TERUG OF NIET
Op de één of andere manier slaag ik er steeds maar niet in om mijn vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem eens voor het voetlicht te brengen, terwijl ik er wel de nodige tijd aan spendeer. Heeft het mijn hart dan niet, zo vraag ik mij wel eens af?
Op zich vind ik mijn taak wel leuk. Ik ben bestuurlijk op regionaal niveau bezig, dit ter ondersteuning van de plaatselijke afdelingen en als afgevaardigde van de regio draag ik op provinciaal niveau ook mijn steentje bij en op deze manier heb ik aardig zicht gekregen op wat er zich allemaal afspeelt in een organisatie die zich bezig houdt met een goed doel.
Maar, en nu komt het, ik vraag mij dus wel eens af, past de organisatie met de doelstelling om mensen met een lichamelijke beperking een onvergetelijke dag te bezorgen nog wel in het tijdsbeeld van nu anno 2016?
Natuurlijk, ook nu zijn er, net als 65 jaar geleden nog altijd mensen met een lichamelijke beperking, alleen zijn er in de loop der tijd veel meer mogelijkheden ontwikkeld, waardoor het voor heel veel mensen uit de bedoelde groep niet meer nodig is om een beroep te doen op de Zonnebloem. De zelfredzaamheid is door die nieuwe mogelijkheden met sprongen vooruit gegaan.
Bij de plaatselijke afdelingen, die overigens heel aktief zijn, zijn het dan ook voornamelijk de oude ouderen die deelnemen aan de activiteiten. Vaak zijn er op de foto's van uitstapjes dan ook alleen maar ouderen te zien, waardoor het beeld van De Zonnebloem een enigszins stoffig imago heeft gekregen. Om dit tij te keren heeft De Zonnebloem een paar jaar geleden in haar beleid opgenomen, dat eenzaamheid alleen geen criterium meer mag zijn.
Het roer moest om, terug naar de oorspronkelijke doelstelling. De lichamelijke beperking zou weer de leidraad moeten zijn voor zowel de jongeren als voor de oude generatie. Ook zou het activiteitenpakket danig afgestoft dienen te worden. Immers de ouderen van nu, en zeker de ouderen van de toekomst leven in een heel andere tijd en hebben daardoor ook andere interesses en behoeftes. Kleinschaligheid en één op één activiteiten met een gast of deelnemer, beide termen worden gebruikt, worden gezien als nieuwe mogelijkheden om aansluiting te vinden met de tijd waarin we nu leven.
Lange tijd heb ik er enigszins sceptisch tegenaan gekeken. Zou het De Zonnebloem wel gaan lukken om aansluiting te blijven houden met de veranderende wereld? Blijven er wel genoeg deelnemers over die een beroep willen doen op De Zonnebloem. Zijn er op den duur nog wel genoeg vrijwilligers die de organisatie draaiende willen houden, maar zijn er over een aantal jaren ook nog genoeg vrijwilligers te vinden die daadwerkeleijk met de deelnemers op stap willen gaan?
Heel stiekem dacht ik wel eens in mijn achterhoofd, misschien zou het maar beter zijn als De Zonnebloem over een tig aantal jaren ging verdwijnen, maar zo langzamerhand raak ik toch overtuigd dat dit maar niet moet gebeuren en niet alleen om het feit dat een organisatie afbreken vele malen sneller gaat dan iets nieuws op te tuigen. Gezelligheid is toch een groot goed wat voor vele mensen bereikbaar moet zijn en dat is nu precies iets wat op vele terreinen wordt en is afgebroken en dan toch met name bij de ouderen.
Columnist Hugo Borst legt in zijn manifest uit dat aandacht net zo belangrijk is als verzorging en veiligheid. Toen ik daar gisteren kennis van nam, kwam ik als vanzelf uit bij mijn Zonnebloem. Wat in een verpleeghuis geldt, geldt namelijk ook in de samenleving. Aandacht en gezelligheid is onontbeerlijk.
De Zonnebloem zou naast het zich inzetten voor de mensen met een lichamelijke beperking zich ook weer kunnen gaan richten op de ouderen thuis die dreigen te vereenzamen, iets wat ook gebeurde voor het roer in 2014 om moest. Misschien wel met een iets andere insteek dan voor 2014, met andere activiteiten, minder vanzelfsprekend en meer rekening houdend met de wensen en behoeften van de deelnemers, dat dan wel. Misschien moet het roer wel weer een eind teruggezet worden en moet de onvergetelijke dag weer teruggezet worden naar meerdere fijne momenten.
Al denkend over deze materie begin ik mijn vrijwilligerswerk steeds boeiender te vinden en komt er misschien vast wel een dag waarop ik het heb over Mijn Zonnebloem, de organisatie waar ik echt helemaal warm voor loop.
zes reacties
Er zijn zoveel eenzame mensen of mensen die nauwelijks de deur uitkomen, dat elke vrijwilliger een zegen is. Van een beetje aandacht fleurt iemand zo op. Ik heb respect voor iedereen die zijn tijd besteed aan een ander.
Volgens mij blijft de Zonnebloem bestaan: iedereen heeft ervan gehord.
Lieve groet
Hier nog altijd een zeer actieve zonnebloemafdeling. Voorziet ook in een behoefte samen met bijvoorbeeld kbo en vrouwen van nu.
Ja, de Zonnebloem zal nog wel een poosje blijven.
Maar de plaat af en toe een beetje oppoetsen is niet verkeerd.
Voor heel veel mensen is de zonnebloem een strohalm om even uit de sleur en onder de mensen te komen.
Het heeft ook in mijn ogen een beetje stoffig imago. Toch doen ze goed werk, het zou jammer zijn om alle geweekte goodwill van de organisatie om zeep te helpen. Daar worden alleen maar de mensen de dupe van die het nodig hebben. We laten tegenwoordig de oudjes ook al opsluiten in verpleeg tehuizen waar ze alleen nog maar verzorgt worden (hoop ik).