HET GAAT OVER
Vanmorgen, nog maar net wakker, was ik eigenlijk wel blij dat de kinderoptocht van versierde fietsen in ons dorp niet doorging. Ik had keelpijn, voelde me wat grieperig, daarbij opgeteld het koude natte weer van gisteren, nee, ik was er niet heel erg rouwig om, dat de aktiviteitencommissie, onderdeel van de Oranjevereniging, de buitenactiviteiten, zowel de optocht, als het volleybaltoernooi, voor deze Koningsdag geschrapt had. Zo verviel mijn functie om met twee andere dames de fietsen van de deelnemertjes te jureren. Later op de dag bleek dat het met de regen reuze meeviel en zo vond ik het achteraf dan toch wel weer jammer dat men de twee festiviteiten over had laten gaan.
Dit laatste, "dan gaat het over" is de hele dag een beetje door mijn hoofd blijven spelen. Het is een gezegde die mijn moeder nog al eens bezigde als iets niet doorging. Ik weet, dat wij, toen ik daar nog woonde, eens naar een mooie verlichtings- voorstelling Lumido geheten, in het park Berg en Bos in Apeldoorn zouden gaan, maar dat een dikke onweersbui roet in het eten gooide. Ik zie mijn moeder nog naar de inktzwarte lucht kijken en hoor ik haar zeggen: Niets aan te doen, het gaat over. Het leuke uitstapje is ook later niet meer gemaakt, omdat er dan opnieuw entreekaarten gekocht hadden moeten worden.
Deze teleurstellende ervaring schijnt bij mij nog steeds een beetje een belemmering te zijn wanneer ik iets moet gaan plannen waarbij het weer roet in het eten kan gooien. In de afgelopen week heb ik het prachtige boek Hollands Syberië, geschreven door Marriët Meester, gelezen. Het boek gaat over een pastoor die eind dertiger jaren naar Veenhuizen gestuurd wordt en in dienst komt van de strafgestichten.
Het boek geeft een mooie inkijk in het gevangenisleven, maar laat ook zien hoe moeilijk het celibaat kan zijn. De oorlog zal hierbij ook van invloed zijn geweest, maar het was prachtig om te lezen hoe de lichamelijke aantrekkingskracht tussen de oudere pastoor en zijn bijna even oude huishoudster steeds sterker gevoeld ging worden.
Ik had dit boek gekozen, omdat ik weet dat er deze zomer voorstellingen in Veenhuizen zullen zijn, maar dan geënt op het boek Het Pauperparadijs van Suzanna Jansen. Het leek mij wel leuk om, wanneer ik naar die voorstelling toe zou willen gaan, ik iets breder geïnformeerd zou zijn.
Maar nu blijkt dat er sprake is van twee heel verschillende voorstellingen. Tot begin juni en na eind augustus wordt de voorstelling Koloniekak gespeeld naar een verhaal van Marriët Meester en Het Pauperparadijs wordt in de zomer gespeeld. De entreeprijzen zijn ook nogal verschillend, want de entree voor de voorstelling het Pauperparadijs is drie keer zo duur en daar komt bij dat dit laatste stuk in de openlucht gespeeld word. Ik krijg dan onmiddellijk al weer visioenen van inktzwarte luchten en dikke plensbuien.....
Ik weet nog niet echt wat ik wil, maar als het even kan wil ik eigenlijk toch wel naar één van die twee voorstellingen toe. Dit moest ik nu maar eens niet over laten gaan.
vijf reacties
Heee, goeie tip van die voorstellingen. Dat schrijf ik eventjes op. Je weet dat in Diever iedere zomer de openluchtvoorstellingen in het Shakespeare theater zijn, he? Wij gingen tot voor kort ieder jaar een avond kijken en nooit was het slecht weer. Integendeel zelfs. Heel vaak in een topje en dunne lange broek (tegen muggen) zitten kijken naar prachtig toneel midden in het bos.
Het gaat over werd ook hier wel gebezigd. Ik weet niet of mijn ouders dat uit Friesland hebben meegenomen. Ik hoor het verder zelden of nooit.
Werd vroeger inderdaad veel gezegd en ik gebruik het óók nog wel. Bijvoorbeeld als men in een winkel niet kan bieden en me iets ánders probeert te verkopen, dan “gaat het over” als ze niet hebben wat ik vraag.
Een openluchtvoorstelling is inderdaad een onzekere toestand in Nederland, die gok zou ik niet lang vooruit nemen..
Ook al was het koud, voor vele is het toch nog een mooi feest geworden.
Gelukkig maar…!