TULPENTIJD.
Het is volop tulpentijd. Ik mag dan graag door de tuin lopen en zo hier en daar een tulp afknippen om deze in een vaasje binnen te zetten. De tuin mag er uiteraard geen schade van ondervinden, dus is het een beetje uitkienen welke tulp ik zal nemen, maar meestal lukt het me wel een aantal malen.
En wanneer ik de tulpen dan in het vaasje zet, meestal dezelfde, het tinnen vaasje wat we, mijn vader, mijn broer en ik ooit als cadeau aan mijn moeder gegeven hebben op haar verjaardag, dan zijn mijn gedachten altijd even bij haar. Zo'n vaasje zegt mij eigenlijk veel meer dan wanneer er permanent ergens een foto van haar zou staan.
Het jaarlijkse ritueel met de tulpen in het vaasje is mij door de jaren heen heel dierbaar geworden. Ik hoor mij zelf dan denken: "Ja mam, het is weer tulpentijd, wat vond je het altijd fijn om een mooie bos tulpen te krijgen". Omdat de bos tulpen die zij kreeg altijd van een veel groter formaat waren, hebben bij haar nooit tulpen in dat vaasje gestaan.
Het is al weer meer dan twintig jaar geleden, dat we afscheid van haar hebben moeten nemen. Met zo'n vaasje komen er dan weer allerlei herinneringen naar boven, mooie maar ook minder fijne herinneringen. Maar door alles heen voel ik dat ik nog altijd met haar verbonden ben en dat ik haar soms mis. Ik voel dan opeens een verlangen om nog eens met haar te kunnen praten.
En dat vind ik nu het mooie aan zo'n vaasje, het roept dingen in mij op waarvan ik mij niet altijd bewust ben. Die ervaringen zijn voor mij echt dierbare momenten die ik niet zou willen missen en daarom koester ik mijn vaasje met tulpen.
Wanneer de tulpen straks uitgebloeid zijn, gaat het vaasje weer in de kast om misschien verderop in het jaar nog eens gebruikt te worden wanneer het de tijd is van de fresia's, maar dat ligt minder vast dan het ritueel met de tulpen. Dat is een jaarlijks terugkerend gebeuren net als de prachtige tulpenvelden die op dit moment weer volop te bewonderen zijn.
acht reacties
Wat mooi geschreven ook, Hanscke. Mijn eigen moeder is pas vier jaar dood en ik denk precies hetzelfde soms als jij: “Kon ik maar even, al was het een kwartiertje, met haar praten…” En jij denkt het nog na 20 jaar. Het gemis blijft altijd. Ook mijn Oma mis ik nog altijd. Geniet maar van je tulpjes én het vaasje!
Zo werkt het bij mij ook wel een beetje, niet de vaste herdenkingsdagen maar herinneringen die opduiken door situaties of “spulletjes”.
Hoe ouder ik word, hoe mooier ik tulpen vind. Eerst vond ik ze maar gewoon. In de bloemenwinkel werden vooral “Apeldoorn” tulpen verkocht. Tegenwoordig heb je allerlei variaties. Ook in het plantsoen.
Mooie herinneringen aan je moeder vanwege het vaasje. Koester ze!
Lieve groet.
Ja zo gaat dat, die van mi is ook al jaren geleden overleden, maar eigenlijk denk ik bijna elke dag wel even aan haar. Zo’n tulpenmomentje is natuurlijk heel speciaal.
Zo’n verhaal maakt bij mij ook herinneringen los… Fijn dat er op deze wijze aan gedacht kan worden.