DE LAATSTE DAGEN
Hinkend, nee, niet letterlijk, want met het loopgips kan ik mij wel aardig voortbewegen, maar hinkend op twee gedachten, breng ik mijn laatste dagen op school door. Omdat ik ruim veertien dagen niet heb kunnen werken, kwam de vervreemding, die normaliter ook wel plaats vindt bij een afwezigheid die meer dan een paar dagen duurt, nu wel heel erg nadrukkelijk op mij af.
Ik nam plaats op mijn plekje waar ik meestentijds neerstrijk, echt vaste werkplekken hebben we niet, maar een ieder heeft toch zo zijn voorkeur, waardoor het lijkt of er toch min of meer sprake is van vaste plaatsen. Hier zou ik nog drie dagen zijn en dan is het gebeurd. Het maakte mij weemoedig. Even vroeg ik mij af, waarom ik er niet voor gekozen had om er nog een jaartje aan vast te knopen..... Maar ik besefte ook maar al te goed, dat het dan niet een jaartje zou zijn, maar een jaar. Een heel jaar in zijn volle lengte en dat is lang. Ik had al vaker gemerkt, dat als ik thuis ben, ik helemaal achter mijn beslising sta, maar dat ik op school best nog wel eens mijn twijfels had.
Ik heb met veel plezier de laatste bij mij ingeleverde opdrachten nagekeken. Vooral het werk van een derdejaars die een half jaar verlenging had, gaf mij een gevoel van tevredenheid. Het had de leerling erg veel moeite gekost om de uitwerking van de opdrachten onder woorden te brengen, maar ze had het nu toch tot een goed einde weten te brengen. Het voldeed echt aan de eisen waardoor ik het met een ruime voldoende kon beoordelen
En toen moest ik naar de klas. Deze derdejaarsgroep had mij voor de zomervakantie uitdrukkelijk gevraagd of ik hun coach wilde worden. Om hen geen valse hoop te geven heb ik hen toen verteld dat ik het besluit had genomen om aan het eind van het jaar te stoppen. Aan het begin van de les werd achteloos het één en ander op mijn bureau gelegd. Toen zij hoorden dat ik deze dag weer opschool zou zijn, zijn er een paar leerlingen tussen de middag in allerijl naar een winkel gegaan. Als afscheid heb ik een klein kunstkerstboompje met een sneeuwman gekregen, een doos MERCI chocola en een mooie kaart met de tekst: bedankt voor de leuke tijden met alle namen erop. Dan word je toch echt even heel stil.
Onze laatste les. Ondanks dat het niet "mijn" groep was, heb ik dit in de afgelopen maanden wel zo ervaren en ik ben dan ook heel erg blij, dat ik deze week weer kan werken. Ach werken, nee dat is het eigenlijk niet meer. Het is meer een kwestie van afscheid nemen. Ondanks dat ik nog steeds achter de keuze van deze ingeslagen weg sta, doet het me toch meer dan ik verwacht had.
Eigenlijk had ik iets over een actualiteit willen schrijven, iets over het Nederlands Dictee waar ik niet meer aan mee doe, of over het nieuwe Nederlandse woord selfie of misschien wel iets over Onno Hoes, maar het zat er even niet in. Kennelijk zit mijn hoofd even te vol van het naderende afscheid en ach, daar geef ik dan maar even aan toe. In de nabije toekomst wemelt het van dagen waarin ik over allerhande gebeurtenissen kan schrijven. Want dat er na school een toekomst is, is een ding wat zeker is en ik heb er lang genoeg naar uitgekeken.
negen reacties
Ach wat lief van de klas. Afscheid nemen is over het algemeen wel moeilijk.
Straks heb je volop gelegenheid om over van alles en nog wat te schrijven.
Komt wel in orde, hoor. 
Over Onno valt niet veel te vertellen, dat is gewoon opgeklopte mediagekte. Het afscheid gaat over jezelf en de fijne tijd die je nu te wachten staat.
Wat aardig dat ze afscheidscadeautjes voor je hadden gekocht. Afscheid nemen is nooit leuk, maar je zult zien, straks ben je gewend aan je vrije tijd en vind je het heerlijk. Meer tijd voor hobby’s en de honden zullen het vast geweldig vinden, zo’n vrouwtje dat altijd thuis is 
Ik moet bij het lezen van je stukje denken aan de kinderen van groep 8 … die zich een heel jaar verheugen op het afscheid van de basisschool en op de avond van “de musical” met de tranen in de ogen staan omdat de basisschool nu écht verleden tijd is en het allemaal ineens zo knus en zo veilig voelt
Na een jaar hebben ze hun draai wel weer gevonden en dat zal zéker voor jou wel gelden.
Ik ben blij dat je voor dit stukje koos en niet voor de zoveelste treurige mediahype!
Toch wel fijn dat je ze je zo waarderen Hanscke!
Je kan dan met een goed gevoel afscheid nemen, al hink je dan op 2 gedachten!
Je gaat een heerlijke tijd tegemoet!
Natuurlijk horen bij het afscheid de sentimentele gevoelens, maar die ben je vast snel vergeten hoor. Er breekt een mooie tijd aan. Je kunt en mag alles en dat is fijn!
haha, ja, die Onno en zo, ach ja.
Het mijmeren hoort er gewoon bij, natuurlijk was het wikken en wegen en heb je je besluit genomen, en je weet gewoon dat dat goed is zo.
Maar daarom heb je natuurlijk nog wel allerhande gedachten daarover, en dat is veel interesanter dan selfie
Afscheid nemen van iets of iemand is een van de moeilijkste dingen in het leven. Gun jezelf de tijd om aan de verandering te wennen. Ik hoop dat je na het gemis vooral blij zal zijn met de tijd voor jezelf die ervoor in de plaats komt.
En persoonlijke stukjes vind ik de mooiste!
liefs Kakel
PS wat heb je trouwens een mooie kerstboom in huis staan :D
Op een goede, fijne manier afscheid nemen van werkzame leven is belangrijk voor de vrijheid en plezier wat je te wachten staat.
Geniet er maar van.