elkaar, de handen zijwaarts, waarschijnlijk nodig voor het evenwicht, en zo bewogen ze zich achterwaarts voor. Dit keer was ik blij dat de spoorbomen dicht gingen zodat ik iets langer van dit schouwspel kon genieten. Na een twintigtal meters stopten de meisjes om vervolgens dubbelgeslagen van het lachen even halt te houden.
En opeens besefte ik, dat er ergens heel ver weg, diep weggestopt in mijn herinneringen er nog een beeld was van mijn eigen kindertijd waarin wij ook het achteruitlopen beoefenden. Grappig om te merken wat zo'n vluchtige waarneming dan toch bij mij kan veroorzaken.
Terwijl ik mijn weg vervolgde, bedacht ik dat 'het land der herinneringen' met het klimmen der jaren als maar groter en groter wordt. Waarschijnlijk zijn er onbeperkte mogelijkheden. Ik hoop dat tenminste. In de afgelopen dagen hoorde ik namelijk in een radiobericht, dat een paar van de kinderen die deze week geboren zijn, de kans hebben om 130 jaar te worden. Dat is wel heel erg oud. Als ik dat zou worden, dan zou ik nog langer leven dan dat ik nu geleefd heb. En mijn kindertijd lijkt nu al zo lang geleden.
En toch ook weer niet. Dank zij de spelende meisjes kon ik zo maar heel even terugkeren naar het kind in mij.
De plaatjes zijn dit keer van de schilders Fernhout en Cremer.
tien reacties
Wel fijn dat je vader al weer zo snel naar huis kon. En over de jeugdherinneringen, ja, soms komt er opeens iets naar boven wat je dacht vergeten te zijn. Een wonderlijk iets, dat geheugen.
Verder sterkte met je vader, Hanscke,
Ja, de zorg voor een ouder kan je helemaal overspoelen.
Sterkte met alles.
Gelukkig zijn er toch altijd weer dingen, waarin je toch weer even op andere gedachten komt.
Fijn dat het beter gaat met je vader én met jou!
Vreemd hoe soms een kleinigheid , een geur ,een foto of zoals in jouw geval een kinderspelletje je ineens terug kan brengen naar héél lang geleden.
De kinderen van nu kunnen toch al veel meer “verleden opslaan“omdat zij opgroeien met veel meer foto’s en films van hun jeugd waardoor alles wat bete kan inslijten . Mensen die tijden of kort na de oorlog geboren zijn hebben meestal heel weinig foto’s en zeker geen films om het geheugen te ondersteunen.
Ik herinner me net zo heel veel meer van mijn jeugd, alleen de hele specifieke dingen zoals sterfgevallen…
Ik kan dat niet, achteruit lopen, wel hinkelen en huppelen.
En genieten vooral, van de vele fijne momenten in het leven.
Zo zie je maar wat openstaan voor anderen tot gevolg kan hebben. Ik denk nog regelmatig en graag terug aan mijn kindertijd. Vreugdevol blog 
Leuk he dat kinderen zo’n plezier kunnen hebben met een eenvoudig zelfbedacht spelletje.
Daar zouden volwassenen een voorbeeld aan kunnen nemen.
Fijn dat je vader weer naar huis mocht, dat geeft weer wat rust.
Wat mij geleerd heeft in de tijd dat mijn vader op grote afstand zeer zorgbehoevend werd, dat ik heel bewust tijd moest vrijmaken om mijn hoofd leeg te krijgen. Ik liet hem dan een tijd heel bewust alleen en zocht de rust van het water. Ten eerste besefte hij (zolang er nog besef was) dat ik niet constant voor hem klaarstond omdat ik het anders niet volhield. Ten tweede zorgde ik voor mezelf ervoor dat ik er weer opgeruimd voor hem kon zijn. Misschien dat jij in ‘crisistijd’ ook ruimte voor jezelf moet scheppen, zodat je de zorg kunt volhouden.