LEEF TIJD
De gebeurtenissen van de afgelopen week, ik bedoel de dood van Prince en de verjaardag van Queen Elisabeth raken aan iets, wat ik liever weg zou willen stoppen. Ik ben namelijk bang dat ik mij in een soort crisis bevind; de SENIORcrisis. De laatste tijd ben ik te vaak in mijn gedachten bezig met mijn leeftijd en het ouder worden.
Prince is iets jonger dan ik en eigenlijk vind ik dat hij te vroeg is overleden maar Queen Elisabeth is zo oud, dat ik mij wel eens afvraag of ik zelf zo oud wil worden. Haar ervaar ik dan weer als iemand van een heel andere generatie, iemand die veel ouder is dan Prince. Door haar positie heeft de jeugd weet van haar bestaan, maar, en dat raakt mij dan weer, veel jongeren kennen Prince niet eens meer. In hun ogen is dat een vaag figuur uit het verleden. Zo groot is de kloof tussen de jeugd van nu en mijzelf al geworden.
Wetend dat die kloof alleen maar groter gaat worden, maakt mij dat niet echt blij. Ik moet echt wennen aan het feit dat ik nu bij de ouderen ga horen. Weliswaar bij de jonge en de nog vitale ouderen, maar toch. Te vaak gaat de gedachte door mij heen dat iets wat ik plan, koop of doe, dat dit mogelijk de laatste keer zal zijn. Dit was ook heel erg het geval bij de aanschaf van onze nieuwe zithoek. Voor ons beiden een goed op maat passende stoel en een bijpassende bank. Stoelen met een aantal voorzieningen wat tot ons gemak kan dienen en dus iets waar we oud in kunnen worden. En dan zeg je tegen elkaar: als dit ook weer twintig jaar mee gaat zijn we midden tachtig...
Ik heb in mijn leven nog niet eerder last gehad van zo'n crisis. De puberteit vond ik alleen maar spannend. Al mijn leeftijdsgenootjes ondervonden allemaal dezelfde nieuwigheden en onzekerheden, daar was niets mis mee. De midlifecrisis is gewoon aan mij voorbij gegaan. Daar heb ik absoluut geen last van gehad, maar deze SENIORcrisis grijpt mij bij behoorlijk de strot. Zo erg zelfs, dat ik merk dat het prachtige gevoel dat in mijn beleving bij het voorjaar hoort minder aanwezig is dan andere jaren.
Na dit voorjaar komt er volgend jaar gewoon weer één en ik hoop dan de crisis overwonnen te hebben, zodat ik dan weer volop genieten kan.
Gelukkig gebeuren er zo nu en dan ook nog wel eens nieuwe dingen. Dit jaar zal ik voor het eerst, samen met de andere bestuursleden van de Oranjevereniging, verantwoordelijk zijn voor het dorpsfeest. Ik kijk er naar uit, hoewel ik wel enige bedenkingen heb ten aanzien van het feestgedruis 's avonds. Misschien ben ik daar wel de oudste persoon die daar op die avond aanwezig is. En zo worstel ik nog wel even verder met het ouder worden, want leuk of niet, het gaat gewoon door en zo hoort het ook.
Als Prince het voor het zeggen had gehad, zou hij vast ook nog wel een tijdje hebben willen blijven. Toch blijft het vreemd dat belangrijke tijdgenoten er zomaar niet meer zijn. Behalve Purple Rain kende ik zijn muziek niet zo, maar hij hoorde er gewoon bij, net als David Bowie en Michaël Jackson.
negen reacties
Een ding weten we zeker, we moeten allemaal eens deze planeet verlaten, de een wat jonger als de ander.
Over het feestgedruis zou ik me maar geen zorgen maken, wel over het weer wat er verwacht wordt.
Wat een gemijmer. Volgens mij is dat best heel logisch dat je af en toe zo wat aan het nadenken slaat.
En Prince? Net als Rietepietz snap ik niet zo goed wat nou zo speciaal was aan zijn muziek. Ik vind het heel veel van heel veel hetzelfde.
Enne: mijn dochters kennen Prince allebei. En dan niet van mij hoor.
Ik heb de muziek van Prince een periode best veel ‘gedraaid’ , was best fan. Gelukkig ben ik dus niet de enige met zo,n crisis
Er valt een gedeelte weg van mijn commentaar.
Gewoon maar doorgaan, zei ik nog, niet te lang bij stilstaan, daar verpieteren we alleen maar bij. Wij hebben na 40 jaar weer gewoon een trap!
Ik heb het ook behoorlijk, Hanscke. Ik dacht dat het kwam door de dood van een dierbare zwager en de zeer plotselinge dood van een lieve broer van mij. Dan word je wel heel erg met je neus op de feiten gedrukt. Maar bij jou gebeurde niet zo iets? Of kwam dat alleen door Prince en koningin Elisabeth?
Ja, we moeten het aanvaarden, denk ik en genieten van de dingen die we meemaken. Bij mij is het al wat minder, misschien straks bij jou ook wel!
Ik kan me dat wel voorstellen, na een bepaalde leeftijd ja. Heb het nog niet, maar over tien jaar wellicht ook (ben nu 52, alhoewel als ik dat opschrijf ik altijd schrik, ik voel me helemaal niet 52). Tot nu toe was de enige keer dat ik wat moest slikken toen ik dertig werd, dat je niet echt jong meer bent. En ik had nog niks bereikt vond ik, dat was toen het probleem.
We stormen door het leven. Dit moet, dat moet, en dat ook nog even tussendoor. We moeten erg veel. Van de anderen, van de maatschappij, maar vooral van ons zelf. We willen een plekje in het geheel en het liefst niet achteraan. Dus we rennen maar door.
En dan komt er rust. Het hoeft niet meer. We mogen doen waar we zelf zin in hebben, hebben tijd en rust. En gaan nadenken. Over hoe we nu in het leven staan. En we schrikken ineens van onze leeftijd. We vergelijken het met anderen die zo oud waren, zoals ouders, grootouders. Zij waren toen oud, uitgerangeerd. Zijn wij dat nu ook? Nu we eindelijk tijd en rust hebben???
Het lijkt zo niet eerlijk! Altijd maar hollen en voldoen aan verwachtingen, verzamelen van kennis en spullen. En nu we kunnen genieten van alles lijkt het of we met onze neus tegen de muur staan en daarachter alleen maar Het Einde is.
Maar dat is niet zo, er is een gang naar een nieuw leven. En nog heel veel jaren waar ons van alles te wachten staat. We mogen nu alles en hoeven of moeten niets. We kunnen onze tijd indelen zoals we willen. We houden een zee van tijd over voor allerlei dingen die vroeger niet of mondjesmaat konden. We voelen ons niet oud, we voelen ons precies zo als toen we 10, 20 of 40 waren. Alleen met een tas vol ervaringen en kennis èn de tijd en middelen om daar optimaal van te genieten. Dus, niet te veel nadenken, maar doen!
Prince was niet zo mijn favoriet en ik zie ook niet zo héél erg zijn verdienste voor de muziek die nu zo geroemd wordt.
Hij was 15 jaar jonger dan ik maar ik heb daar toch geen “oude” gevoelens bij.
Een mens is zo oud als hij/zij zich voelt en ik voel niet oud al zijn er zeker wel eens dingen mis die met ouder worden te maken hebben.
Het nadeel van vrijwilligerswerk is vaak dat je alleen nog maar met leeftijdgenoten te maken hebt.
Daar heb ik bewust niét voor gekozen, we komen nog veel onder wat jongere mensen doordat we nog vaak werken en regelmatig met de volwassen kleinkinderen optrekken.