DISCUSSIE
In vroeger dagen, toen wij nog jong waren, hielden wij, P. en ik, er wel van om met elkaar in discussie te gaan. Wij hebben elkaar dan ook via een politieke partij leren kennen. Met bovenstaande probeer ik aan te tonen dat niemand hoeft te schrikken als ik hier schrijf dat wij gisteravond laat nog een hele discussie hadden, alvorens wij naar bed gingen. Nee, wij hadden geen heftige woordenstrijd, wij waren niet aan het kibbelen of aan het redetwisten, tegenwoordig allemaal negatieve ladingen bij het woord discussiëren, wij waren gewoon met elkaar van gedachten aan het wisselen over een bepaald onderwerp.
En waarom het ging was het volgende:
In de nieuwsberichten werd vermeld dat Thuiszorggigant TSN uitstel van betaling heeft aangevraagd en dat ruim 11 duizend banen op de tocht staan. Ik had mij er aan gestoord, dat er met geen woord gerept werd over wat de gevolgen zullen zijn voor de mensen die als cliënt afhankelijk zijn van deze thuiszorgorganisatie. Volgens mij wordt op deze manier het belang van de werknemers vooropgesteld in plaats van het doel waarvoor deze organisatie is opgetuigd, het verlenen van thuiszorg.
P. vindt het juist heel goed dat er flink gehamerd wordt op de belangen van de thuiszorgers en dat de lonen zomaar niet met twintig of dertig procent verlaagd kunnen worden. Hij is in zijn werkzame leven thuiszorgmanager geweest en heeft altijd veel oog gehad voor de mensen die het werk verrichten.
Mijn affiniteit ligt veel meer bij de cliënten of zorgvragers zoals ze nu vaak genoemd worden. Ik vind, dat mensen de thuiszorg niet voor niets hebben gekregen en dat de zorg voor hen hoe dan ook moet worden gegarandeerd. En daar vond ik in die hele berichtgeving niets van terug. Het ging alleen maar over de belangen van de werknemers.
Afijn, wij kwamen er samen natuurlijk ook niet echt uit, maar dit verschil van inzicht drijft ons echt niet uit elkaar, het is voor ons meer een spel, een aanscherpen van ons eigen denken.
Toevoeging: Vanmorgen las ik in de krant dat de de organisatie NPCF die opkomt voor de cliënten, wil dat direct wordt ingegrepen omdat er circa veertig duizend cliënten worden getroffen. Staatsecretaris Martin van Rijn (volksgezondheid) noemt de situatie 'hartstikke waardeloos', maar daar schieten zowel de werknemers als de cliënten niets mee op.
Toen wij opstonden om ons bed op te gaan zoeken, kregen wij oog voor onze trouwe viervoeters die al lang lagen te slapen. Ook zij discussiëren op hun manier van tijd tot tijd met elkaar, (zie de foto bovenaan) zonder dat er ooit sprake is van ruzie. Nee zij zijn heel erg op elkaar gesteld en zullen zeker niet met elkaar vechten. Ik vond het wel toepasselijke foto's voor bij dit blog.
tien reacties
Het zijn gewoon twee verschillende kanten van een zaak die allebei specifieke problematiek hebben. Je kunt niet maar één probleem oplossen als je de boel goed wilt laten functioneren.
Ik zou me ook meer zorgen maken voor de cliënten van deze maatschappij. De mensen worden vaak meegenomen in een andere leverancier van de zorg.
Triest hoe alles om zeep gebracht wordt.
Hier komt niemand ongeschonden uit en zijn cliënt en medewerker de dupe.
Ik volg het niet zo goed, aangezien ik er op dit moment weinig mee in aanraking kom. Wel is het volgens mij logisch dat medewerkers die tevreden zijn en niet te weinig tijd krijgen per client, veel effectiever werken en de clienten beter helpen. Je kan de clienten dan ook niet anders helpen dan indirekt via de medewerkers. Ooit had ik begrepen dat de zorg dichter bij de client moest komen en derhalve naar de gemeentes ging. Daar is zeker wat voor te zeggen. Maar als thuiszorgbedrijven vervolgens weer gaan fuseren, dan gaat het volgens mij mis en komen er managers bij en dat gaat ten koste van de medewerkers die bij de clienten helpen.
Natuurlijk kan je heel goed discussiëren zonder ruzie te krijgen. Vinden wij ook, man en ik. Ik zou ook eerst aan de cliënten denken, moet ik zeggen. Maar zonder werknemers, verzorgenden dus, begin je helemaal niks. Maar zeker is wel dat het zorgwekkend slecht gaat.
Van Rijn is zelf ‘hartstikke verantwoordelijk’ maar verschuilt zich achter holle frasen. En dat is jammer. Ik kan mij zo snel even niet herinneren wanneer er voor het laatst in Nederland een minister of staatssecretaris was die zei: ‘Inderdaad, ik heb een grote fout gemaakt. Later zal ik de straf aanvaarden die daarop staat maar eerst zal ik die fout herstellen.’
Mijn schoonzusje werkt ook bij TSN, ze zijn een paar jaar geleden ook al overgenomen en daar hoopt ze nu weer op!
Zij zat ook juist in de war over haar clienten, omdat er mensjes van in de 80 bij zitten die zelf niet uit de voeten kunnen.
Ik zie haar er nog wel voor aan om die mensen te blijven helpen, het is een lieverd mijn schoonzus.
Van Rijn moet zich schamen, hij maakt er een potje van!
Beide kanten zijn erg belangrijk. Het is typisch van dat loodzware werk dat maar zeer karig betaald wordt, schandalig gewoon. Mijn moeder had geweldige thuiszorgsters en ik had me geen raad geweten zonder hen. Mijn ex-vriendin Mary in Amerika heeft nauwelijks thuiszorg voor haar ouders, dus zij en haar zus moeten het maar zien te redden met hen, een onmogelijke toestand in een land als Amerika met zo weinig vrije tijd.
Voor ieder van jullie standpunt is wat te zeggen. Zowel de ontvangers als de gevers van de zorg zijn de dupe van wat voor de zoveelste keer als een verbetering wordt gepresenteerd maar in feite een ordinaire bezuiniging is.
Ik zie met lede ogen aan hoe het in tientallen jaren opgebouwde zorgstelsel in één kabinetsperiode om zeep wordt geholpen. Want dat dit mis zou gaan en dat er mensen tussen wal en schip zouden geraken had iedereen die er even over nadacht kunnen zien aankomen.