OEZBEKISTAN
Afgelopen week ben ik met de Red Hatters weer naar de conventie geweest die dit jaar in Apeldoorn gehouden werd. Even had het er op geleken dat ik dit keer van te voren niet zo enthousiast was, maar eenmaal aangekomen merkte ik, dat ik bij het zien van zoveel roodpaarse dames op leeftijd vanzelf weer helemaal blij wordt.
Het is nu drie jaar geleden dat ik mij aansloot bij deze (des)organisatie en als ik mij de vraag stel wat het mij heeft opgeleverd, dan is het antwoord veel plezier en een boel lol. Echt, ik kende helemaal niemand van de chapter, zoals een groep genoemd wordt en het was voor mij dan ook zeker een sprong in het duister maar getuigt toch ook wel van enige moed.
Hester Macrander verzorgde op deze conventie een cabaretvoorstelling met als thema Mens Durf Te Leven en ik vond dit zeer toepasselijk. Want dat is juist wat mij zo aanspreekt in de Red Hat Society. Het leven is zoals het is, maar vergeet niet plezier te maken. En dat doen we. We hebben allemaal ons eigen levensverhaal gelardeerd met vreugde blijdschap en geluk, maar ook zijn er in elk verhaal sporen van verdriet, pijn, smart en zorgen te vinden. Soms worden deze even genoemd, maar er wordt niet echt heel lang bij stil gestaan. Dat is immers het doel van de club niet.
Even tip ik aan dat ik best bezorgd ben over zoonlief die voor zijn werk een tijdje in Oezbekistan gestationeerd is, maar al gauw gaat het gesprek over de onkunde van Oezbekistan en niet meer over mijn bezorgd zijn. Tijdens zo'n gesprek blijkt dan, dat ik heus niet de enige moeder ben met kind(eren) die voor langere of kortere tijd in onbekende oorden vertoeven. Maar juist omdat de gesprekken, ook over deze onderwerpen, wat luchtigjes blijven, er zou zomaar gezegd kunnen worden, tja bang zijn ze niet, we hebben ze zelf groot gebracht met het motto, mens durf te leven, voel ik mij begrepen. Niet dat ik echt heel bang ben dat er iets met hem zal gebeuren, maar ja, het is wel ver weg en het is ook zo onbekend.
Na wat onderzoek verricht te hebben weet ik nu iets meer van dat land. Het schijnt toch bekend te zijn van onder andere de zijderoute. Groot was mijn verbazing toen één van de Red Hatters mij dit vertelde en daarbij haar wens uitte om ooit een reis met als doel de zijderoute te willen maken waarbij ze dan ook dit land aan zou willen doen. Zoiets zou nooit bij mij opgekomen zijn, maar ik vind het heel mooi om zoiets te horen. En dat kenmerkt voor mijn gevoel de gesprekken met de andere reddys, waarin niet het doel is om heel dicht bij elkaar te komen en elkaars zorgen te delen, maar waar juist andere invalshoeken de ruimte kunnen krijgen en daardoor zo relativerend kunnen werken.
zes reacties
Als je genoten hebt van de dag, was het de moeite waard om de rode hoed weer op te zetten.
Goede start van de nieuwe week.
Fijn dat je je helemaal thuis voelt bij alle rood/paarse vrouwen en dat je, ook al wordt een onderwerp niet al te diep besproken, je gesteund voelt en nieuwe inzichten krijgt.
Het dragen van zulke kledij versterkt het groepsgevoel, maar ook de gelijkheid van al de leden. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Het feit dat je elkaar verder niet echt kent, geeft je ook een grote mate van vrijheid.
Ik denk dat Sjoerd wel ongeveer verklaart waardoor jij je er prettig bij voelt .
En je blijkt niet de enige te zijn gezien de grote groepen dames die zich er óók in kunnen vinden.
Rood en paars zijn minder mijn kleuren en ik zou me er waarschijnlijk veel minder in thuis voelen dan jij.
Jezelf kunnen zijn te midden van zoveel “gelijkgezinden” in rood en paars is een uitstapje meer dan waard! Ergens bij willen horen, doet een mens goed. Het siert je dat de opmerking over de zijderoute niet langs je heen hebt laten gaan, maar ernaar geluisterd hebt. Dat is niet aan iedereen voorbehouden.
Fijn dat je zo’n gezellige dag hebt gehad!
Ik blijf het een rare toestand vinden. Kom we trekken rode kleren aan, zetten een hoed op en dan gaan we vrolijk zijn… Maar ik zal er wel te nuchter voor zijn. Mijn schoonzus doet het ook hoor, dus voel je niet aangevallen of zo