UITHOUDINGSVERMOGEN
Fysiek houd ik het misschien langer vol, maar psychisch zullen mijn leerlingen sneller zo'n kamp achter zich laten, zo luidt mijn conclusie. Terwijl ik nog hevig aan het nakauwen ben, zullen zij zich vol overgave al weer in andere bezigheden gestort hebben. Ook ik heb gisteravond mijn tenniswedstrijd wel gespeeld, maar mijn denken is nog lang niet vrij. Een aantal dingen houden mij nog flink bezig.
Niet in de laatste plaats de matige conditie waarin sommige leerlingen verkeren. Het kamphuis ligt ongeveer op een afstand van twee kilometer van kamp Westerbork. We zijn daar lopend heen gegaan. Na het infocentrum bekeken te hebben zijn we het melkpad, ook ongeveer 2 kilometer, afgelopen met als eindbetemming het nationaal monument. Sommigen waren helemaal op. Het leek wel of ze een afstand van de Nijmeegse Vierdaagse gelopen hadden. Met het argument: we hebben vanmorgen ook al een speurtocht gehad verkoos meer dan de helft om door een busje teruggebracht te worden.
Verder houdt de rondleiding op het terrein van kamp Westerbork mij nogal bezig. Het was zeker niet de eerste keer dat ik daar was, maar telkenmale heb ik er last van doordat allerlei verhalen in mijn hoofd blijven zitten. Ik denk dat het meer een kwestie van ongeloof en het niet kunnen begrijpen is. Hoe is het, ja in wiens naam? mogelijk dat dit heeft kunnen plaats vinden. Ongeloof, afschuw, maar ook vereenzelviging met de mensen die dit lot moesten ondergaan. Afschuwelijk, wat een mensonterend bestaan om met zoveel mensen opeengepakt in een barak te moeten verblijven. Ik zou het absoluut geen wonen willen noemen. Voor veel leerlingen was het ook niet de eerste keer dat ze daar waren, maar was het wel voor het eerst met rondleiding en bijbehorende verhalen. Eén leerling gaf te kennen de verhalen wel eens te willen horen van de mensen die dit echt zelf meegemaakt hadden. Ik heb hem uitgelegd dat dit steeds moeilijker zal worden. De weinige mensen die zijn teruggekeerd, zijn nu of heel oud of reeds overleden. Teruggekomen in het kamphuis was er gelukkig weer oog voor vrolijker dingen. De bonte avond eiste alle aandacht op. Mijn act is redelijk goed geslaagd. Rond één uur hadden bijna alle leerlingen hun bed opgezocht en een uurtje later lag iedereen in bed. Opmerkelijk vroeg, gezien mijn eerdere ervaringen, maar echt erg vond ik het niet. zes reacties Redelijk goed betekent dat je toch hier en daar over de woorden bent gestruikeld? Tja, wat wil je na zo’n enorme wandeling van wel 4(!) Km met al die sportlui … ? zo te lezen was het dus toch een heel geslaagd kamp!westerbork blijft heel indrukwekkend, zelfs voor de jeugd van tegenwoordig… De jeugd computert en kijkt tv Wat een slappelingen zeg, die leerlingen! Wat is dat nou helemaal voor kippestukje lopen! Mijn nichtje van 5 loopt dat met gemak en zonder te zeuren!
ot:ik mag wel naar buiten,maar ik mag niks doen dat inspannend is omdat ik daar nog benauwder van wordt.zo moest ik bijvoorbeeld vanochtend op de fiets naar de dokter;ongeveer 15 minuten fietsen;ik heb de hele weg alleen maar gehoest en kwam roodaangelopen bij de dokter aan…
Ik ben en blijf eigenwijs dus ik ga evengoed wel ff buiten lopen of fietsen, al was het alleen maar om mijn lijf ff in beweging te hebben…
wens je een fijn weekend!
En heeft dus een conditie van onder nul…
Verder is het erg gezond wanneer zulke uitstapjes, met een hoog emotioneel gehalte, nog even ‘nasidderen’ in je brein.
Wel heftig voor de kinderen om met de WO II geconfronteerd te worden. Ook al gaat dat steeds verder van de jeugd af staan, er zit een generatie teveel tussen.
Beklemmend is zo’n bezoek aan Westerbork….wat goed dat de jeugd van nu (dus de volwassenen van onze toekomst) er een goede uitleg bij krijgen. DÃ t nooit meer!