HOE LANG NOG
Voldaan en tevreden, ja hoor, toch wel, zijn we weer heelhuids thuis gekomen. De laatste paar dagen zouden we op de camping in Chalons-sur-Saône doorbrengen, om zo als een soort van finale, op de woensdag, de eerste dag van het jaarlijkse Straattheaterfestival, al slenterend door de stad, het één en ander van dit nogal grootse spektakel te kunnen bekijken.
Om verschillende redenen hebben we besloten om woensdagmorgen naar huis te gaan.
Het was warm, heel erg wam. Met een temperatuur van 38 graden + is het echt niet meer aanlokkelijk om eerst door de hitte naar de stad te wandelen, om dan vervolgens met twee honden in de felle zon ergens naar te gaan staan kijken. Een bijkomende reden was, dat ik door de felle zon en de hitte van de voorgaande dagen toch weer een allergische reactie in de vorm van netelroos op mijn linkervoet kreeg, waardoor de sandaal niet echt meer goed om mijn voet paste.
Ook het soort campinggasten wat in grote getale op de camping aankwam en zich daar gingen vestigen stemde mij tot nadenken. Heel veel jong hippieachtig spul, natuurlijk kwamen zij af op het spektakel wat stond te gebeuren, maar waardoor ik mij af ging vragen, pas ik nog wel in dit gedoe. Is dat straatgebeuren nog wel iets voor mij? Als ik dertig was geweest zou ik mij daar prima op mijn plaats hebben gevoeld, maar nu kreeg ik zoiets van, laat de jongere generatie hun eigen feest hebben, zeker nu het voor mij echt afzien wordt.
En zo reden we op woensdagmorgen weg van het feest wat nog op gang moest komen en waar de mensen om tien uur al zichtbaar moeite hadden met de warmte die toen al vrij hevig was.
Tijdens de lange rit naar huis heb ik het één en ander eens door mij heen laten gaan. Misschien had ik mij die dag bij een temperatuur van rond de 23 graden prima vermaakt met het kijken naar de protsenmakerijen en de vele alternatieve voorstellingen, maar met het ouder worden krijg je toch meer beperkingen en daar heb ik mij dit keer voor het eerst heel bewust door laten leiden.
Stiekum vraag ik mij wel eens af, hoe lang dit soort vakanties nog voor ons weggelegd zijn. Zolang we er plezier in hebben zal het antwoord van velen zijn. Natuurlijk dat is ook zo, maar gaande weg merk ik dat het plezier aan vakantie beleven soms wel wat bijastellingen vragen. niet alles kan meer. Wandelden we een aantal jaren geleden totdat we er bijna bij neervielen, tegenwoordig zoeken we toch wel heel gericht een wandeltocht uit, waarbij grootse uitdagingen met enig risico toch wel vermeden gaan worden. De keuze valt nu veel vaker op een makkelijke of kortere tocht, wat niet wegneemt dat we de afgelopen weken toch wel zo'n acht tochten van gemiddeld 12 km met een hoogteverschil van 300 tot 500 meter gelopen hebben. Tel daar vier fietstochten van dertig km, waarvan één van ruim 50km bij op, dan zijn we toch nog wel aardig actief geweest in dat lieflijke landschap van de Bourgondië.
Vooral de rust en de lieflijkheid sprak mij aan, want de dorpjes op zich stelden niet zo veel voor. Dat is ook één van de redenen geweest, dat ik dit jaar weinig geblogd heb tijdens de vakantie. Ook de verouderde laptop speelt een rol, want heus, het is niet makkelijk om met verouderde technieken te moeten werken.
Natuurlijk heb ik ook wel de moderne techniek zoals de i-pad mee, maar daar kan ik slecht op werken als het om blogjes maken gaat. Het nieuws is er heel goed op te volgen, elke dag download ik de krant bijvoorbeeld. Ik kom dus niet meer zo onwetend thuis zoals vroeger het geval was. Het afschuwelijke nieuws over Nice heb ik wel tot mij kunnen nemen evenals de gebeurtenissen omtrent de mislukte coupe in Turkije.
Vroeger gebeurde er ook wel eens iets in de wereld tijdens mijn vakantie, maar toch lijkt het nu veel onheilspellender, omdat er veel meer brandhaarden lijken te zijn.
Opeens zie ik dat de douane ons passeert en op de volgende parkeerplaats controleren ze een vrachtwagen die staande is gehouden. Dat brengt mij bij de vraag: hoe lang is het nog mogelijk dat we zo vrij zijn om overal naar toe te gaan. Ik hoop echt van ganser harte, dat die vrijheid voor eeuwig blijft bestaan, want dat is toch wel wat je ervaart als je met vakantie gaat, vrij zijn en daar hebben we van genoten.
klik
acht reacties
Zelf kies ik er nooit voor om in het warmste seizoen met de felste zon op vakantie te gaan. In het voorjaar is het minder warm, maar kan de zon ook al te fel zijn en zo kom ik tegenwoordig vaak in september uit. Het is dan ook niet zo druk met andere vakantiegangers, maar het is maar de vraag of ik die überhaupt tegen kom.
Ik ben een keer door deze Châlons gefietst en ook een paar keer in de buurt langs de Saône en het Canal du Centre. Idd een mooie omgeving, maar dan met 20 tot 25 graden.
Dat gezeur van het nieuws ben ik al jaren zat. Er is niet meer terreur, maar er zijn meer nieuwszenders en die moeten allemaal gevuld worden. Ze vechten om de aandacht van de kijker om zo de reclames rond het nieuws beter te verkopen. En omdat dat niet lukt met nieuws uit de buurt halen ze het verder weg. Voorheen was het daar niet beter, maar zat er simpelweg geen correspondent. Op vakantie hou ik dus niets bij, behalve dat ik wel eens een regionale krant bekijk of een stukje op TV zie.
Welkom terug in het heitelân 
Met het ouder worden ga je meer risico’s en gevaren zien. Daar ontkom je niet aan. Aan de wereld kun je niks veranderen en of je nu tobt of niet….. het maakt toch niks uit. Maak je maar druk om je eigen vierkante meter zeg ik vaak.
Wat een temperaturen! Konden de jongens het wel hebben?
Welkom terug.
Zeker met zulke hoge temperaturen is het ook weer fijn om lekker thuis te zijn.
Geniet maar van eigen omgeving.
Tuurlijk, je past je steeds meer en meer aan, zo gaan die dingen. En dan vooral kijken naar wat nog wel kan. Die hitte hoef ik ook absoluut niet.
Op hooguit een weekendje of twee per jaar wil ik niet meer weg, ik heb er geen zin meer in, lekker mijn eigen bed en douche, hond lekker in zijn eigen mandje, gewoon eten, regelmaat, daar voel ik mij het lekkerst bij.
Het is inderdaad te hopen dat we in de toekomst nog in vrijheid kunnen leven. Met Nice en München in gedachten zou je daar flink sceptisch over kunnen zijn. Maar je ziet ook dat het hier steeds gaat om beïnvloedbare figuren, vaak alleenstaanden, die op een of andere manier makkelijk te beinvloeden zijn. Misschien moeten we als gemeenschap zulke mensen sneller signaleren en misschien ligt een deel van het probleem ook wel bij de toenemende individualisering van de maatschappij die vrijheid maar ook eenzaamheid kweekt.
Het is te makkelijk om uitsluitend de grote gemeenschappelijke vijand de schuld te geven.
Enfin, jullie hebben er een prachtige vakantie opzitten. Lijkt me heerlijk.