HERFSTGRIJZEND
Meestal kan ik echt genieten van de herfst met al die prachtige kleuren, maar dit jaar is het net of ik er niet helemaal bij ben. Het lijkt een beetje langs mij heen te gaan. Meestal kijk ik er in de nazomer naar uit en verheug ik mij op al die mooie kleuren die nog moeten gaan komen.
De bomen zijn dan zo prachtig in de herfsttooi. De vele verschillende kleuren geel, groen, bruin en bruinrood; de witte en grijze wolken in de lucht, afgewisseld met stukken blauw waardoor de zon van de jagende wolken de gelegenheid krijgt om van tijd tot tijd alles in het scherpe zonlicht te zetten, scherp, vanwege de glinstering van de natte bladeren omdat er zojuist even een bui is gevallen.
Misschien komt het wel een beetje omdat ik in mijn hoofd wat bezig ben om mijn eigen leven te willen zien in het perspectief van de herfst. Eigenlijk is dat begonnen in deze prachtige nazomer. Ik begon mij zelf de vraag te stellen hoe ik mijn leven nu zag. Ben ik nog bezig met de nazomer van mijn leven, of ben ik al in de herfst van mijn leven aangekomen?
Niet dat ik dat laatste erg vind, want vooral in de vroege herfst zijn er nog niet zo heel veel veranderingen waar te nemen, maar als de herfst dan echt toeslaat verandert het beeld wel, maar kan er nog volop genoten worden. Alleen, de herfst heeft ook iets melancholisch, want hoe mooi dan ook, je weet waar het op uitloopt, op verlies van al dat moois. En dat is het dan ook het grote verschil met het voorjaar.
Vorige week was ik een dag in Apeldoorn bij mijn negentigjarige tante. We hebben toen een autoritje gemaakt over de Veluwe en het was echt genieten om zo samen de herfst in ons op te kunnen nemen. Maar ook toen speelde het door mijn hoofd, dat mijn tante al een hele lange tijd in de herfst van haar leven was. Heel diep filosofisch heb ik niet met haar gepraat, maar ik heb wel begrepen, dat ze het iedere dag nog fijn vindt om wakker te worden.
Het beangstigt mij niet, maar het houdt mij wel bezig, het beseffen dat er na de herfst, hoe mooi die ook kan zijn er niets meer komt. Als ik naar mijn tante kijk, kan de herfst heel lang duren en sta ik nog maar aan het begin van deze levensfase. Er is nog toekomst. Ook mijn tante houdt nog een beetje vast aan de toekomst, want we hebben afgesproken dat als het mogelijk is, dat we het zelfde rondritje zullen gaan maken, maar dan om te kijken naar de vele mooie kleuren groen van het voorjaar. Hoopvol toch?
Zelf heb ik mij voorgenomen dat ik een volgend jaar de herfst weer ga opzoeken. De foto's die ik bij dit blog gebruik zijn van het jaar 2010 toen we de herfstvakantie in Monschau doorbrachten. Prachtig om ze weer eens te ze zien en zeker op zo'n dag als vandaag die wel heel erg druilerig, grauw en grijs is. Het geeft mij het gevoel dat ik klaar ben met een pas op de plaats te maken, ik heb de woorden kunnen vinden voor datgene wat mij bezighield, de herfst; ik wil nu weer vooruit zien.
zeven reacties
Je tante wordt duidelijk op een mooie manier oud en gaat daar ook op een goede manier mee om. Ik hoop dat dat jou (en ons allemaal) ook gegeven is.
Ik vind de herfst altijd naar, maar maak er toch het beste van, en er is genoeg afleiding tot nieuwjaar, en daarna lonkt het voorjaar alweer.
Ik weet niet, is mijn leven nu in de zomer? geen idee hoor.
Beloof jezelf een paar leuke uitstapjes, koffie met vriendinnen of kleine traktaties als de herfst je zwaar te moede wordt. Vooral de maand november kan grauw en grijs zijn.
Knap van je tante om zo met de dag te leven. Een wijze vrouw. Wij moeten het nog maar zien te worden (-:
Ieder seizoen heeft z’n mooie kantjes, maar natuurlijk ook minder mooie kantjes.
Misschien gaat dat voor het leven ook wel op, Het beste is om te genieten van het moment, wat de toekomst brengt weten we tóch niet.
Gewoon blijven genieten van al het leuks dat op je pad komt en de minder leuke dingen maar zoveel mogelijk proberen te vermijden, al zullen die er ook wel degelijk wel zijn, die waren er altijd al, maar ze lijken zwaarder te wegen in de herfst, dan kan je niet meer zoveel dragen en kost het je alleen maar meer moeite, zo voel ik dat tenminste.