EVEN DE WEG KWIJT?
Het gaat heel goed met de honden Hessel en Iemand en we hebben dan ook nog geen moment spijt gehad van de uitbreiding naar twee honden. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, hangen erg aan elkaar, maar nu Iemand ook volwassen is, vindt hond Hessel het ook wel eens prettig om even alleen bij een slootkant of in een greppel te kunnen snuffen. Hij ontwikkelt wat technieken om zijn (kleine) broer even van zich af te schudden, maar in de afgelopen week ging hij daar toch iets te ver mee.
Omdat de honden 's middags alleen thuis moesten blijven, ging P. in de tweede helft van de morgen een flink uitlaatrondje, in dit geval een heen en weertje van ruim zes kilometer, met hen maken. Ik zat net wat te bekomen van mijn tennismorgen toen mijn mobieltje ging. De stem van P. klonk zeer bezorgd. "Met mij. Ik ben Hessel kwijt, is hij misschien naar huis gelopen?" Mijn adem stokte in de keel. Ik keek door het voorraam, maar geen Hessel voor het hek.
P. vertelde waar hij Hessel voor het laatst gezien had, halverwege het tweede fietspad, Hessel was een eind vooruit en was het bruggetje overgestoken, maar daar met Iemand aangekomen, was er geen spoor meer van Hessel te bekennen.
Ik pakte de fiets en reed naar het begin van de drie fietspaden. Hier staat een bankje, en daar zag ik een man zitten met een zwarte hond èn een wit bruine hond die verdacht veel op Hessel leek.
"Ik dacht al, ik blijf hier maar even zitten, dan komt de één of de ander Hessel of Iemand, want ik weet niet wie het is, wel halen, want dit is is vast de bedoeling niet geweest. Ik kwam een half uur geleden je man tegen met de twee honden. Kennelijk is deze er vandoor gegaan. Makker begon opeens te trekken en te rukken aan het touw en toen ik mij omdraaide zag ik dat het één van jullie honden was."
Hessel kwam op de poten om mij te begroeten, maar wilde daarna weer bezig gaan met Makker te besnuffelen. Als eerste heb ik Hessel toen maar aangelijnd, daarna heb ik de man van een straat verder uitbundig bedankt en vervolgens heb ik P. gebeld dat Hessel terecht was en teruggelopen was naar het begin van de fietspaden.
Wat Hessel bewogen heeft om er van door te gaan weet ik niet. De man vertelde dat Hessel wel heel erg veel belangstelling voor zijn hond Makker had. Een beetje vreemd, want Makker is een reu en al ruim voor zijn eerste jaar gecastreerd. Hoewel ik er nog nooit echt van gehoord heb, zou je haast denken dat Hessel valt op honden van hetzelfde geslacht, want toen we een poosje geleden met een paar loopse teven van doen hadden leek Hessel vrijwel niet geïnteresseerd te zijn.
Toen ik een dag later met de jongens naar het bos ging, bleef Hessel weer gewoon bij mij in de buurt. En ook op onze uitgebreide wandeltocht van 25 kilometer waren er geen problemen. Hessel kwam direct wanneer ik hem floot. Samen hebben Hessel en Iemand heel veel plezier gehad tijdens de wandeltocht. Ze konden tijdens het wandelen heel veel los en ze gehoorzaamden perfect. Ik neem dus maar aan dat het weglopen een eenmalige vergissing is geweest, maar Hessel heeft ons wel even de stuipen op het lijf gejaagd. Wat was ik blij toen ik hem bij Makker en zijn baas zag liggen.
elf reacties
Wat een schrik. Fantastisch dat de man op een van jullie heeft gewacht. Toch maar in de gaten houden de komende tijd.
Is het een idee om een penning aan zijn halsband te hangen met jullie mobiele nummers? Dan kan de ‘eerlijke vinder’ jullie direct bellen.
Dat zal wel even een paar hartslagen gekost hebben… Ik heb dat ooit eens meegemaakt op vakantie. Gelukkig liep dat ook goed af.
ja, je weet natuurlijk nooit wat er in zo`n kop omgaat. Mensen kunnen wel zeggen behandeling dit en dat, maar daar weet een hond niks van. Altijd eng, weggeraakte honden, en superfijn als die weer heelhuids binnen is.
Oh, vreselijk, wat zal P in de zenuwen hebben gezeten. En jij natuurlijk ook. Ik kan het me levendig indenken. Heel aardig van die meneer om maar te blijven zitten. Maar ja, zo zijn hondenmensen onder mekaar. Die weten hoe het is 
Wat zul je bezorgd op de fiets gestapt zijn. Maar wat fijn dat iemand de moeite nam even met hem te blijven zitten. Fijn dat alles weer is goedgekomen.
Wat Hessel bezielde zullen jullie nooit weten. Misschien wilde hij inderdaad gewoon wel eens wat anders en trok de geur van Makker op dat moment zijn aandacht.
Dát is schrikken, maar gelukkig dat een buurtgenoot Hessel herkende en bleef wachten.
Hessel is volgens mij nog niet oud genoeg om dement , dat komt ook bij honden voor, te kunnen worden gelukkig.
Ons oppashondje Eyra moet ook in de gaten gehouden worden , als ze uit het oog verloren wordt raakt ze het baasje wel eens kwijt maar gelukkig vindt ze dan wél de weg naar huis nog.
Zo’n meedenkend mens verdient een medaille! Laten we hopen dat het bij deze ene keer blijft. De regel die de uitzondering bevestigt. Je hond kwijtraken…ik was Bella een keer een middag kwijt en toen werd ik al gek. Fijn dat het zo goed is afgelopen!