JAARDAGEN
Ieder jaar komen ze weer voorbij, de bijzondere dagen. Sommige dagen liggen in de datum verankerd, zoals verjaardagen, kerst en oud en nieuw; andere dagen zijn gekoppeld aan de stand van de maan, zoals pasen en pinksteren èn dan zijn er nog twee momenten gekoppeld aan een weekend, het begin en het einde van de zomertijd.
Een heel enkele keer viel op de verjaardag van mijn moeder alles samen. Dan was ze jarig, dan was het eerste paasdag èn het was ook nog eens het begin van de zomertijd. Hoe vaak dat gebeurd is weet ik niet, ik zou het natuurlijk kunnen uitzoeken, maar daar gaan mijn gedachten niet zo zeer naar uit.
Ik ben veel meer bezig, merk ik, dat ik haar, na zoveel jaar, ga missen. Mijn gedachten willen in deze dagen nog al eens afdwalen in een licht verlangen naar haar. Nu ik zelf in de seniorenleeftijd ben aangekomen, zou ik het daar graag eens met haar over gehad willen hebben. Ik zou haar hebben willen vragen hoe zij het heeft ervaren om haar lichaam ouder te zien worden. Daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad, over het gewoon ouder worden; wel over haar vele kwalen ten gevolge van de suikerziekte, maar dat vind ik duidelijk toch iets anders.
Ook zou ik het met haar gehad willen hebben over de invulling van het bestaan. Ook daar zijn we niet echt aan toe gekomen. Steeds meer begin ik zien hoe haar ziekte meer en meer tussen ons in is komen te staan, waardoor er te weinig ruimte overbleef om met elkaar over andere zaken van gedachten te wisselen. Ik had bijvoorbeeld erg graag van haar willen weten hoe zij het vond, om haar kinderen als veertig jarige mensen te zien functioneren en of zij ook het gevoel had dat die jonge dokters, apothekers, chauffeurs en noem het maar op, nog zulke kinderen waren?
Er zijn al heel wat jaren met de dag waarop zij haar verjaardag vierde, voorbij gegaan, maar ik merk dat het mij dit jaar minder onberoerd laat dan andere jaren. Misschien heeft het toch wel wat te maken met mijn eigen ouder worden. En misschien ook wel met het feit dat mijn vader er nu ook niet meer is.
Dit alles brengt mij bij het punt dat als het leven zich ontvouwt zoals wij het vaak wensen, dat er een tijd komt die niet meer met de ouders gedeeld kan worden, omdat zij er niet meer zijn. Het laatste deel van het leven zal zonder de aanwezigheid van de ouders zijn, hoe lang die dan ook geleefd mogen hebben.
Kijk, en deze gedachte zou ik nu zo graag even met mijn moeder gedeeld hebben en dat kan dus niet, maar dat zou ook nooit gekund hebben omdat zij haar moeder als veertienjarig meisje al verloren had. Dat feit is van grote invloed geweest. Achteraf voor ons allebei.
De tulpen, de roze azalea, elk jaar komen ze terug en elk jaar brengen ze mij weer even terug bij mijn moeder. We vieren dan wel niet meer haar verjaardag, maar haar jaardag zal ik nooit vergeten, al beleef ik dat elk jaar weer anders. Misschien is dat ook wel goed. Het leven, daarmee bedoel ik dan: mijn leven, dat gaat namelijk wel verder. Herinneringen zijn er om zo nu en dan terug te mogen kijken, maar hebben niet als doel om er in te blijven hangen.
De zomertijd is begonnen. Ik ben blij met het lichter worden van de dagen en ik kijk uit naar de echte zomer.
elf reacties
Zo te horen had je een goeie band met je moeder, ondanks het feit dat jullie samen niet dieper op bepaalde onderwerpen ingingen. Zelf heb ik niet een speciale band met mijn mijn moeder, ontstaan door samenloop van omstandigheden denk ik. Heb er ook geen behoefte aan deze band nu nog te verdiepen. Heb zelf geen dochter, maar wel twee lieve zoons die naar ik hoop later met een liefdevol gevoel terugkijken op hun ouders en jeugd.
Een heikel onderwerp hier. Ik heb mijn moeder al jaren niet meer gezien. We hadden elkaar niets meer te vertellen…
Ik mis mijn overleden schoonmoeder (10 jaar) vaker dan mijn moeder (30 jaar geleden) , Met m’n schoonmoeder heb ik mooie gesprekken gehad voordat zij dement werd , met mijn eigen moeder was dat geen optie.
Mooi blog.
Het doet mij vooral aan mijn favoriete tante denken. Meer dan 20 jaar geleden is ze overleden. Ze was zo’n lief mens. Net een grote bloemkool: ze had voor iedereen een stronkje. Ze is overleden aan borstkanker. Nog even, en dan ben ik net zo oud als zij bij haar overlijden. Dat vind ik zo’n gek idee…
Liefs kakel
Heel herkenbaar. Ik ervaar dat precies zo en denk regelmatig aan mijn moeder nu ik ouder word. Wat jij ook zegt, hoe zij de dingen heeft ervaren. Maar ook denk ik vaak dat ik mijn moeder nu veel beter begrijp dan toen ik nog jong was. Jammer he, dat we geen kansen meer hebben nog een gesprek te hebben met onze ouders.
Herkenbaar, ik mis mijn moeder ook nog steeds.
De ene dag wat meer als de andere, maar het gemis blijft.
Dat heb je allemaal erg goed verwoord, Hanny. Ik denk, dat wij – oude wezen 
– allemaal wel zo’n beetje hetzelfde ervaren en iets ervan kunnen navoelen.
Wat Margo zegt, voel ik ook zo. Er zijn tijden van totaal onbegrip tussen mijn moeder en mij geweest. Nu ik zelf ouder ben, zou ik de dingen toch anders doen, maar helaas ……dat kan niet meer.
Mooi stukje Hanscke. Ik mis mijn moeder ook, hoewel ze nog niet zo heel lang geleden overleden is. Soms mis ik haar heel erg, soms met kleine dingen. Wij hadden laatst een stroomstoring en plots dacht ik, pas ‘s avonds: “Nu zou mijn moeder vast gebeld hebben…”
En vaak denk ik: wat zou het mooi zijn als de ouders bijvoorbeeld eens per jaar een half uurtje terug mochten komen …
Ga maar lekker van de zomer genieten, Hanscke. Hoe oud is je moeder geworden?