KLEUR AAN HET LEVEN
Mijn leven kabbelt in een heel rustig watertje voorwaarts en voor het eerst sinds tijden heb ik er ook het geduld voor om het lekker voort te laten kabbelen. Het is een soort van freewheelen. Niets drijft mij en in de verste verte doemt er ook geen 'EINDE en nu weer aan de slag' op waardoor ik toch ongewild weer wat druk zou gaan voelen. Nee, niets van dit alles en het is daardoor dan ook niet te vergelijken met een vakantie.
Na een aantal weken met een breiwerk in de hand, ongebreideld naar de tv te hebben gekeken, Australian Open (tennis) en de Olympische Spelen (schaatsen) moesten door mij gewoon gevolgd worden onder het motto: nu heb ik er de tijd voor, komen er heel langzamerhand brokstukjes van dingen naar boven die ik echt heel leuk vond om te doen, maar waar ik eigenlijk geen tijd voor had, of geen puf meer en daardoor in de vergetelheid waren geraakt.
De slogan: zelf kleur aan het leven geven bracht mij opeens op het idee, dat ik een aantal jaren geleden met zoveel plezier een aantal mandala's had ingekleurd. En het was net of de duvel er meespeelde, toen ik naar de bibliotheek ging was het eerste boek wat ik zag liggen: Werkboek natuurelementen in de mandalas. Ik heb het meegenomen en ik ben er wat in gaan grasduinen. Of ik ooit echt zelf een mandala ga ontwerpen weet ik nog niet maar ik heb er in ieder geval wel weer eens eentje gekleurd. Ik heb gemerkt dat bezig zijn met kleuren mij blij maakt.
Dat merkte ik vanmiddag ook, toen ik in de tuin bezig was. Er staan al heel wat crocusjes en kleine narcisjes te bloeien. Ik kan daar heel erg van genieten. Zo in de tuin wat bezig te zijn met dode bladeren verwijderen en al wat snoeiwerk te verrichten, overdacht ik nog even een gedachtenwisseling die gisteravond op de bridgeclub plaats vond. Tijdens zo'n avond zijn er geen grote gesprekken, maar toch, die kleine gesprekjes kunnen er soms toch toedoen.
Het kwam er op neer, dat de conclusie was, dat wij als ouderen, het leven als heel prettig ervaarden en dat we hier nog een lange tijd van wilden genieten. Hierna kwam mijn vader even ter sprake. Ik vertelde dat hij op een leeftijd was, dat hij de laatste tijd nog al eens te kennen gaf dat het voor hem niet meer hoeft. Hij is er als het ware klaar mee.
"Dat lijkt mij zo mooi", zei de vrouw met wie ik even dit gesprekje had, "het gevoel hebben om klaar te zijn met het leven en niet met de gedachte te hoeven leven, maar ik wil nog helemaal niet weg." Met een "laten we er nu in ieder geval nog van genieten", gingen we uit elkaar om naar de volgende bridgeronde te gaan.
Vanmiddag in de tuin overdacht ik dit nog even. Ja, ik heb het gevoel dat ik nog een lange tijd van plezier voor me heb om van alles te kunnen gaan ondernemen, wat dat dan ook allemaal wezen mag. Maar ik kan mij ook goed voorstellen dat mijn vader er met zijn 92 jaar wel een beetje klaar mee is. Er wordt wel eens gezegd, het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen, toch denk ik dat elk feest een einde heeft en dat na menig feest gezegd wordt, het is goed zo en dat de slingers dan ingehaald worden.
Vorige week hebben wij een gesprek met de verpleeghuisarts gehad en ik hoop van ganser harte dat de nieuwe aanpak om hem wat meer bij allerlei activiteiten te betrekken wat aanslaat, want om hem zo weg te zien kwijnen vind ik best moeilijk om te zien, maar dat hij het leven niet meer ziet als een feest kan ik goed begrijpen.
Gelukkig kan ik dit wel een eigen plekje in mijn gedachten geven waardoor het mijn blijdschap over het naderend voorjaar niet vertroebelt. En ik vind het helemaal geweldig dat ik nu echt tijd heb om dit voorjaar nu eens zonder haast te kunnen beleven. De tuin weer in orde maken vergt elk jaar weer heel veel tijd, maar ik kan zo intens genieten van alles wat zo maar weer boven komt en gaat bloeien en van de uitspruitende takken van de bomen en de struiken. Het jaargetijde van de vele frisse kleuren is weer in aantocht. Ik ben er klaar voor. Laat maar komen.
twaalf reacties
Ik kan het me heel goed indenken, temeer omdat ik ook een pensionada (is dat eigenlijk enkelvoud?) thuis heb, die voor het eerst alles kon bekijken vwb schaatsen tijdens de Olympische Spelen. En zelf heb ik ook geen verplichtingen meer. Alleen nog maar doen wat je leuk vindt en wanneer het je uitkomt, mag ook wel eens na vele jaren in het gareel te hebben moeten lopen. En nu het al zo vroeg voorjaar is, is het extra genieten!
Het is zo moeilijk om iemand die echt geen behoefte eraan heeft om betrokken te worden bij activiteiten van het huis, er toch bij te betrekken. Daar doe je die persoon geen plezier mee. Je maakt het alleen maar veel moeilijker. Want iets doen tegen je zin, is niet leuk als je al zo oud bent. Zo was het tenminste bij mijn vader. Die bleef ‘gewoon’ het liefste op zijn kamer. Had geen behoefte aan contacten met anderen. Men is op een gegeven moment ook gestopt met het dwangmatige meedoen, want dat werkte averechts.
Geniet maar volop van alles wat en nog op je paadje mag komen en kleur de dag in zoals het je goed past.
Leuk dat je weer kleurt en mogelijk ook zelf mandala’s gaat tekenen. In onze vereniging is iemand die ze spiritueel doorkrijgt. Ze tekent ze en worden meestal gebruikt voor de lichtstad-activatie waar zij een leidende rol in speelt.
Dat gevoel van je vader sprak mij diep aan. Ik kan het me zelf niet voorstellen dat het zo wel genoeg is. Maar mijn overbuuvje wordt dit jaar 91 en die vraagt altijd aan me: hoeveel tijd zou ik nou nog hebben? Moet ik niet eens weg. Dan zeg ik altijd: ophouden Corrie (ik mag Corrie zeggen), kom over tien jaar maar eens terug, dan praten we verder. En dan moet ze lachen en begint haar humor weer te werken. Daarom hoop ik van harte dat je vader in dat verpleeghuis nog lichtpuntjes tegenkomt. Ze kunnen ze zelf vaak niet meer vinden en daarom is het des te belangrijker dat iemand af en toe even wat komt aanreiken.
mja, ik weet niet, ik vind het vooral een nare gedachte om 92 te zijn en dan niet meer echt door te willen. Dan zijn er toch teveel lichamelijke kwalen en zo, en beetje triest dat het zo moet eindigen. Eindigen vind ik sowieso al iets naars.
Het is wel duidelijk dat jij het reuze naar je zin hebt , het is ook fijn om nog relatief fit helemaal over je tijd te kunnen beschikken naar eigen goeddunken.
Voor je vader is het duidelijk genoeg geweest en dat moet mogen. Ik kan me zo voorstellen dat ik zélf als het zover is niet naar “ activiteiten“gesleept wil worden.
Het enige waar ik dan nog behoefte aan denk te hebben is aandacht van m’n kinderen, een uurtje naar buiten met ze als dat kan, of mee naar huis om onder mensen die nog vol in het leven staan te zijn. helaas hebben ouderen steeds minder kinderen ( vergeleken bij vroeger) dus komen die uitjes veel te weinig voor .
Ik merk bij vriendin Marion (86) die zeker niet verwaarloosd wordt door haar kinderen, altijd weer opfleurt als ik haar op donderdag “onder de mensen” breng, de “gewóne mensen” en de winkels en de natuur. Al moet dat met een rolstoel….ze voelt zich dan weer hélemaal top!
Hoi Hanscke
Wat fijn dat je het zo naar je zin hebt en je leven nu kunt inrichten zoals je zelf wilt. Ik vind mandala’s altijd prachtig, leuk dat je dat weer oppakt!
Ik kan me goed voorstellen dat je vader het wel welletjes vindt. Als je al 92 bent en je vrienden en familie van jouw generatie vallen allemaal weg, heb je het wel gezien lijkt me.
Groetjes Petr@
Mijn tuinwerk bestaat vooral uit genieten en de heg bijhouden.
Ja, na de verlengde herfst kijk ook ik uit naar een vervroegd voorjaar.
Vriendelijke groet,
Prachtige ingekleurde mandala! Heerlijk om te doen ook.
Ik vraag me af of je een man van 92 nog “verplicht” moet laten deelnemen aan leuke dingen. Wat anderen leuk vinden, ontgaat hem volledig. Dat moet toch mogen op die leeftijd? Al kan ik me ook wel voorstellen dat het geen leuk idee is om je lieve vader alleen en eenzaam op een kamer te laten zitten.
Fijn dat jij goed in je vel zit! Ik hoop dat dat nog lang mag duren :D
Fijne zondag en liefs,
Kakel
Om op je 92-ste nog betrokken te worden bij allerlei activiteiten, lijkt me voor de persoon in kwestie een hele opgaaf. Want ook ik kan me voorstellen dat je er op die leeftijd klaar mee bent. Maar wie weet …