HET SPOOR
Wat een reclamespotje al niet te weeg kan brengen. Onlangs hoorde ik in en nieuwsbericht, dat ruim driehonderd kilometer spoor beveiligd zal gaan worden met hekwerken om te voorkomen dat mensen zich voor de trein werpen. Ik weet dat dit een groot probleem is en dat dit zeer traumatische ervaringen voor anderen opleveren. Een paar dagen na dit persbericht worden er steeds reclamespotjes uitgezonden met de oproep aan mensen om niet te gaan spoor lopen. Via rekensommetjes wordt dan uitgelegd hoeveel geld (en ergernis)hier mee gemoeid is.
Een beetje vreemd. Het lijkt er wel op of het financieren van de hekken gerechtvaardigd moet worden. Maar hierover verder nadenkend, begint het bij mij nog veel meer te kriebelen. Zou het niet zo kunnen zijn dat mensen, die het leven niet meer zien zitten, juist aangespoord worden om de sprong te wagen. Waren ze eerst alleen met deze gedachten, nu wordt hen duidelijk, dat meerderen dit overwegen....Er is altijd een categorie mensen die wanneer ze horen iets niet te moeten doen juist de neiging krijgen het wel te gaan doen. Spoor lopen, het vormt een gevaar, maar ik zou er in dit geval toch voor kiezen dit zoveel mogelijk stil te houden.
Ik ben dan wel geen ervaringsdeskundige, gelukkig niet, maar er zijn ooit, heel lang geleden, wel een paar keer momenten in mijn leven geweest, dat ik misschien wel niet meer verder wilde met mijn leven. En dat was wel iets meer dan een opwelling. Bepaalde bomen hadden toentertijd een grote aantrekkingskracht op mij om er in volle vaart tegenaan te willen knallen. Het fijne zal ik u hiervan niet vertellen; ooit heb ik de belofte gedaan het nooit te zullen uitvoeren en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg blij mee.
Die vreemde berichten houden mij dus enigszins bezig en het beste voor mij is dan om er dan maar een blogje aan te weiden. En dan gebeuren er vreemde dingen in mijn hoofd. Wetend dat ik over dit onderwerp wil schrijven, valt mijn oog op een artikel over de schilder Munch. Heel ver weg zegt de naam mij wel iets. Als ik dan op een regenachtige middag op onderzoek uitga, kom ik bij het schilderij "De Schreeuw" uit. Ach ja, misschien wel eens ergens op een afbeelding gezien.
Ik zocht een foto om dit artikel sprankelend af te sluiten. Ik doe dat in toevalstreffers en zo kwam ik bij deze prachtige fel bloeiende bloem. Als tussenstapje vond ik het dan wel leuk om het schilderij van Odilon Redon, een tijdgenoot van Munch te laten zien.
En zo is het weer een blogje geworden waarin verschillende sporen gevolgd zijn en ik hoop dat mijn gedachtengang nog een beetje te volgen was.
Odilon Redon
dertien reacties
Mooi die kunstwerken..!
Op heel veel plaatsen in het land staan er al hekken langs het spoor, ik denk eerder dat dit nog de laatste kilometers zijn op risico plaatsen.
Maar of het helpt…? Als mensen persé willen doen ze het toch wel.
Triest voor de achterblijvers.
Waarschijnlijk vielen de reclamespotjes je nu wat meer op door het bericht over de hekwerken, Deze spotje komen al veel langer met enige regelmaat voor.
Zolang men geen werk maakt van een beschikbaar medicijn voor mensen voor mensen die écht niet meer willen zullen er mensen ándere oplossingen blijven zoeken.
Vreselijk om mee te maken heb ik van iemand gehoord die door zijn beroep soms betrokken wordt bij de “opruimacties”.
Het zijn trouwens niet allemaal zelfdoders die langs de rails lopen , het is ook vaak” de kortste weg nemen” of bravoure ,zich niet realiserend hóe de machinist daarvan kan schrikken.
Ik geloof in mensen die met zelfmoordplannen rondlopen “begeleiden” maak het mogelijk en steun ze . Grote kans dat een flink deel afhaakt , het deel dat écht wil hoeft dan geen enge dingen te doen !
Het ‘voor de trein springen’ zie ik als een vorm van egoïsme. Natuurlijk zijn degenen die dat doen met zichzelf bezig, maar ergens moeten ze toch beseffen dat ze anderen hiermee ook leed aandoen? De machinist, de passagiers en de opruimers? Als mensen écht niet te helpen zijn en beslist uit het leven willen stappen laten ze dat dan doen op een onopvallende manier. Een beschikbaar medicijn zoals Rietepietz beschrijft zou een behoorlijke oplossing kunnen zijn. Maar ja, dat is tot op heden nog steeds een ethisch vraagstuk.
Mijn broer is machinist en hij kan er verhalen over vertellen, maar ik wil ze niet horen! Het is een moeilijk punt. Mensen die uit het leven willen stappen en daar geen andere reden voor kennen dan voor de trein springen, zullen altijd een oplossing vinden. Je kunt immers ook over hekken klimmen…Ze kunnen dergelijke mensen beter aan de juiste medicijnen helpen, ook als die tot de dood leiden..
Ik begrijp je onrust en het siert je. Je hebt er een mooi blog aan gewijd.
Ja, ik heb er ook zo mijn gedachten over. Het aantal zelfmoorden is enorm hoog, waarom nu pas die hekken? Maar hoe dan ook, crisis of niet, die hekken moeten, en die hekken komen!
In de laatste jaren is al een veelvoud aan hekken geplaatst en ik denk niet dat het gaat helpen. Tegenwoordig springen mensen van de perrons, waar de intercities voorbijrazen en daar kan je dus geen hek neerzetten. Je kunt hooguit het Franse systeem toepassen, dat je pas op een perron mag als jouw trein er stopt. Iets dat we ook kennen van de luchthavens.
De hoeveelhied geslaagde zelfmoorden is in de laatste jaren een fractie gestegen. Rond 1980 was het veel erger in absolute zin en zeker qua percentage toen we minder inwoners hadden.
Er zijn ook andere oorzaken. In het verleden was ophanging populair, maar met meer apartementen zonder trap, trapgat of zolder is dat lastiger.
Dit soort flutnieuws lees ik inmiddels anders. De spoorwegen wil niet dat treinen meer vertraging oplopen door zelfdoding en plaatst hekken en doet aan ontmoedigingsreclame. Vervolgens bedenken ze daar een ondersteunend persberichtje bij en de media neemt dat gedachteloos over. Wat je stelt dat die ‘ontmoedigingsreclames’ een aanzuigende werking kan hebben zou heel goed kunnen. De mensen die dit doen zijn vaak erg in de war en ten einde raad. Maar langs veel spoorlijnen staan ook veel inrichtingen voor mensen die psychisch van slag zijn en inrichtingen voor mensen met een geestelijke beperking.
Minder hierover berichten (dus ook geen ontmoedigingsreclames) zou wel eens beter kunnen werken, maar is helaas niet meer mogelijk. Vroeger had je maar een paar kranten en een paar TV-stations. Die hadden een afspraak om hier weinig over te berichten (het gebeurde vroeger dus ook veel). Maar nu zijn er zoveel TV-zenders dat de kreet gaat: ‘als wij het niet doen, dan doet een ander het wel’. Koppel dat aan twitter, want elke passagier twittert meteen als zoiets gebeurt, en je weet dat nieuwsberichten over dit soort voorvallen niet meer tegengehouden kunnen worden.
Zelf zie ik voor de trein nog altijd de oplossing in verbeterde koeienschuivers. Die zorgen er voor dat de overlevingskans iets groter wordt, maar ook dat je als machinist veel minder rotzooi hebt op te ruimen. De TGV’s hebben wat dat betreft een beter ontwerp dan onze nationale treinen.
Hier in de buurt komt het wekelijks voor en ik heb nog geen hek gezien.
Ik denk ook dat het onbegonnen werk is, ze kunnen niet overal hekken plaatsen.
Het is een moeilijk onderwerp Hanscke, want stel dat men niet meer voor de trein kan springen dan gaan ze waarschijnlijk van hoge gebouwen afspringen of andere dingen bedenken.
Er moet meer hulp komen zoals Mirjam en Riet ook al schreven.
Aangespoord te worden … passende woordspeling.
Ik heb zelf ook eens van die momenten gehad zoals jij omschrijft, maar ik geloof niet dat ik me ooit aangespoord zou voelen door berichten. Moeilijk onderwerp. Hekken zullen misschien mensen daar ter plekke tegenhouden, maar dan zijn er nog wel andere mogelijkheden. Beter is mensen te helpen zodat ze niet zo ver komen dat ze voor een trein willen springen. Zorg voor hulp, opvang, therapie.
Ik kan me in jouw stelling wel vinden dat je juist dit soort dingen niet moet publiceren omdat mensen het dan juist gaan doen…
Het is er het onderwerp niet naar maar ik moest wel even lachen: mensen die het niet meer zien zitten worden ‘aangespoord’ door… een mooie vondst.
Maar inderdaad er is wat voor te zeggen het stil te houden om erger te voorkomen. En moeten die hekken er dan komen als mensen die het echt willen het TOCH doen? Ik weet het niet. Misschien dat als er dan toch iets gebeurt, zo’n machinist dan in elk geval weet dat hij er echt niets aan kon doen? Maar ik kan me ook voorstellen dat zo iemand hoe dan ook een klap krijgt van zo’n gebeurtenis. Ik krijg er maar geen afgeronde mening over.
Moeilijk, maar daarom des te beter dat je er over schreef.
Ik denk ook bij veel andere dingen waar de media zo dol op zijn: “Houdt toch je mond. Dat kan allemaal niet goed zijn”. Té veel gepraat lijkt mij net als jij helemaal niet een goede methode. Van die hekken wist ik weer niet.
Eigenlijk zou je deze gevallen moeten doodzwijgen om mensen niet op ideeën te brengen. Ieder geval is niet alleen triest voor degene die het doet, maar zeker ook voor de machinist.