BOTSING EN AMPUTATIE
De tas was gepakt, klaar om de volgende dag meegenomen worden te naar het ziekenhuis, maar nu voor de opname. De week hieraan voorafgaand had hij, mijn vader, aangestuurd door schoonzoon , (mijn man) al twee keer, ter voorbereiding op de amputatie van een derde teen, de reis naar het ziekenhuis ondernomen. Ogenschijnlijk een kwestie van vanuit het verzorgingshuis eerste weg rechts, en dan de grote de weg met stoplichten oversteken, maar in de praktijk is dit met een tweeënnegentigjarige best nog wel een onderneming.
De start van de voorbereidende onderzoeken was begonnen met een bezoek aan het laboratorium en de gespecialiseerde diabetusverpleegkundige. Daarna volgden een bezoek aan de orthopedische chirurg, de cardioloog, de geriater, en de internist. De orthopedisch chirurg stelde vast dat de slechte conditie van de tenen misschien ook wel veroorzaakt werd door het vele stoten. De elektrische rolstoel besturen valt hem steeds zwaarder en botsingen met de muur waardoor de tenen een klap oplopen gebeuren dan ook regelmatig. Stevig orthopedisch schoeisel zou bescherming kunnen bieden dus, kwam die dag , en passent, de orthopedische schoenmaker er ook nog aan te pas om de voeten op te meten voor aangepast schoeisel.
Na een lange dag van veel wachten en met heel veel, steeds dezelfde vragen moeten beantwoorden, werd er een vervolgafspraak gemaakt, want de anesthesist moest ook nog bezocht worden en al deze consultaties pasten niet in één werkdag. Dit alles was nu geregeld en vader was klaar om de volgende morgen opgenomen te worden en daarom was zijn tas gepakt met nog een paar instructies van wat er de volgende morgen nog aan toegevoegd moest worden.
Het was etenstijd en daarom ging vader met ons mee naar beneden. Vader met lift en wij met de trap. We liepen nog even met hem mee naar de eetzaal van het verzorgingstehuis. Ik was wel benieuwd naar wat nu zijn plekje was geworden, nadat hij de vorige week een aanvaring met de tafel gehad had, omdat de rolstoel weer eens even een eigen leven was gaan leiden, omdat vader de bediening van de knoppen niet direct onder controle had.
Midden in de zaal stond een tafel klaar die voor hem bedoeld was. Een tafel gedekt voor één persoon. Hij had mij al verteld dat hij nu alleen "moest" eten, omdat hij een brokkenpiloot was. Hij reed er behoedzaam heen. En daar nam hij plaats, helemaal alleen. Er zou niemand bij hem aan tafel komen. Het beeld dat ik in mij opnam raakte mij. Aan een aantal tafels rond om hem heen, zag ik hier en daar wel wat lege plekken, maar niemand zat zo alleen als mijn vader......
Gisteren is de derde teen geamputeerd. De operatie is goed verlopen, maar de napijn is dit keer heviger dan de vorige twee keren. Ik heb met hem te doen. De lichamelijke pijn zal geen pretje zijn, maar het beeld van de eenzame oude man van tweeënnegentig midden in de eetzaal van het verzorgingshuis laat mij ook niet los. Ik weet dat men heel goed bij machte is om lichamelijke pijn te bestrijden, maar mogelijkheden om hem een iets gelukkiger leven te geven lijken veel moeilijker te realiseren. Zucht. Ik voel me soms zo machteloos.
twaalf reacties
Belachelijk dat ze je vader zo alleen laten eten. Is er dan helemaal niemand in het verzorgingshuis die tijdens het eten een oogje op hem kan houden. De zorg is niet meer wat het geweest is. Dit doet zo’n pijn om hem zo te zien. Daarom veel sterkte. Ik hoop dat men daar wat humaner wordt.
Kan me goed voorstellen, dat het je pijn doet om je vader zo te zien.
Ja, het machteloos voelen herken ik ook wel, je hoopt zo dat ouders een mooie en goede oude dag hebben, maar het is heel vaak anders.
Dat is inderdaad het ergste, die machteloosheid die je dan overvalt. En dat op zo’n leeftijd allemaal nog mee te moeten maken is ook niet niks.
Nu men werkt aan “langer thuis blijven” zal ook daar alleen aan tafel zitten meer regel dan uitzondering zijn. Maar inderdaad, ook in bejaardenhuizen kan men niet alles voor iederéén regelen. Ik hoor van vriendin Marion soms óók schrijnende verhalen en ook de bewoners onderling kunnen soms als kleine kinderen elkaar dwars zitten bij de maaltijden.
Ja, het is ook een triest beeld.
En toch, 92 jaar zijn in deze moderne westerse wereld, dan staan er veel mensen voor je klaar. Dat vind ik toch wel een troostrijke gedachte.
ja dat is zeker triest. Er kan toch iemand bij hem aanschuiven lijkt mij, iemand die nog wel goed ter been is. Je kunt dat toch aankaarten. Maar misschien is je vader, net als mijn vader was, niet een van de makkelijkste personen, die was vaak opstandig en boos en als ze dan iers wilden veranderen, dan wilde hij dat weer niet.
Sorry, maar ik snap hier niks van. Als je vader toch eenmaal te plak is (met hulp van iemand) en gewoon aan een tafel zit te eten en dan weer onder leiding van iemand weg kan manoeuvreren na de maaltijd…. dan kan hij toch wel bij anderen zitten?
Dat is dus gewoon 2 x even helpen?
Of zie ik nou iets over het hoofd?
Wel sneu zeg. Ik heb dezelfde opmerkingen als Ria en Wieneke. Ik weet dat er bezuinigd wordt op gezondheidszorg en personeel, maar even iemand aan tafel helpen kost toch niet zoveel tijd? Een kwestie van de oude man nog een ‘gezellige’ oude dag gunnen, zou ik zeggen … sterkte hoor Hanscke, want dit zal je best veel verdriet doen.
Het valt me op dat al je lezers zich jouw verhaal en de misere van je vader heel goed kunnen indenken. Ik kan dat ook. Maar, als dat zo is, waarom zijn ze dat in dat verzorgingstehuis dan niet. Ik wed dat als je ze het individueel vraagt, ze ook veel begrip hebben maar dat ze als employé van zo’n bedrijf (ik vind het bedrijven) een andere pet opzetten. Kennelijk overheersen de regels het gevoel. Dat is jammer en ook stom. Met een beetje creativiteit kan je vader volgens mij gewoon aan tafel. Al is het maar dat ze tijdens het eten even de electronica van zijn kar uitschakelen.
Mensen denken vaak niet voldoende na. In zo.n geval als dit maakt me dat kwaad.
Het gaat om mensen, niet om structuren.
Ach, wat droevig, dat beeld van hem alleen aan tafel, inderdaad. Die laatste jaren van een leven zijn eigenlijk zelden prettig. Ben laatst ook bij een hoogbejaarde oom en tante geweest, ook allemaal geploeter…
Ik kan me zo goed voorstellen dat het je verdriet doet dat je vader alleen moet eten, dat is toch te gek voor woorden. Een mens wil er toch alleen maar een beetje bij horen! Kun je er met een leidinggevende over praten of er een tussenoplossing mogelijk is? Afgezien van wat je vader meemaakt en moet doorstaan, heeft hij recht op contact!.
Sterkte en liefs,
Kakel