SLAAPKAMERGEHEIMEN
WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand november is dit ‘verhalen’.
Mijn armen omhoogstekend om mijn slaapshirt uit te trekken, rook ik het, maar het was niet de geur van mijn eigen vertrouwde zweetlucht. Haarscherp wist ik onmiddellijk waar het mij aan deed denken; het was de transpiratielucht van mijn moeder.
Opeens was ik weer in de slaapkamer van mijn ouders. Ik zag, toen door mijn kinderogen gezien, het grote donkere bruine bed met aan weerszijden de twee nachtkastjes. Hoewel ik mij kan herinneren dat ik soms op zondagmorgen met veel plezier bij mijn moeder in bed lag en dat mijn vader zich dan voor het voeteneind stond uit te sloven met hardlopen op de plaats, daarbij vertellend waar hij nu was, Beekbergen, Loenen, Eerbeek, had deze slaapkamer toch altijd iets geheimzinnigs.
Wij, de kinderen, moesten normaliter ook altijd aankloppen voor we hier naar binnen mochten. Dat maakte het natuurlijk ook wel wat geheimzinnig. Alleen noodsituaties zoals misselijk zijn of enge dromen vormden een uitzondering.
De geur die daar hing was voor mij als kind niet te definiëren. Net zo min als de inhoud van de nachtkastjes. In het nachtkastje aan moederskant lagen onder andere van die vreemde kleine smalle handdoekjes. Mijn moeder had liever niet dat ik in haar kastje rommelde en het nachtkastje van mijn vader was helemaal verboden terrein.
De wastafel, met daarop de lampetkan, die nooit gebruikt werd, was wel toegankelijk voor mij. Veel toiletspullen lagen er niet, maar naast de Eau de Cologne stond er altijd wel een flesje ODOREX. Ik vond het een geur van niks. Ze had mij uitgelegd, dat dit iets was voor onder de armen. Dan stonk je niet zo als je flink moest poetsen. Juist die mengeling van zweet en ODOREX vond ik heel onaangenaam ruiken.
En opeens rook ik vanmorgen die geur en kwam deze herinnering (dit verhaal) bij mij boven.
zestien reacties
Geuren doen zo veel. Ze halen herinneringen op als de beste. Je hebt het hier zo treffend verwoord. Je krijgt vermoedelijk meer details in je hoofd dan je zou kunnen opschrijven. Op dat moment bestaat tijd niet. Prachtig stuk. Daardoor kreeg ik ook weer wat associaties met de jaren 50.
Dank je wel voor dit prachtverhaal.
Odorex, ik moet er niet aan denken. Dat men dat ooit onder de armen kon wrijven… PS, hoe is het met de zieken…
En dan bij een mooi verhaal over een niet zo lekkere lucht zo’n prachtige bloem plaatsen. Een doekje voor het bloeden?
Vreselijk die smalle handdoekjes… En als ze dan met z,n allen stonden te weken tot het weer wasdag was. Ik kwam niet vaak op de slaap kamer van mijn ouders geloof ik, heb er nauwelijks herinneringen aan.
Wat een schattige foto!
Onze hersens zijn toch razend knap hè? Gewoon even een bepaald luchtje ruiken en bam, de hersens koppelen er direct een associatie aan vast. Mooi, deze herinnering.
Geuren schijnen beeldender te zijn dan beeld, en geluid.
Ik mocht nooit bij mijn ouders in bed, wegens mijn bedplassen.
Wat een bééldschoon poppetje was je, en ja, wat geuren met een mens kunnen doen is wonderlijk! Toch wel geweldig dat de kleine handdoekjes tot onze herinneringen kunnen behoren nu er zó veel prettiger oplossingen zijn voor dit eh…. ongemak! Niet dat we daar zelf nu nog “iets mee moeten” maar toch
Er zit wel verschil in fijne geuren en vieze geuren. De hooizolder van mijn opa bijvoorbeeld, die rook heerlijk! Daarentegen vond ik de geur van zijn gekauwde pruimtabak wat minder. En zoals ‘ie zat te malen, zijn hele mond zwart, ieuw!
Dat zoiets bestond …
Dat is heel herkenbaar trouwens, ik ruik soms ook die geur van vroeger van mijn moeder en dat was niet onaangenaam maar vertrouwd. Heb dat trouwens heel vaak met geuren die me terugbrengen naar vroeger.
Je brengt de slaapkamer van je ouders, met tamelijk intieme details, erg dichtbij… Nou ja, die details waren anderzijds ook weer tamelijk universeel. Het bestaan en nut van “die kleine handdoekjes” heb ik pas véél later ontdekt – dat deel van het bestaan heeft mijn moeder blijkbaar goed weten te scheiden van mijn opvoeding…
Zo’n ervaring met een geur, die plotseling lang vergeten beelden uit mijn jongste jaren deed herleven, heb ik ook wel eens heel sterk ervaren!
Wat een geur met je kan doen nietwaar? Mooie WE.