TENEINDE
Achteraf gezien is het toch nog heel snel gegaan. Maandag en dinsdag leek het nog alle kanten op te kunnen gaan, maar dinsdagavond was het even helemaal mis. We werden gebeld, maar een half uurtje na onze komst ging het weer de goede kant op; in de nacht bleek er opnieuw een dip te zijn.
De volgende morgen hadden we een gesprek met de geriater. De wond van de geamputeerde teen was goed genezen, maar door de longontsteking en het delier wat steeds de kop weer opstak, was vader een ander soort patient geworden en leek overplaatsing van chirugie naar geriatrie een logische stap.
Vroeg in de middag hebben we hem bij de overplaatsing begeleid. Broer en schone zus waren inmiddels ook gearriveerd en vader genoot er zichtbaar van dat zijn beide kinderen tegelijk bij hem waren. Nog wel een beetje verward bood hij ons steeds een biertje aan, maar de kastelijn werkte niet mee. Ook moesten we straks op zijn kosten maar eens lekker uit eten gaan.
Omdat het toch wel wat druk voor hem was, besloten P. en ik om halverwege de middag weg te gaan om dan 's avonds nog een keer terug te komen om te zien hoe het ging op de nieuwe afdeling.
Omdat op deze afdeling ruime bezoektijden, tot 's avonds negen uur, gehanteerd worden, besloten wij wat later op de avond te gaan. Broer en schone zus zouden dan inmiddels ook weer richting het westen vertrokken zijn.
Om acht uur reden we de parkeerplaats op en ik sprak de hoop uit dat we deze dag niet nog eens voor een vierde keer naar het ziekenhuis hoefden te rijden. Terwijl ik uit de auto stapte ging mijn mobiel. Ik verwachtte mijn dochter aan de lijn, maar het was de verpleegkundige. Zij moest mij vertellen dat ze mijn vader zojuist levenloos had aangetroffen. Tussen haar laatste controle en dat moment, ongeveer twintig munuten later, was mijn vader gestorven.
Was ik niet eerst naar het verzorgingshuis gegaan om schone kleding voor hem te halen, dan waren we misschien op tijd bij hem geweest om hem in zijn laatste minuten bij te staan. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
Vader ligt er, na verzorgd te zijn, erg vredig bij. Ondanks mijn verdriet zeg ik toch: Het is goed zo.
zeventien reacties
Wat erg! En wat is dat ineens snel gegaan… Gecondoleerd, Hanscke.
Dit is een groot verlies voor jullie. En wat de arme man nog allemaal heeft moeten meemaken. Ik hoop dat het een kleine troost voor jullie is, dat jullie vader blij was om zijn kinderen bij elkaar te zien. Heel veel sterkte voor alle dierbaren.
Liefs Kakel
Je wist dat het einde naderde, maar het komt toch altijd te vroeg en onverwacht. Mijn deelneming. Ik wens je veel sterkte de komende tijd. Je zult veel moeten regelen en dat zal niet altijd gemakkelijk zijn. Bewaar je vader in je hart en denk aan de mooie momenten die jullie samen beleefd hebben.
Net als alle anderen zeg ik: van harte gecondoleerd, Hanscke. Het is een mooie leeftijd, maar het blijft hard en altijd te vroeg. Ik vind het knap dat je er nu al zo mooi en gevoelig over kan schrijven. Sterkte voor de komende dagen gewenst.
Op een gegeven moment kan het goed zijn, maar later komt het gemis pas. Zovast sterkte daarmee. Je hebt fantastisch gezorgd.
het iseen moooe leeftijd en hij heeft niet al teveel hoeven te lijden. Ik denk ook dat het goed is. Sterkte voor jou en je familie, want moeilijk blijft het altijd natuurlijk.
Gecondoleerd en sterkte met alles dat er nu nog op je af komt.
Ja ik begrijp “dat het goed is” , op die leeftijd zijn er nog weinig vooruitzichten als er sprake is van “kwalen” . Wat jammer dat men toch nog met hem is gaan zeulen maar ja, zo zit de zorg op dit moment in elkaar.
Ja, natuurlijk had je het ook liever anders gezien, maar je beseft ook dat het nu eenmaal gaat zoals het gaat.
Och. Gecondoleerd Hanscke! Je weet dat het eraan zit te komen en dan komt het toch nog onverwacht! En ondanks dat je denkt: het is goed zo, maakt dat het verdriet niet minder. Veel sterkte!
Er zal nog steeds wel veel op je af komen maar ik hoop dat je op de hulp en de warmte van de mensen die je lief zijn kunt rekenen ,dat maakt het draaglijker!
Gecondoleerd met het verlies.
Als ik dit lees dan denk ik vaak kan het niet anders. Dwz heel vaak zie ik aan het einde mensen op hoge leeftijd verkassen naar ziekenhuizen en verzorgingshuizen en wordt er een longontsteking opgelopen die het wint van de afgenomen conditie. Mijn ouders overkwam dat ritueel op hun 76e en 71e. Ik weet ook niet hoe het anders moet of kan, maar zou toch graag mensen in hun eindfase meer kwaliteit en minder gesleep gunnen.
Gecondoleerd. Je weet dat het een keer komt en toch overvalt het altijd weer. Vel sterkte met het verwerken van het verlies.