OOM
"Wat zie je er goed uit", altijd fijn om zoiets te horen, maar als je dat dan een paar keer achter elkaar hoort van mensen die je tijden, en dan heb ik het wel over zeven of acht jaar, niet gezien hebt, dan klinkt dat bijna als muziek in de oren. Het mooie is dat de nagalm lang blijft hangen en dat is prettig.
Gisteren was er weer een bijeenkomst van de oudmedewerkers van mijn MBO-school, waar ik bijna dertig jaar als docent werkzaam ben geweest. Deze OOM (Ontmoeting Oud Medewerkers) werd gehouden op mijn voorlaatste locatie waar ik met zoveel plezier gewerkt heb, maar waar ik ook met zoveel verdriet ben weggegaan.Toch wilde ik dit niet uit de weg gaan. Ik had er immers bewust voor gekozen om bij deze OOM aan te haken en niet bij de OOM van de laatste locatie waar ik werkzaam ben geweest.
Ik bleek niet de enige te zijn met gemengde gevoelens. In het openingswoord haalde de spreker even wat herinneringen op aan de nieuwbouw die ongeveer veertien jaar geleden op deze locatie had plaats gevonden en waar hij toen met veel plezier bij betrokken was geweest, maar dat er ook nog andere herinneringen lagen doordat hij één van de hoofdpersonages was geworden van een thrillerachtig boek dat zich afspeelde op deze locatie.
Hier stond de wereld voor mij even stil. Natuurlijk doelde hij op mijn boek wat ik destijds geschreven heb. Even wist ik ook niet wat ik hier van denken moest. Ik keek P. even aan en aan deze blik van verstandhouding had ik genoeg. Niet binnen laten komen, maar gewoon genieten van de gezelligheid. En dat heb ik gedaan.
Ik trof enkele collega's die nog op deze locatie werken en het was leuk om na al die jaren even een praatje met hen te maken. Volgens de medewerkster van de catering was ik echt nog helemaal niets veranderd en ook de jonge collega van toen, inmiddels vond ik hem wel wat ouder en volwassener geworden, maar ook hij was blij verrast om mij in blakende gezondheid te zien.
De OOMactiviteiten waren dit keer heel divers. Van sieraden maken tot het vervaardigen van een bloemstuk. Zelf had ik gekozen voor de workshop schilderen. We kregen een klein beetje uitleg over het hanteren van het perspectief en toen we daarna een onderwerp om te schilderen moesten kiezen, wist ik gelijk wat het worden moest, de tulpenvelden die we vorig jaar tijdens onze meivakantie in de buurt van Anna Paulowna hebben gezien. Vele lijnen en lekker kleurig.
Het (zie inzet boven aan het blog) is niet helemaal geworden zoals ik het gewild had, maar het is kleurrijk en ik wil het graag als een illustratie zien van mijn kleurrijk bestaan bij het onderwijs.
zeven reacties
Een heel verstandig advies van P. en je kon het opbrengen. Een compliment voor jezelf. Eentje die wellicht nog zwaarder weegt dan over je uiterlijk (ik bedoel niet omdat het compliment van mij komt, maar moeilijker is.)
Dit blog gaat over een heel ander soort oom dan ik in gedachten had (-:
Ik vind je schilderij mooi; ik houd van kleur.
LIeve groet
Goed dat je het aan je voorbij hebt laten gaan, al kan ik me voorstellen dat je schrok. Complimenten zijn natuurlijk altijd leuk, als je er niet goed uit zou zien zouden ze niets zeggen denk ik altijd maar.
Aan mij zijn zulke bijeenkomsten niet besteed. Nee, ik ben de grote afwezige dan. Vroeger is voorbij.
Ach ja, wie wil er nou niét een welgemeend compliment horen