DE NAAIKIST
Als ik straks mijn nieuwe kamer ga betrekken, wil ik wel graag dat alles goed geordend is, dus bedacht ik gisteren dat ik mijn naaikist maar eens onder handen moest nemen. Terwijl ik daar mee bezig was dwaalden mijn gedachten af naar vroeger.
Wij hadden vroeger thuis zo'n inklapbare net als op de foto hiernaast, alleen was die van ons donkerbruin. Wij slaagden er nooit in om die naaibox voor langere tijd netjes te houden, maar ik vond het helemaal niet erg als mijn vroeg vroeg of ik de naaibox wilde opruimen. De kleine stukjes stof, de bijna lege klosjes garen, de rondslingerende spelden, naalden, drukknoopjes, haken en ogen en dan niet te vergeten het schaartje in de vorm van een ooivaartje die nooit gebruikt werd, allemaal stille getuigen van de afgelopen tijd. Het witte biesje van de groene zomerjurk die ik met mooi weer op zondag aan mocht, wat mij herinnerde aan de leuke fietstochtjes....
Al heel snel nadat ik getrouwd was, heeft mijn toenmalige echtgenoot deze naaikist voor mij gemaakt. Alleen, ik ben er nooit blij mee geweest. Ik heb ook nooit geweten waarom hij die kist gemaakt heeft, of het was omdat hij zelf iets om handen wilde hebben, of dat er een liefhebbende gedachte bij om voor mij iets te maken, ik weet het werkelijk niet. Wel weet ik dat ik niet echt blij was met de prijs die hij voor het materiaal had uitgegeven. Ruim dertig gulden was in de begin jaren zeventig toch een heel bedrag, zeker als je in ogenschouw nam, dat wij een beginnend gezinnetje waren met weinig geld en een kind op komst. Elk dubbeltje moest eigenlijk twee maal worden omgedraaid. En echt handig vond ik die naaikist, toen hij af was, ook niet.
Maar nu ruim veertig jaar later roept de naaikist en de inhoud daarvan toch dezelfde reactie op als indertijd de naaibox van mijn moeder deed. Ach zie nu eens, dat restje stof zus, dat knoopje zo. En ook de geur komt aardig overeen met de geur van de vroegere naaibox uit mijn kindertijd.
Ik zie nu pas dat, naast het foutje dat dit timmerwerk heeft, het is nooit goed te bepalen hoe de inzet nu precies in die kist geplaatst moet worden, het is altijd weer een beetje passen en wrikken, het toch een fraai stukje werk is. Ik ben er in de loop der tijd danig aan gehecht geraakt en ik ga hem dan ook zeker weer gebruiken.
kliknegen reacties

Wat een mooi verhaal, je zou het moeten opschrijven en onder in de kist leggen. Leuk voor de toekomstige erfgena(a)m(e).
Die inklapkist hadden wij ook; die was niet echt handig.

Zowel de inklapbare naaikist als de door je man gemaakte naaidoor roepen bij mij vergelijkbare herinneringen op.
De opklapbare stond uiteraard bij m’n moeder toen ik klein was .
De andere werd als Sinterklaascadeau door m’n schoonvader gemaakt toen wij pas getrouwd waren . Ook deze kist was niet héél handig maar wordt nog steeds gekoesterd.
Er is wél een verschil, dat opruimen want nooit mijn ding

Juist dat passen en meten maakt het leuk. Dingen die perfect zijn, vind ik maar saai. Ik heb ook zo’n inklapbare naaidoos. Het is meer een herinneringendoos. Werkjes van mezelf van de lagere school, knoopjes van Roos’ kinderkleding… Wat een heerlijk blog!

ja, mooi he, die oude spulletjes, en nu kijk je er heel anders tegenaan.
Als kind wordt alles gemaakt door volwassenen en als spullen oud zijn hebben mensen het gemaakt die wellicht jonger waren dan jij nu. Dat soort gedachten.

Als alleengaande man is er weinig erg weinig naaigerei in huis.
Het vernieuwen van een knoopje is met het ouder worden steeds moeilijker.
Leesbril en een helpertje zijn echt nodig voor het vinden van dat te kleine oogje in de naald.
Daarna ben ik altijd blij dat het werkje weer geklaard is.
Nee, mijn hobby is het nooit geworden.
De nostalgie van jouw kist ontbreekt hier dus.
En toch heb ik jouw blog met plezier gelezen.
Vriendelijke groet,
Een naaidoos met een verhaal, ja dat mag je gerust koesteren.
En nu met die leuke kleurtjes ook gerust gebruiken..!
Dat gaat helemaal goed komen straks in die mooie nieuwe kamer..!