LUSTRUMGEVOLGEN
Verbaasd kijk ik om mij heen. De één geeft gelijk weer het vertrouwde gevoel en een ander herken ik pas als ik het naambordje heb gelezen. Hoe is het mogelijk dat mensen in zo'n korte tijd zo kunnen veranderen.
Omdat de ROC waaraan ik als docent verbonden was, aan het begin van dit schoolseizoen haar vierde lustrum vierde, was er voor de oud medewerkers ook een lustrumfeest georganiseerd. Het voordeel van ruim op tijd bij zo'n happening aankomen is, dat je een mooi strategisch plekje uit kunt zoeken waarbij je goed zicht hebt op diegenen die allemaal binnen komen.
In het begin heb ik mij niet helemaal op mijn gemak gevoeld. Ik had even het idee dat ik hier nog niet op mijn plaats was, zo oud ben ik toch nog niet, maar bij het zien van een aantal collegae met wie ik hecht en goed heb samengewerkt verdwijnt dat gevoel. Ik laat mij meenemen door het gevoel van na lange tijd weer thuiskomen.
Daar is hij! een collega van het eerste uur. En daar is zij ook, en oh, die heb ik ook al een aantal jaren niet gezien. Het zijn allemaal mensen die ik ken van voor mij schwitch naar de andere vestiging. Van deze laatste werkplek ken ik er maar weinigen, temeer omdat ik werkte in een kleine nevenvestiging en er nog maar weinigen zijn afezwaaid.
Ik vertel een aantal malen het verhaal, dat ik wat werk betreft mijn draai wel weer had gevonden, maar dat ik mij daar niet echt heb kunnen nestelen. Mijn hart is altijd blijven uitgaan naar het oude vertrouwde.
Ik besef dat ik het jammer vind dat die schwitch mij in mijn verdere leven zal achtervolgen. Ik sta immers te boek bij de vestiging waar ik het laatst gewerkt heb, tenzij ik aangeef dat ik dat graag zou willen veranderen. Ik merk dat ik niets liever wil. Mijn gevoel zegt zo duidelijk, dat ik terug wil naar de setting van de oude situatie, ook als dat betekent dat ik de nieuwe collega's die vroeg of laat ook tot de pensionades zullen gaan behoren minder zal zien. De werkplek van de afgelopen vijf jaar weegt niet op tegen al die ervaringen van de bij na vijfentwintig jaar daarvoor.
Per vestiging wordt er een paar keer per jaar een bijeenkomst of een uitje georganiseerd en ik zou dit graag willen doen met de collegae van het eerste uur. Ik ga naar degene toe die mogelijk bezwaar zou kunnen maken, maar dit blijkt niet het geval te zijn. Ik kan dus veranderen en ik ga dus veranderen. Eigenlijk zou ik niet verbaasd moeten zijn over mijn blijdschap, maar ik ben het dus wel! Eindelijk, ik mag weer met hen mee varen.
twaalf reacties
Dat zijn persoonlijke voorkeuren. Ik weet niet wat ik in zo’n geval gedaan zou hebben. Eigenlijk weet ik het wel, weg is weg en ik laat me daarna ook nooit meer daar zien.
Ja, ik heb zeer weinig met mensen die ik toch al uit het oog verloren ben.
Maar zoals met zoveel, is dit ook allemaal een kwestie van gevoel, hoe je iets ervaart en kan delen.
Wat fijn dat het zo gelopen is en dat je weer op je vertrouwde plek bent teruggekeerd.. Leuk om ze af en toe weer eens te zien.
Ik steek wat dit betreft behoorlijk anders in elkaar en ben duidelijk meer een zwerver die moeiteloos hele vloten achter zich verbrand. Mijn echte baan duurde 18 jaar tot 2000. Een erg leuk bedrijf met leuke mensen waar ik me prima thuis- en gewaardeerd voelde. Na 2000 ben ik er nog 2x geweest. 1x een uurtje omdat ze me terug wilden hebben en ik hun nieuwe gebouw wel eens wilde zien en 1x toen een oudcollega er zijn 25-jarige aanwezigheid vierde en me persoonlijk uitnodigde. Maar verder hou ik me met van alles bezig behalve aan dat bedrijf te denken.
Groot gelijk dat je dit gevraagd hebt. Met collega’s op stap gaan waarmee je veel meer binding hebt gehad, is veel plezieriger.
Goed aangepakt, ergens werken op een pek waar je je niet thuis voelt, daar wordt je alleen maar verdrietig van. Succes Hanscke!
Sporadisch heb ik nog contact met oud-collega’s.
Ja, mijn hart ligt nog steeds bij mijn eerste school.
Als ik oud-leerlingen tegenkom doet mij dat nog steeds goed.
Nostalgische groet,
Wieneke heeft denk ik niet goed gelezen.
Hanscke, je hebt geluk. Jij herkent nog mensen. Bij mij was er aansluitend sprake van een fusie (met Achmea die alles opslokt) zodat er een ware diaspora onder de collega’s plaatsvond. Ik herken nu niemand meer tussen die duizenden anderen. Maar zo gaat het. Ik ga niet meer naar reünies etc. Het is een doodlopende weg tenslotte.
Goed aangepakt! Je hebt gewoon de stap genomen en jezelf daar een groot plezier mee gedaan. En je “oude” collega’s ook. Beter kan je het toch niet wensen?
Liefs Kakel