ZIJN IN BERG EN BOS
Soms heb ik dat, van die momenten, dat ik, om het zo maar eens te zeggen, helemaal samenval met het zijn. Het is zo'n heerlijk vredig gevoel, iets om vast te houden. Het overkwam mij afgelopen week.
We waren op familiebezoek in Apeldoorn, mijn geboorteplaats en woonplaats tot aan de puberteit en als ik daar ben voelt het altijd nog een heel klein beetje als thuiskomen. Ik had mijn oudste en bijna enige tante beloofd, dat ik nog een keer bij haar langs zou komen en omdat er tijdens onze vakantie een sterfgeval was geweest waarbij een nicht van mij zo maar afscheid van haar zoon had moeten nemen, combineerden we deze beide bezoeken. 's Morgens naar tante en 'smiddags naar nicht en haar man.
We namen de twee honden mee, maar deze namen we bij tante niet mee naar binnen. Zoals we voorzien hadden was het deze dag niet echt warm en met de ramen wat open en de auto in de schaduw geparkeerd, moest het mogelijk zijn, dat wij een koffiebezoek zonder honden aflegden. P. is nog een keer wezen controleren, maar alles leek geheel in orde te zijn.
Na het bezoek hadden de jongens er zeker recht op om lekker even uitgelaten te worden. Omdat ik dus een beetje bekend ben en wij vroeger op zondagmiddag wel met tante en oom een wandeling maakten, wist ik ongeveer waar ik heen moest om bij het bos te komen. Asseltsestraat helemaal uitrijden, oversteken en dan richting Hoenderlo. Maar ik zag al heel snel blauwe bordjes staan met het symbool: honden mogen hier los, dus waarom verder rijden?
Na een klein eindje gelopen te hebben was het helaas al uit met de pret. We moesten over een wildrooster en daarna moesten de jongens eigenlijk aangelijnd worden.... We liepen nog een stukje verder, de honden waren lekker aan het dollen en dartelen, maar toen we bij een asfaltweggetje kwamen hebben we ze toch maar aangelijnd. Het weggetje waar we op liepen was omzoomd met rododendronstruiken en ergens kwam het mij bekend voor. Toen ik de grote uitkijktoren zag en even later in de verte de waterfontijn, toen wist ik het opeens zeker, ik was zomaar in het park Berg en Bos beland.
Vroeger gingen we daar wel een paar keer per jaar heen, maar er moest toen entree betaald worden. Het park kon wel door de zij- en achteringangen verlaten worden, maar om het parkbos in te komen was er alleen maar een entree bij de hoofdingang en daar moesten dan kaartjes gekocht worden. Ik weet niet meer wat het kostte, echt heel veel was het niet, maar in die tijd werden de dubbeltjes nog wel vaak een keer omgedraaid alvorens ze werden uitgegeven, dus als we daar heen gingen, was het wel de bedoeling dat we daar minstens een halve zo niet een hele middag bleven.
Nu we er toch waren, besloten we maar in het park te blijven. Het is een heel groot bospark waar je dus heel wat uren in zoet kunt brengen. Het is wel iets kleiner geworden, omdat Apenheul, bij velen wel bekend, zich in een deel van dit park gevestigd heeft. We besloten om eerst maar eens een rondje om de vijver te maken. En ja, het geheel was er nog precies zo, zoals ik het als kind gekend had. De waterval, de hele grote karpers in het water en even later kwamen we ook het stenen bankje tegen, met het wapen van Apeldoorn. Daar vlijden we ons neer om ons boterhammetje op te eten.
Ik heb daar zo'n heerlijk vredig uurtje gehad. Heel even dacht ik aan de vele zondagmiddagen die ik daar had doorgebracht met soms alleen mijn vader en moeder, soms samen met mijn ouders, mijn vriendinnetje en de ouders van mijn vriendinnetje, een andere keer weer met een tante en oom en hun kinderen. Er kwam zo'n heerlijk loom en vredig gevoel over mij heen, de herinneringen vervaagden en ik 'was' alleen maar.
Na ruim een uur hebben we de betovering verbroken en zijn we terug gegaan naar de auto om naar ons volgende bezoek te gaan. Het was goed om daar te zijn.
Toen we 's avond thuis waren, hadden we beiden het gevoel dat het een hele goede en fijne dag was geweest.
Ik ga vast nog wel een keer naar Berg en Bos. Misschien is er dan een mogelijkheid om wat meer over het park zelf te schrijven, want het is echt een heel uniek park waar nog wel het één en ander over te zeggen valt. Gewoon historische feiten, maar ook eigen herinneringen.....
zeven reacties
Het is een mooi park, met een mooie waterval waar je fijn achterlangs kan lopen. Ik ben daar eens op schoolreis geweest en later ooit nog eens een keer tijdens een vakantie. Erg mooi en vredig.
Heerlijk is dat als je terug kunt naar vroeger, en de herinneringen weer tot leven komen. Meestal is alles totaal en onherkenbaar veranderd. Dat stemt mij altijd droef.
(Mijn weblog ligt eruit, dankzij problemen bij Mijn Domein.)
Het lijkt me ook zónder jeugdherinneringen al een prachtig park om een middag zoet te brengen. Maar dat het voor jou zoveel méér was begrijp ik wel!
Fijn zo ergens te zijn waar het mooi is en ook nog goede herinneringen liggen.
Dan is het goed om daar te zijn.
Fijn weekend meis.