BOEIEND VERHAAL
WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand juli was dit ‘boeien’.
Hoe vaak Louise in haar gedachten naar die fatale middag is teruggekeerd is niet te beschrijven. Vijftien jaar is een hele lange periode in een vrouwenleven. Eens markiezin Prie, maar zie wat er van haar was geworden.
Een rimpelige oude vrouw van eind dertig. Ze miste twee van haar voortanden. Uiteindelijk had ze die er zelf maar uitgebroken, toen de pijn in haar mond bijna ondragelijk was geworden. Ook daarvoor was markies Tristan niet gezwicht, haar uit haar getraliede kamer te bevrijden om al dan niet geketend naar een barbier te kunnen gaan om daar de tand te laten trekken. Ze moest boeten, haar leven lang, voor de misstap die ze had begaan.
Op een warme dinsdag middag had ze haar paard laten zadelen en was ze uit rijden gegaan. Niet met de bedoeling om Antoine, de zoon van de hertog van Buzancais opnieuw te ontmoeten. Hun toekomst was voorbij. Hij had duidelijk gekozen trouw te blijven aan Huis Valois, waardoor de mooie hoge ambtelijke functie van broodheer voor hem in het verschiet lag.
“Antoine”, had ze gestameld, toen ze hem zag staan bij het étang van Chemille. Misschien had ze toen door moeten rijden, maar ze stapte af om het paard te laten drinken. Even later had ze in de armen van Antoine gelegen en had ze zijn vurige kussen beantwoord. Niet veel later lagen ze samen in het lange gras aan de westkant van het kapelletje. De muur van het kerkhof onttrok hen aan het zicht, maar de paarden werden gesignaleerd door de abt. Deze had zich verdekt opgesteld om te zien wie er bij deze paarden hoorden….
De markies was razend geweest en had haar voor goed in deze kamer laten insluiten. Binnenkort zou ze hier sterven. Door het afnemen van haar krachten, wist ze dat ze aan het eind van haar leven was gekomen.
veertien reacties
Erg beeldend geschreven. Je zag het gewoon voor je. Was dat echt haar kamer, die foto? Erg he, heb je alle luxe en weelde die je je maar kunt veroorloven en dan zit je diep in de narigheid! En ik weet bijna zeker dat hij wel vreemd ging, dat is nog het ergste!!
Verschrikkelijk, wat een levenseinde. Die markies was wel een bruut. Was hij zelf wel zo trouw? Dat zou wel een unicum zijn geweest in die tijd. Akelig maar toch ook heel mooi verhaal. Huh, ik moet er toch niet aan denken dat je zoiets gebeurt.
Er zal vast ooit een tijd geweest zijn waar dit realiteit en aan de orde van de dag was…. gelukkig nu niet meer in de meeste landen.
Mooie we.
Tja, tegenwoordig zijn er niet veel huizen meer waarin je een ontrouwe partner kunt opsluiten… ;)
Vreemdgaan zal niet meer of minder voorkomen dan vroeger, en ook toen zal al wel gegolden hebben dat berouw na de zonde komt (en soms pas na de straf).
Goed geschreven, ik zag het gebeuren!
Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Was zij wel als enige fout bezig? Sterk verhaaltje! Liefs, Me
Mooi verhaal ……. houd wel van dit soort oude scenes …… zeker nadat ik vorige week de hele week bij een oud kasteel verbleef.
Zo ging dat in vroeger tijden. Een vrouw was haar leven nooit zeker, want ze was altijd iemands eigendom. En die iemand, hetzij haar vader, hetzij haar man, had het volste recht om een vrouw op te sluiten als hij dat nodig vond. Je kunt het je nu niet meer voorstellen en alleen nog maar griezelen bij dit soort verhalen. Goed geschreven historische WE!
Volgens mij heb je inspiratie opgedaan in de kasteeltjes die je tijdens de vakantie hebt bezocht
Met recht een boeiend verhaal ,!