REIKWIJDTE
Eigenlijk had ik het deze dagen heel druk moeten hebben. Deze week stond er weinig gepland, dus vond ik dat we dan maar eens aan de slag moesten om de vide, zo u wilt de overloop, te gaan behangen. Vorig jaar hebben we het schilder- en behangwerk van de hal en de trap uitbesteed aan de schilders, maar de vide zouden we zelf nog wel kunnen.
Vol goede moed hebben we de vide ontruimd; het bed wat er staat en wat als bank dient, uit elkaar gehaald, de boekenkast leeggemaakt en verplaatst en het computermeubel met computer naar een andere kamer versleept. Kortom, als je een ruime overloop hebt, staat er ook heel wat.
Maar toen. Het oude behang verwijderen ging nog wel, dat wil zeggen de bovenste laag. Ik weet dat de schilders vorig jaar alle wanden kaal gemaakt hebben, maar wij hebben besloten om de onderlaag maar te laten zitten. Het geheel was immers zo mooi vlak.
Het glasvezelbehang wat de schilders voor deze klus voor ons achter gelaten hebben werd van zolder gehaald en ook de plaksel, maar toen begon de eerste hindernis. Wat gebruikten we ook al weer als plaktafel en o ja, hadden we nog wel een kwast om de lijm op het behang te smeren of moesten we juist de muur van lijm voorzien?
Met de nodige hoofdbrekens hebben we één baan geknipt. Glasvezelbehang is veel breder en laat zich ook niet zo gemakkelijk verwerken als gewoon behang. De lijm droogde veel te snel op, het was moeilijk de baan behang goed op zijn plek te krijgen en toen, schoot het mij ook nog door het hoofd, àls het behang er straks uiteindelijk opzit, moet ik alles ook nog sauzen, maar voor dat ik daar aan kan gaan beginnen moet ik eerst alles afplakken en o ja, de plinten, daar had ook nog iets mee moeten gebeuren èn de trap naar de zolder ook nog en pffft, weg was al mijn energie.
Ik zag niet meer hoe we deze klus tot een goed einde zouden kunnen brengen. P gaf zich nog niet gewonnen, maar toenwe de eerste baan geplakt hadden en er achter het behang allemaal luchtbubbels ontstonden die we niet weg konden krijgen was voor hem de maat ook vol. Hij ging akkoord dat ik de schilder ging bellen met het verzoek om dit karwei voor ons te gaan klaren.
Natuurlijk wil hij dat wel doen, maar we moeten wel even geduld hebben. Aan het eind van de week heeft hij mogelijk even tijd om langs te komen en misschien dat het dan ingepland kan worden voor begin volgende week.
Ondertussen ga ik maar wennen aan het feit dat ik zo zoetjesaan toch wat ouder ga worden. Nog nooit eerder heb ik een klus niet kunnen uitvoeren omdat ik, lees wij, het zelf niet meer aan konden. Ik heb de reikwijdte van dit, in mijn ogen betrekkelijk kleine klusje, niet goed meer kunnen overzien.
Het verouderingsproces is dus gaande. En net zoals je niet in één dag volwassen bent, ben je ook niet in één dag oud, dat gaat sluipenderwijs.
Deze ervaring heeft mij wel iets geleerd. Ik zal dus steeds meer bij mijzelf te rade moeten gaan of dat, wat ik wil en wat ik in mijn hoofd nog wel denk te kunnen, nog wel reëel is en of ik het lichamelijk gezien nog wel kan opbrengen. Ach ja, het hoort bij het ouder worden, maar een mens is nooit te oud om nog iets te leren. Ik moet dus gaan leren om vooraf in te schatten of ik het lichamelijk gezien nog echt wel kan uitvoeren. Dat is echt nieuw voor mij, want ik kon eigenlijk altijd alles wat ik bedacht ook doen.
zeven reacties
Met de verhuizing van twee jaar geleden hebben we besloten schilder en andere onderhoudswerkzaamheden voortaan uit te besteden, daarvoor waren we tenslotte ook verhuisd, maar omdat dat onderhoud in ons vorige huis nogal wat meer inhield dan hier was het voor ons ook haast niet op te brengen. Nu wonen we in een bijna onderhoudsvrij huis, zonder grote tuin en dat is een fijne gedachte.
Wat ik altijd heb, tijdens het klussen valt het allemaal zwaar en allemaal tegen, maar uiteindelijk komt het einde zichtbaar. En op den duur moet je het inderdaad maar zo laten,
Ja zo werk dat, al is het voor de een wat eerder dan de ander maar ergens gaat de leeftijd toch beperkingen geven.