HET KANAAL
Even terug naar de omgeving van mijn kinderjaren. Of even, het was toch bijna anderhalve week dat we in Loenen op de Veluwe waren. Ik had met opzet Loenen gekozen, omdat er van daaruit heel makkelijk dagtochtjes naar de bosssen gemaakt kunnen worden, maar van waaruit ook de plaats waarmee ik door de naam verbonden ben bezocht kan worden, om dan verder te fietsen naar het kleinste stadje Bronkhorst aan de overkant van de Ijssel èn om lekker langs het kanaal te kunnen fietsen.
Iedere keer als ik rijdend op de snelweg Zwolle - Arnhem een glimp van het Apeldoorns kanaal zie, zegt mijn hart altijd even: Boem! en het gaat nooit over, hoe vaak ik er ook langs kom. Het huis, toen aan de rand van Apeldoorn, waarin ik geboren ben 
en de eerste acht jaar van mijn leven gewoond heb, stond praktisch aan dat kanaal. (daarover meer in een ander blogje)
Ook heb ik vele malen langs dat kanaal gefietst omdat we dan als gezin bij de familie van mijn moeder op bezoek gingen, die allemaal in Eerbeek, gemeente Brummen, woonden.
De eerste dag van onze nazomervakantie zijn we dan ook maar begonnen om vanuit Loenen, langs het kanaal richting Eerbeek en Hall te fietsen. In Hall waren twee mooie wandelroutes uitgezet zodat we het fietsen mooi met wandelen konden combineren. Stilletjes hoopte ik om ook langs een bepaalde straat in Hall te komen waar ik als kind meerdere malen was geweest omdat daar ook nog een zus van mijn moeder woonde. Het was een boerderijtje waar ik als kind vaak ziek werd. Later zou blijken dat ik allergisch was voor hooi en stro tengevolge van de kwaal hooikoorts waar ik behoorlijk veel last van gehad heb.
Omdat de wandeltocht niet langs deze weg ging, zijn we er op de fiets maar even langs gegaan. Omdat ik toch niet helemaal zeker was of dit het goede huis wel was, sprak ik de man die daar aan het gras maaien was aan om het te vragen. Het boerderijtje werd toen door twee families bewoond, mijn tante en haar gezin en de zus van mijn oom en zijn gezin. De man die ik aansprak bleek de echtgenoot te zijn van het meisje van dat andere gezin. Hij keek mij aan en herkende in mij mijn moeder. We werden op de koffie gevraagd en we hebben daar een heel genoeglijk uurtje gezeten en waardevolle herinneringen opgehaald.
En toen was er pas één dag van de nazomervakantie om terwijl er al een karrevracht aan herinneringen door mijn gedachten geflitst waren. Van een blogje schrijven kwam het dus niet, want voor ik een enigszins omlijnd idee had over hoe en wat ik zou gaan schrijven was er al weer een volgende karrevracht aan herinneringen gepasseerd.
Waarschijnlijk zal ik in de komende tijd nog wel eens een blogje schrijven over deze fantastiche nazomervakantie, want ik heb genoten. En toch ben ik niet alleen maar blijven steken in de herinneringen aan vroeger, want het leven in het hier en nu vind ik ook heel belangrijk. Soms kan een mens domweg gewoon heel gelukkig zijn met de dag van nu en de mooie herinneringen uit het verleden.
zes reacties
Lijkt me heel leuk om zo terug in je herinnering te kunnen duiken. Het hoort gewoon ook bij je leven en dat kan heel goed samengaan met het huidige leven.
het lijkt me leuk om zo nog eens terug in de tijd te duiken. Ik woon al mijn hele leven in dezelfde plaats en ken inmiddels de meeste leeftijdsgenoten…
Leuk dat je geboortehuis er nog staat. Het is altidj leuk om even terug te kijken zeker de periode van je jeugd als die tenminste leuk was en dat was hij zo te lezen.
………………..en gewoon genieten van alles, heerlijk toch?