TOO MUCH
Mooie herinneringen zijn net als bloemen, ze geven fleur aan het leven. Helaas duurt de tijd dat er van genoten kan worden maar kort, want voordat je het weet is het boeket verwelkt en zijn de herinneringen vervaagd, tenzij het op de één of nadere manier houdbaar is gemaakt en daarom nog een blogje over Lissabon.
Het is wellicht bekend, dat ik er totaal niet van houd om tijdens vakanties in het buitenland door straathandelaren aangehouden te worden om vervolgens mij, de toerist, het één of ander aan te bieden om te kopen en dat er dan van mij verwacht wordt dat ik in onderhandeling ga om de aangeboden waar voor een veel lagere prijs te gaan kopen. Ik vond dat destijds in Istanbul vreselijk. Ook in Lissabon kwam ik deze praktijken tegen, zij het gelukkig in veel mindere mate, en nog een verschil, dit keer waren het in eerste instantie geen mannen, maar vrouwen die ons aanspraken. Ze wilden hun Portugese shawls aan mij slijten. Na drie keer heel vriendelijk maar zeer beslist duidelijk gemaakt te hebben geen interesse te hebben, merkte ik dat ik bij de vierde keer dat ik benaderd werd echt kriegel werd. Nee is nee, bij mij. Waarom ik tien minuten later op een iets andere plek toch overstag ben gegaan weet ik niet meer, maar drie shawls voor een tientje is niet duur en zeker niet als je de koop met zijn tweeën sluit en het bedrag deelt. Ik heb het tasje met mijn shawl erin zichtbaar aan mijn rugtasje vastgemaakt en vanaf dat moment was ik beschermd, ik werd niet meer lastig gevallen, want ik had immers al een shawl gekocht.
De volgende dag, op een geheel andere plek werden we aangesproken door een donkere man. Hij verkocht armbandjes, maar ik wilde geen armbandje! Op weg naar het kasteel vanwaar er een fantastisch uitzicht op Lissabon is, kwamen we deze jongen (later bleek dat ik toch echt over een man moet spreken) nog twee keer tegen. Hij sprak een paar woorden Nederlands, onder andere, het bekende, kijken kijken niet kopen. De derde keer pakte hij mijn hand en stopte daar een armbandje in. Nee, ik hoefde het niet betalen, ik kreeg het van hem, want Nederland was een leuk land. Het olifantje zou ons geluk brengen, want ook M., mijn vriendin en reisgenote kreeg er één.
Een beetje overdonderd liep ik verder. Zo kon het dus ook.
Na het kasteel van alle kanten bekeken te hebben wilden we weer door de smalle straatjes naar beneden afdalen en opnieuw kwamen we onze armbandverkoper tegen. M. knoopte een praatje met hem aan en opnieuw kregen we een armbandje met de uitnodiging om met hem een kopje koffie te gaan drinken. Hier gingen we niet direct op in, maar we raakten wel in gesprek met hem. Hij kwam uit Senegal, was nu in Lissabon gestationeerd, maar hij hoopte ook nog eens naar Zweden of Ierland uitgezonden te worden. Hij vertelde dat hij veertig jaar was, getrouwd te zijn en twee kinderen te hebben en opnieuw nodigde hij ons uit om een kop koffie met hem te gaan drinken, hij wilde betalen! Na drie stappen in de richting van het cafeetje gezet te hebben, besloten M. en ik er toch maar van af te zien. We hadden net koffie gehad, het werd kouder en we hadden zin om naar het hotel te gaan om daat wat uit te rusten voordat we zouden gaan eten.
Wat ik toen zag was een zeer teleurgestelde man die direct afhaakte. Het raakte mij. Opeens was ik niet meer zo blij met de twee armbandjes. Met dat ene armbandje was ik heel blij geweest, maar het tweede en het derde armbandje dat van een heel ander soort was maakte dat het teveel was.
Die avond bleef ik met een wat onbestemd gevoel zitten, mij afvragend of het nu echt zo'n grote moeite was geweest om aan zijn verzoek te voldoen. Maar ik moet dan wel in ogenschouw nemen, dat ik toen weer wat uitgerust was en dan kijk je toch weer net iets anders tegen dingen aan.
Ik heb mij inmiddels verzoend met de twee armbanden. Voor beide kleindochters heb ik er nu één en met dit blogje wil ik de herinnering aan deze gebeurtenis tot iets blijvends maken. Ik heb dan toch het gevoel dat ik enigszins recht doe aan deze man. Jammer dat ik hem mijn vragen niet kan stellen die hij bij mij heeft opgeroepen, want hoe kan het dat hij steeds in andere landen te vinden is. Zou het dan zo zijn, dat deze mensen via een organisatie uitgezonden worden? Je zou het haast gaan denken.
zeven reacties
Uiteindelijk zullen de meeste mensen toch wel iets betalen denk ik, missie geslaagd in dat geval.Niets voor niets in deze wereld en ik zou dus niets aannemen.
Ik vind het maar een vreemd verhaal en had het armbandje geweigerd. Nu moet ik er wel bij vertellen dat ik een bijzonder argwanend type ben. Nee is en blijft bij mij ook nee. Maar ja, je hebt wel contact met de man gemaakt en dat was ik dan weer misgelopen…
Lieve groet
Ja, ik vertrouw hem niet. Beetje raar verhaal ook, met dat uitzenden. Ik hoef niks, van niemand. Ik bepaal dat graag zelf.