PIEPENDE JONGEN
Wanneer kleinkinderen komen logeren betekent dit ook dat je van alles gaat ondernemen en dan op plaatsen komt waar je anders niet zo snel naar toe zou gaan. Zo hebben wij een bezoek gebracht aan het dierenpark bij ons in de buurt, Aqua Zoo. We hebben ons hier een middag uitstekend vermaakt en net als de vele andere (groot)ouders sloten wij deze middag ook af met het nuttigen van een ijsje op het terras. En ja, dan zie je en hoor je wel eens wat.
Een meisje, ik schat haar op een jaar of acht loopt huilend naar het tafeltje achter ons. "Wat nu?" vraagt de moeder, en trekt het kind naar zich toe, "ben je gevallen of zo?" "Ja", zegt het meisje en mompelt er nog iets achteraan wat ik niet kan verstaan om vervolgens luidkeels te verkondigen: "En hij" en dan wijst ze naar een jongetje wat bijna even oud moet zijn "stond mij uit te lachen, alsof ik geen pijn had" en pakt terwijl ze dit zegt haar elleboog vast. Moeder kijkt ook eens goed naar de arm maar concludeert: "er is niet veel te zien".
"Nee, weet ik wel", snikt het meisje, "maar dat hij daar een beetje gaat staan lachen" en wijst nogmaals naar de jongen die inmiddels bij het tafeltje is gaan staan. Ik zie dat de moeder het meisje even op schoot trekt en tegelijkertijd even met vader even een blik van verstandhouding wisselt. Het meisje brult nog even door en als de moeder vraagt daar mee op te houden zegt ze nog halfhuilend: ja maar je moet wel weten dat hij daarmee "mij op mijn hart heeft getrapt." Ik hoor de moeder zeggen: "Oei, dan moet je dat wel als heel erg hebben ervaren".
Ondertussen vraag ik mij af waar zo'n meiske die uitspraak vandaan haalt, maar wanneer de vrouw even later aan de man vraagt, "waar zullen we naar toegaan, naar jouw huis of naar de mijne" is het mij wel duidelijk. En met een: "Kom we gaan, het was toch een hele leuke dag en die willen we niet door dit kleine incidentje laten verstoren", vertrekken de man en de vrouw en de twee kinderen.
Ondertussen is Nina uitgespeeld en gaan wij ook huiswaarts.
tien reacties
Ja, zo krijg je soms heel wat mee van een kort tafereel, en er spreken boekdelen uit. Kinderen leren door volwassen na te doen. Wat voor volwassen zullen zij worden?
ja helaas, kinderen krijgen , misschien soms ongewild, toch vaak heel veel mee van stuklopende relaties, heel treurig vind ik dat.
Soms zijn kinderen misschien wel onbewust heel vroeg wijs, en weten goed hun gevoelens duidelijk te maken.
Wel een heel vreemde uitspraak voor zo’n jonge ding. Sneu dat kinderen altijd de dupe zijn. Jij zult je kleindochter wel een keer extra geknuffeld hebben, denk ik.
Lieve groet Kakel
Gelukkig hadden jullie een heel gezellige dag. Ik vind het ook zo leuk iets juist voor de kinderen te doen. Zo ben ik al meerdere malen in Sprookjeswonderland geweest met ze. Normaal doe je dat niet. Is dan extra genieten, vind ik.
Kinderen krijgen altijd van verbroken relaties …. en dergelijke uitspraken hebben ze in ‘zulke gevallen’ vast niet van een vreemde.
Verborgen verdriet dus. Hemeltergend. Maar ja, ik ben ook gescheiden en ik kan niet garanderen dat ik altijd het verdriet van mijn kinderen juist heb geïnterpreteerd. Een scheiding hakt er bij iedereen goed in en het kan zo maar gebeuren dat je zo met je zelf in de knoop zit dat je bepaalde signalen niet juist interpreteerd, denk ik nu achteraf. Als ik het overnieuw mocht doen zou ik op dit punt alerter zijn en minder met me arme zelf begaan.
Tja, appels en peertjes vallen nooit ver van de ouderlijke bomen.
Vrolijke vakantiegroet,