VERLOREN
Soms verlies je van jezelf. Het overkwam mij een paar weken geleden. Net terug van vakantie ging ik welgemoed weer op pad naar de tennisbaan. Het was druk. De tosmorgens op de dinsdag worden altijd goed bezocht. Vaak zijn er wel meer dan dertig mensen, allemaal boven de zestig jaar die graag een balletje met elkaar slaan.
Het weerzien met iedereen was alleraardigst en tijdens de koffie, van tien tot half elf wordt er gezamenlijk koffie gedronken, had ik het druk, omdat ik met velen even een praatje over mijn vakantie had. Ik had dan ook nog niet naar de indeling van de volgende ronde gekeken. Ter verduidelijking, de indeling wordt door een medelid gedaan die zich per toerbeurt een ochtend beschikbaar stelt om deze klus te klaren. Zelf heb ik het ook al vele malen gedaan.
In het verleden zijn er al meerdere systemen gehanteerd die uiteindelijk toch niet zo voldeden. In het begin dat ik speelde werden de rackets op een stapel gelegd en vanuit die stapel werden er viertallen samengesteld. Toen bleek dat de racktes te bekend werden waardoor er steeds dezelfde viertallen ontstonden, werd dit systeem afgeschaft.
Het volgende systeem was een nummertje trekken. Ook dit had zijn nadelen. Wanneer iemand zag dat hij bij een viertal was ingedeeld waarvan hem/haar één of twee spelers niet aanstonden vanwege het spelniveau, dan werd het nummer snel weer in de zak gedaan om vervolgens bij een ander groepje aan te sluiten. Zo ontstond er vaak verwarring omdat vele malen bleek dat een nummer meerdere malen was gebruikt. Het systeem van nu is, dat er op naam wordt ingedeeld. De eerste ronde op sterkte, de tweede ronde op sterk en zwak gemixed en de derde ronde weer op sterkte voor zover mogelijk, dit alles om tot een voor iedereen zo'n prettig mogelijke indeling te komen.
Toen ik na de koffie dus ging kijken waar ik moest spelen voelde ik mij gepakt. Ik was opnieuw ingedeeld bij de beginnelingen, terwijl ik juist zo'n zin had om er eens lekker tegen aan te gaan. Als er plek over is kan de indeler zelf ook meespelen, maar dat was dit keer niet het geval. Op mijn vraag of er nog niet iets gewisseld kon worden zodat ik ook eens in een ander groepje kon spelen, kwam bits het antwoord dat dit niet mogelijk was en ze beklaagde zich dat zij ook deze keer weer niet kon spelen. Ik voelde mij boos worden, ik pakte mijn kaartje en met een: weet je wat, dan speel jij toch in mijn plaats, dan ga ik naar' huis liep ik richting de parkeerplaats.
Na twee stappen wist ik het al. Dit was niet de manier. Het deed mij herinneren aan mijn vader, die soms ook wat onhebbelijk kon reageren en vertrok als het hem bij schaken biljarten of bridgen niet aanstond. Ik had hem vaak verteld dat ik dit geen aardig gedrag vond en nu deed ik het zelf....
Het voelde als verloren. Ik ga toch echt proberen om een volgende keer deze fout niet meer te maken.
tien reacties
Wat is nu simpeler dan het trekken van een nummer en er voor te zorgen dat dit nummer niet wordt teruggestopt. Het lijken wel kleine kinderen.
Je zei het zelf al: ‘voor zover mogelijk’ . Laat dan zien dat je daar niet thuis hoort. Dan protesteren de zwakkeren volgende keer dat je te sterk bent.
Dit is in elk geval een leuke binnenkomer na de vakantie. Zo maak je vriendjes.
Blijft lastig als in een sport geen mogelijkheden zijn om op een eerlijke manier zwak tegen sterk te laten spelen. Bij golf en biljarten zijn die mogelijkheden er wél . Maar dan nóg zal een speler liefst tegen iemand van z’n eigen niveau spelen omdat een beginner nou eenmaal meer fouten maakt en méér onmogelijke ballen voor je laat liggen.
Maar ja, je weet het zelf wel en het siert je dat je er zo open over bent, sport en sportiviteit hebben nou eenmaal álles met elkaar te maken!
Mijn vader had van zoiets last en bij mij valt het erg mee. Dat komt ook omdat ik helemaal niets in clubverband wil doen. Kan erg goed mezelf vermaken. Ik heb geen last van competitiegedrag en maak het graag een ander naar de zin. Zou dus moeiteloos kunnen verliezen om een ander een plezierige dag te gunnen.
Het is in elk geval goed om het te onderkennen en uit te spreken. Mijn vader (en vele anderen) onderkennen het misschien ook wel, maar laten dat naar buiten niet blijken. Zij kroppen het op en maken het voor zichzelf en degene met wie ze omgaan nog veel moeilijker.
Voor zo’n systeem zou ik ook eens bij andere tennisclubs kijken waar het beter gaat.
Zo’n primitieve reactie van iemand ‘boven de zestig jaar die graag een balletje slaat’ haha! En tja, wat voel je je dan na die tijd stom hè? Ik schat zo in dat die indeler ook niet je grootste vriendin is 
Daarom tuinier ik graag en hou ik niet van sport, hetzelfde als wat Ximaar opmerkt in zijn eerste alinea.
Steeds vaker betrap ik mij op gedrag van mijn ouders.
Heeft het met ouder worden te maken?
Ja, ik neem mij altijd voor omdat gedrag te vermijden.
Maar het blijft een bekende valkuil waar ik toch weer inloop.
Zonnige zomergroet,
Wil je mijn wokpan even lenen soms?