DE ZAKDOEK
Ik ben iemand die nog graag een gewone katoenen zakdoek gebruikt. En dan niet zo'n klein snotterig dameszakdoekje, nee wel graag een grote herenzakdoek. Gelukkig heeft de meeste kleding wel ergens een zak waar ik de zakdoek, netjes opgevouwen, in kan stoppen. Sterker nog, bij het aanschaffen van kleding speelt het wel of geen zak hebben een grote rol. Geen zak in de broek? dan wordt het niet gekocht.
Ik slaap zelfs met zakdoeken. Elke nacht leg ik mij ter ruste met twee zakdoeken in mijn knuisten geklemd en als ik 's nachts wakker word is het eerste wat ik doe voelen waar mijn doekjes liggen en deze weer zo snel mogelijk in mijn handen nemen. Kennelijk geeft het mij een veilig gevoel.
Alleen gistermorgen gruwde ik even van mijn zakdoek. Terwijl ik naar de badkamer liep voelde ik een kriebeltje aan mijn neus. Ik pakte de zakdoek, veegde mijn neus af en zag toen tot mijn grote verbazing dat mijn zakdoek grote rode vlekken vertoonde. Ik had ongemerkt een bloedneus gekregen en dit had als een kriebeltje gevoeld. Waarschijnlijk heb ik de zakdoek gedachtenloos ergens neergelegd, want later op de dag vond ik hem terug. Weg met dat vieze ding, was mijn eerste gedachte, maar tegelijkertijd moest ik denken aan de bebloede zakdoeken van mijn vader. Wat was ik altijd vies van die zakdoeken als hij die per ongeluk eens uit zijn zak opviste. De man had nogal eens last van een bloedneuzen en kon er in feite weinig aan doen.
Maar behalve dat, houd ik heel erg van zakdoeken en vind ik ze heel erg functioneel. Niet voor het doel waarvoor ze voornamelijk bedoeld zijn, want dat beperk ik tot een minimum. Wanneer ik de zakdoek echt voor het neus snuiten heb gebruikt, gaat ie al heel gauw in de was. Nee, zakdoeken gebruik ik voor heel andere doeleinden. Vaak voor het wegpinken van een traan van ontroering, het weg poetsen van lachtranen, maar ook bij stevige huilbuien komt een zakdoek goed van pas. Mijn zakdoek is bij vele situaties mijn steun en toeverlaat en zeker als het om zaken van afscheid nemen gaat of het wegslikken van een teleurstelling.
Toen ik deze week hoorde dat James Last was overleden, had ik nog net geen zakdoek nodig, maar het deed mij toch wel iets. Dat was ook bij Albert West het geval. Het geeft zo'n raar gevoel, dat steeds meer mensen die beroemd waren, meestal om hun muziek, en zo bij de herinneringen aan mijn jeugd horen, er opeens niet meer zijn.
En als ik dit dan zo maar midden op een dag door mij heen laat gaan, dan slaak ik meestal een diepe zucht, pak ik vaak even mijn zakdoek, wrijf hiermee even over mijn neus en ga vervolgens weer verder met waar ik mee bezig was. Op die momenten zou ik mijn zakdoek verschrikkelijk missen als ik hem niet bij mij had.
elf reacties
Zakdoeken gebruik ik niet. Zeker als de neus (door pilgebruik) een constante stroom slijm produceert. Daarom gebruik ik stukjes van een heel zachte huishoudrol. Kort geleden heb ik in twee dagen een hele rol er doorheen gedraaid. Als ik zakdoeken zou gebruiken, dan had ik een stapel van hier tot in het zuiden nodig gehad.
Ik heb geen tranen bij het overlijden van mensen die gedeelten van mijn jeugd hebben beïnvloed. Daarvoor ben ik wellicht iets te realistisch. Ik wordt beïnvloed door de realiteit, ik kan er niets aan veranderen dus het is zo. Ik wordt hooguit geconfronteerd met de consequenties ervan, die handelen we dan maar af…
Om beroemdheden kan ik geen traan laten, mijn beesten en kinderen zijn mij lief…
Ik gebruik ook doorgaans katoenen zakdoeken, maar als het te erg wordt gaat er een rol WC-papier mee. Dwz dan moet ik erg verkouden zijn.
Met James Last en Albert West heb ik nooit zoveel gehad.
Ik zorg ook altijd dat ik een zakdoek bij me heb.
Maar geen tranen voor de muzikanten.
Fijne zondag.
@ Sjoerd en Marjolein, voor de duidelijkheid, geen tranen bij het wegvallen van deze mensen, alhoewel ik de muziek van James Last best wel gezellig vond klinken, maar meer een stilstaan bij het feit, dat alles vergankelijk is. Niets is hier blijvend.
Mijn zus heeft ongeveer dezelfde gewoonte en slaapt óók met een zakdoek in haar hand. Heeft misschien wel iets van doen met hoe kleine kinderen niet zonder hun knuffel od tuldoekje kunnen slapen.
Ik heb altijd papieren zakdoeken bij me maar meestal alleen om te snuiten of ongerechtigheden weg te werken. Tranen zijn een zeldzaam voorkomend verschijnsel bij mij. Vandaag ontviel Dr P ons, nummer drie in de rij van mensen die hun sporen verdiend hebben als artiest.
Ik heb ook niets met zakdoeken. Als ik verkouden ben pak ik een keukenrol en als ik moet huilen laat ik ze lekker stromen en veeg wat met mijn handen,
Als ik slaap probeer ik mijn handen zoveel mogelijk plat te leggen, bang als ik ben dat ze krom gaan groeien.
Ik gebruik altijd boerenzakdoeken. Van die grote bontgekleurde lappen. Tissues vind ik niks, al zijn ze wel hygienischer. Maar als ik er alleen mijn eigen neus mee afveeg en mijn handen was voordat ik aan het eten ga beginnen…dan moet het kunnen toch?
Het vertrek van Drs P vind ik jammer…
groetjes Kakel
Ik draag vrijwel nooit een zakdoek.
Ik ben wel erg opgeruimd altijd.