SPORTIEF
Het schaatsevenement, want dat was wat de Olympische Spelen voor Nederland vooral waren, is weer voorbij. Met enige verbazing heb ik de afgelopen weken het één en ander gevolgd. Met stijgende verbazing heb ik gezien hoe topsporters, die hun hoogste doel niet bereikten veranderden, zich gingen gedragen als verwende kleine kinderen. Je kunt wel trainen om goud te willen halen, maar dat wil nog niet zeggen dat de winst gegarandeerd is.
"Absoluut niet sportief", zo liet ik mijn eega weten en hij was het helemaal met mij eens. Bij een wedstrijd zijn er nu eenmaal winnaars en verliezers.
Maar het woord sportief bleef maar een beetje in mijn hoofd rondspoken, want wat wordt er nu eigenlijk met sportief bedoeld. Het wordt bijna als een waarde gebracht, maar wat zijn dan de normen? Wanneer is men sportief en wanneer niet?
Men noemt iemand sportief als de persoon ziich voor zijn plezier lichamelijk inspant, maar dit bedoelde ik niet toen ik de uitspraak 'absoluut niet sportief' deed. Echt veel is er niet te vinden over het begrip sportief. Wel ben ik ergens tegengekomen dat het te maken heeft met tegen zijn verlies te kunnen. In het puzzelwoordenboek zijn er dan ook nog de omschrijvingen: eerlijk, fair en kwiek te vinden.
Maar goed, even terug naar de topsporters. Ik hoop dat zij hun lesje hebben geleerd. Iets heel graag willen is niet hetzelfde als het ook daadwerkelijk bereiken. Natuurlijk begrijp ik dat, als het gestelde doel niet gehaald is men teleurgesteld is, maar om dan uren met een zuur gezicht rond te gaan lopen gaat mij wat te ver. Je een goed verliezer tonen vind ik minstens zo belangrijk als goed halen.
Bij het bridgen heb ik ook wel eens te maken met verlies en ik weet heus hoe dat voelt, niet leuk dus, maar ik stel mij altijd als doel, om daar op een volwassen manier mee om te gaan en dat heb ik bij een aantal topsporters toch echt gemist. Echt een voorbeeld voor de jongere generatie zijn zij in mijn ogen niet geweest, de vele medailles ten spijt.
dertien reacties
Misschien was het niet sportief, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je vreselijk teleurgesteld bent als je met 0,003 sec verliest (was omgerekend 4 cm). Bij het skiën had hij ‘gewoon’ een gouden medaille gekregen, want daar rekende men in honderdsten. Het schijnt dat bij het schaatsen volgend jaar ook weer gerekend wordt met honderdsten. Dat zou pas helemaal zuur zijn voor hem.
Verliezen op het hoogste podium is ook wel zuur, zeker als het om duizendste achter de komma gaat.
Als het eerste verlies/emotie van niet gewonnen hebben gezakt is, komt het wel weer goed en gaan ze er weer voor.
Een stel verwende apen leek het wel, inderdaad uiterst onsportief. Al zijn er zaken waarbij ik me wel kan voorstellen dat er mensen teleurgesteld zijn.
Zelf ben ik onsportief en wil dat ook graag zo houden. Wat hier voorviel tijdens de spelen heeft nmm weinig met onsportiviteit te maken, maar meer met overspannen verwachtingen, teleurstelling en irritante journalisten die direct na de finish zuigen en alles enorm uitvergroten.
Ik ben het absoluut niet met je eens. Ik vond het helemaal geen onsportief gedrag. Dat je niet breeduit kunt lachen als je een wedstrijd verliest waar je jaren voor getraind hebt en waarvan je vrijwel zeker weet dat je nooit meer de kans zult hebben die te winnen, vind ik heel normaal. Sven gedroeg zich als een man: hij feliciteerde meteen de winnaar, en liet in een interview weten dat hij (de winnaar) terecht had gewonnen en dat hij (Sven) nog nooit die winnende tijd had gereden. We zijn zo door de media gemanipuleerd dat we verwachten dat mensen reageren zoals in een heldenfilm!
Ik heb niet erg intensief gekeken, dus ik kan mij er geen oordeel over vormen. Het lijkt mij ook wel hard om op duizendste secondjes te verliezen.
Sportiviteit en geld gaan gewoon niet samen en een beetje sporter wordt tegenwoordig “gesponsord “.
Maar behalve dat zijn de schaatsers natuurlijk van de generatie die opgroeide in redelijke luxe wat ook egoïstisch maakt. Als je sport en sportiviteit wilt zien moet je niet meer bij de topsport zijn, maar aan de kant bij de amateurs al is het daar ook al minder.
Ik heb dat gesport helemaal niet gevolgd, dat nationalistisch gedoe ook zeg. Dus ik kan niet over ze oordelen verder, ik neem aan dat ze hun best doen.
Ik kan me helemaal vinden in de eerste reactie, van Hanneke. Ik snap niets van die obsessie de beste te willen zijn. Maar ook wat Ximaar zegt is waar.
Het sporten is volledig aan mij voorbij gegaan.
Van het gekrakeel heb ik een beetje meegekregen.
Ik begrijp niet hoe een volk trots kan zijn op de prestatie van een paar.
De enkele winters dat er natuurijs was in mijn jeugd maakt dat ik zelf niet kan schaatsen. Ik mis het niet.
Vriendelijke vakantiegroet,
Het lijkt me sportief als je keihard traint voor de overwinning maar dat je er daarbij niet van uitgaat dat het goud je dan ook automatisch toekomt. Dan woon je in je succes en dat is niet goed. Bergsma won die titel op eigen kwaliteit maar men had het meer over de falende Kramer en over hoe erg het allemaal wel was. Een kwestie van onsportiviteit? Dat weet ik niet, maar het is wel een voorbeeld van een brug te ver denken. En dan nog: de tijd van de winnaar was een toptijd. Die jongen heeft echt op kwaliteit gewonnen. Het zou de verliezer sieren als hij zou zeggen (net als Wüst dat deed): gefeliciteerd, je hebt me op waarden geklopt. Dat is sportiviteit.
Er is natuurlijk wel enig verschil tussen deze topsport en een wekelijks bridgeavondje.
Het is mij een volslagen raadsel waarom je jarenlang 24/7 er helemaal voor gaat leven om een paar honderdste van een seconde sneller te zijn dan de anderen, of om anderhalve centimeter verder te springen, tweehonderd gram meer te tillen. En dan moet je ook nog heel veel privacy offeren, altijd laten weten waar je bent en plassen op commando. Maar topsporters doen dat er allemaal voor. Ik ben zelf een goed verliezer, omdat ik niet zo nodig de beste hoef te zijn, ik ben zeg maar ‘niet competitief genoeg’. Natuurlijk heb ik ook liever 55% dan 45%, wie niet, maar ik zal er niet van wakker liggen..
Als je er dan zoveel voor gedaan hebt als die topsporters, is verliezen met groot verschil misschien best te verdragen, dan ben je gewoon niet goed genoeg, maar nipt en bijna onmeetbaar verliezen zal best hard zijn. Meestal gaat dat scherpe kantje er al weer snel af, en gaan ze door. Weer jaren ervoor leven om de allerallerallerbeste te zijn.