EEN BUI
En het begon zo mooi. Wel een stevige wind, maar een strakblauwe lucht met wat bloemkoolwolkjes. We zouden een wandeling van circa 20 km rond Anna Paulowna doen. De wandeling had ik gevonden onder het kopje GROENE WISSELS en de verschillende wandelingen die ik inmiddels hier vandaan heb gehaald, hebben uitgewezen, dat deze uitstekend zijn beschreven.
Ach ja, Noord-Holland, hoe kan het ook anders, lange rechte wegen, maar daardoor wel een wijds uitzicht. In de eerste helft van de tocht waren er weinig bloembolvelden te zien, maar dat veranderde toen we op het verste punt waren aangekomen.
Na onze bammetjes in Van Ewijcksluis genuttigd te hebben, moesten we een grote weg oversteken om daarna onze tocht tussen de schitterende kleurenpracht te vervolgen.
Maar naast al die mooie vrolijke kleuren begon de lucht vervaarlijk zwart te kleuren. Misschien zou de bui, net als de dag daarvoor wel langs ons heen trekken. Uiteindelijk had de buienradar 's morgens aangegeven, dat er in die hoek geen bui zou vallen. We liepen stevig door, maar ondertussen werd de lucht steeds dreigender.
Ondertussen speurde ik met mijn ogen het hele lange rechte kale B weggetje af, op zoek na enige bebouwing. Ik schatte in dat we na een kleine kilometer langs een paar huizen zouden komen en ik hoopte dat de bui nog even op zich zou laten wachten.
Ik zag vanuit de verte dat het eerste huis, een vrijstaande burgerwoning, achter in de tuin een schuurtje met een wat overhangend afdak had, waar je wellicht droog bleef als je daaronder plaats nam. We waren nog geen tien meter van dat huis verwijderd toen de hemel openbrak en het hemelwater rijkelijk op ons neerdaalde gepaard gaande met een lichtflits en een behoorlijke donderslag. Ik hoefde mij dan ook geen moment te bedenken; ik liep regelrecht naar dat schuurtje achter in de tuin. Dat ik mij op priveterrein bevond kon mij even helemaal niets schelen. Ik stond droog.
Het duurde niet zo heel lang toen ik zag dat de bewoners van het huis ons door de ramen stonden aan te staren. Ik zwaaide heel vriendelijk en wees naar de regen die uit lucht kwam. Kennelijk was men er toch niet zo gerust op want toen het even wat minder hard regende, kwam een vrouw, gehuld in een haastig aangeschoten regenjas naar ons toe om te vragen wat wij daar deden. "Schuilen voor het onweer en de regen" was mijn antwoord. Zij vond het maar vreemd. Ze had liever gehad, dat we eerst aangebeld hadden om toestemming te vragen.
Ik heb haar verzekerd dat we niets kwaads in de zin hadden en dat, als het weer droog was, we verder gingen met onze wandeling. Een beetje onwillig ging ze weer naar binnen, om van daaruit ons scherp in de gaten te houden.
Na een klein kwartiertje werd het droog en wij vervolgden, geheel droog gebleven, onze wandeling. Even later was de lucht weer strakblauw en konden we weer volop genieten van de prachtige tulpenvelden.
Ach, wij noemen zoiets avonturen beleven en dat maakt zo'n vakantie extra leuk.
tien reacties
Ik dacht eigenlijk dat mensen op “boerenbedrijven” en dat soort schaars bewoonde gebieden wel wat gemoedelijker waren, temeer daar het naar mijn idee wel heel duidelijk was waaróm jullie daar stonden.
Bijdehand tiepje, zeg. Westfriezen zijn nu eenmaal geen Friezen, Hanny 
Die zijn stukken hartelijker en invoelender.
Wij hebben ook eens onverwacht geschuild tijdens een plensbui. Dat was in een grote schuur (waar beide deuren van openstonden) nabij een hoeve. Wij kregen iets te drinken aangeboden omdat de bewoners het zo sneu vonden dat we onze wandeling in zulk slecht weer liepen. Het kan verkeren!
Ik heb je een beetje verwaarloosd, Hanscke, maar ik had minder tijd voor weblog enzo.
Jullie hebben gewoon pech gehad, hoorIk woon al heel lang in West-Friesland en over het algemeen zijn de mensen hier heel aardig en behulpzaam, hoor.
Nog een fijne vakantie verder.
Wat reageren sommige mensen toch raar, ze had je beter even een kop koffie kunnen geven, is veel gezelliger!
Lijkt me voor de bewoners toch wel duidelijk…