LEESEXPERIMENT
Het leuke van een leesclub is, vind ik, dat je boeken gaat lezen, die jezelf niet zo snel ter hand zou nemen. Na het boek "de kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren" van Haruki Murakami, wat de meeste leesclubleden in tegenstelling tot mij, geen mooi boek vonden, en even er tussendoor, tot mijn grote verbazing kende mijn zoon het boek niet maar de schrijver wel, is gekozen voor het boek "de nacht van de schreeuw" door Marjon van Royen.
Het boek Tsukuru speelt zich dan wel af in Japan, maar de Japanse cultuur is in dit boek ver te zoeken en het was juist onze wens om ook eens over de grenzen te gaan kijken. Het boek van van Royen heeft in één van de voorgaande jaren op een leeslijst van Senia gestaan, maar voor ons niet bezwaarlijk om het nu voor de komende bijeenkomst te gaan lezen. Een mooie bijkomstigheid was dat het via de bibliotheek op de tablet te downloaden was. Voor mij was dit een een extra uitdaging, want ik heb nog maar weinig ervaring met het lezen op een tablet. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen en dat ik het zeker weer ga doen. Boek niet op tijd uit? Geen probleem, de volgende dag kan het gewoon opnieuw gedownload worden.
Dan het boek zelf. Nee, het is geen roman, en toch zit er wel een verhaallijn in en die verhaallijn had ik wel nodig, want anders had ik het boek waarschijnlijk niet uitgelezen. Ik was erg benieuwd hoe de vriendschap tussen de schrijfster Marion en de jonge vrouw Sandra uit de sloppenwijk zich zou gaan ontspinnen. In het begin geloofde ik niet zo in die vriendschap, maar hoe verder ik in het boek kwam, hoe meer ik in die vriendschap ging geloven.
Het boek geeft ook een inkijk in haar journalistenbestaan. Het is wel een hele aparte manier om met het schrijven van columns in een geheel andere cultuur je brood te kunnen verdienen. Het vergt veel moed, kracht en durf om op mensen af te stappen om zo een goed verhaal op te kunnen schrijven. En en passant laat ze ons dan ook nog het één en ander zien hoe de maatschappij, maar ook hoe de politiek in Mexico en in andere buurlanden in elkaar zit. En dat laatste had dan van mij weer niet gehoeven. Ik had mijn handen er al aan vol om een beetje een beeld te krijgen van de Mexicaanse samenleving. De uitstapjes naar Brazilië en Argentinië en de beschrijvingen daarvan waren soms net iets te veel voor mij.
Soms legde ik het boek even weg, lees, sloot ik het boek op het tablet even, omdat ik mij afvroeg of ik wel echt geïnteresseerd was in al die politieke beschouwingen, maar als ik dan het één en ander weer wat had laten bezinken werd ik vanzelf weer nieuwgierig genoeg om door te lezen. Het boek was voor mij geen pageturner, maar zeker de moeite waard om te lezen. Ik heb een heel klein beetje inzicht gekregen hoe het leven in Mexico zich kan afspelen. Het is net of ik echt een kijkje heb kunnen nemen in de sloppenwijk Kruidvat, waar de schrijfster Sandra heeft ontmoet en met wie ze bevriend is geraakt. Ook die ellendige corruptie wordt goed bloot gelegd en het is voor mij bijna onvoorstelbaar dat zoiets echt gebeurt en dat mensen daar gewoon omheen kunnen leven.
Kortom, het is een boek, dat mij wel geboeid heeft, maar wat mij soms ook wel moeite kost om het uit te lezen. Dat laatste moet niet al te zwaar opgevat worden als dat ik dat moet vanwege het leesclubje, Ik zie het leesclubje juist als een stimulans die mij er toe aanzet om dit soort boeken te gaan lezen, want één ding is zeker, het verrijkt mij wel.
In mijn nog werkbare bestaan kan ik de tijd niet meer vrijmaken om ontspannen te lezen. Het ontspannen lezen is na de noodzaak van een bril toch al teruggelopen. In tegenstelling tot vroeger is alles nu lean and mean in mijn werkomgeving, en dat zorgt ervoor dat ik toch wel redelijk op ben als ik thuis kom.