OMZIEN
Terwijl er in de wereld om mij heen van alles gebeurt, ik volg dat allemaal wel, ga ik zelf gewoon gestaag door met mijn leven. In het kader van het realiseren van een eigen kamer ben ik bezig met het huis systematisch op te ruimen, want er zal heus voor het één en ander een ander plekje gezocht moeten worden en om alles dan maar op de overvolle en rommelige zolder er bij te zetten is een te makkelijke oplossing.
Opruimen brengt voor mij altijd een vorm van weemoed met zich mee, omdat er beslissingen genomen moeten worden van wel of niet houden. Dit keer ben ik vrij rigoreus geweest. Het poppenledikantje, ooit van sinterklaas gekregen, maar gemaakt door mijn vader, heb ik nu, nadat het vele verhuizingen heeft overleefd, naar de kringloop gebracht. Ik heb er zelfs geen foto meer van genomen! (en daar heb ik dan achteraf wel weer spijt van) Het zal wel te maken hebben met dat het bewaren van dit stuk speelgoed niet heeft gebracht van wat ik er van verwacht had. Noch dochterlief, noch de kleindochters hebben er ooit mee gespeeld. Het waren niet van die poppenmoedertjes. Nu hoop ik maar dat het via de kringloop een goede bestemming krijgt.
En ja, als de zolder dan wat leger raakt, worden de dozen met de vele wolletjes en lapjes wat beter bereikbaar voor mij. Deze dozen sleep ik ook al sinds ik een eigen huishouding heb met mij mee. Eén doos is nog een stille getuige van de allereerste verhuizing. We verhuisden toen van Bunschoten naar Kampen en dit werd gedaan door een verhuisbedrijf uit Baarn, die natuurlijk dozen leverden met hun naam er op gedrukt.
Door de jaren heen heb ik heel wat afgefröbeld en gebreid. En alles wat ik aan garen overhoud komt op den duur in de grote doos met wolletjes terecht. En wanneer ik weer met een nieuw projekt begin waarvan ik weet dat ik nog genoeg materiaal in huis heb, klim ik naar de zolder om in de doos te zoeken wat ik nodig heb en op deze manier ontstaat langzamerhand de chaos die op de onderste foto te zien is. Dus hoogste tijd om ook dit eens op te ruimen.
Ach, en dan word ik overspoeld door herinneringen. Kijk, dat was van de trui die ik voor zoonlief heb gebreid, en ah, dat bolletje komt nog van een trui die ik zelf tot de draad toe heb versleten, en o ja, dat was garen van een mislukt projekt en daar heb ik nog zoveel bollen van, dat is kennelijk nooit afgekomen en dat.....
De jaren, gezeten in een achtbaan, schieten door mijn hoofd heen. Heel veel beelden zoals, blijdschap, geluk,verdriet, vertedering, wanhoop wisselen elkaar in een recordtempo af. Maar het zijn wel beelden die bij mij horen en ik wil ze dan ook niet kwijt, net zo min als mijn wolletjes.
Ik ben er in geslaagd om alles weer een plekje te geven, de beelden van de herinneringen en de bolletjes wol en de lapjes. Het ziet er nu weer heel geordend uit en ik kan hier weer jaren mee verder, want afstand doen van deze doos? Neen, niet eerder dan dat het echt niet anders meer kan.
kliknegen reacties

Een leeg huis zorgt voor een leeg hoofd, maar voor het zover is moet er wel een hoop werk verricht worden. Maar je dóet het tenminste! Hou vol, het is voor een goed doel

Ach, ik zou toch maar mijn eigen museumpje maken dan, met al die spulletjes.
Maar ach, wel overal een foto van maken, en dan maar gunnen aan anderen, is er weer ruimte die gebruikt kan worden.

Moeilijk he, maar het is wel fijn hoor en je krijgt ruimte ervoor terug, ik heb er ook vaak moeite mee, maar naarmate je het meer doet gaat het makkelijker

Noodzakelijk om je eigen plekje te creëren, maar dapper dat je heel rigoureus te werk gaat.
Zo’n doos is goud waard. Nooit wegdoen. Je zult er altijd wel wat uit kunnen gebruiken.

Wat een klus moet dat zijn Hanscke. Nu begrijp ik waarom je niet aan weblogbezoekjes toekomt.
Ik sta ook voor de klus. Als het huis helemaal is gerenoveerd ga ik verder met de zolder. Ik wil alles leeg hebben en dat gaat inderdaad niet vanzelf. Al doende begrijp ik dus prima wat dit opruimen voor je betekent. Veel sterkte maar (achteraf) vermoedelijk ook veel plezier.
Geweldig dapper van je Hanscke, zowel het rigoreus opruimen als het wegdoen van dierbare dingen.