OPGESLOKT WORDEN
Bij het lezen van een filmrecensie over de film La Villa stuitte ik op de volgende zin: elke generatie wordt langzaam opgeslokt door de tijd. Ik werd er door geraakt. Mooier zou ik het zelf nooit kunnen bedenken. Het geeft precies weer hoe ik al een tijdje naar de wereld kijk en hoe ik mij voel.
Misschien heb ik het al wel eens eerder aangegeven dat ik het moeilijk vind om mijzelf als oudere te definiëren terwijl ik toch heel goed weet dat ik daar wel toe behoor. Maar als ik dan in een officieel radionieuwsbericht hoor, dat wij ouderen bij de hand genomen moeten worden om weer te gaan leren om met het openbaar vervoer te gaan reizen, dan rijzen mij de haren ten berge. Hoe zo moet mij (en andere nog iets ouderen, 70ger plussers) geleerd worden om van het ene perron naar het andere te komen om zo op een andere trein te kunnen overstappen. Hoe zo moet mijn generatie (weer) geleerd worden om met de trein te kunnen reizen.
Wie zijn de mensen die dit verzinnen en dit als serieus nieuws brengen? Zijn dat de jongeren van deze tijd? Welk beeld hebben zij van ons ouderen. Vast een ander beeld dan wij van onszelf heben. Vast een ander beeld dan die ik heb. Ik zie gelukkig heel veel mensen die veel ouder zijn dan ik, maar die nog van alles kunnen en heel veel ondernemen. Dat is ook de oudere generatie. Laten de jongeren daar ook alsjeblieft oog voor hebben.
Oh, ik zie heus wel dat de jongerengeneratie van nu, steeds meer gaan verschillen van de generatie van toen wij jong waren. Wat die verschillen zijn kan ik niet direct benoemen, maar het omgaan met elkaar is toch net een tikkie anders dan toen ik een jongvolwassen was.
Als ik de kans krijg mag ik graag kijken naar hoe een jonge moeder of vader zich in het maatschappelijke verkeer probeert te verstaan met zijn taak als nieuwbakken ouder van een nieuw mensenkindje. Vooral in deze tijd, als het mooi weer is, wordt mij die kans nog aleens geboden, al wandelend door een park, of zittend op een terrasje. Soms heb ik wel eens heimwee naar die tijd toen ik zelf nog zo jong en onervaren was, want dat is wat ik ook zie. De onervarenheid. Naast de verschillen zijn er dus ook wel overeenkomsten en lijkt er in dat opzicht niet veel veranderd te zijn.
En zo schrijdt het leven voort en moet ik leren omgaan met het feit dat ik ongemerkt toch echt tot de oudere generatie ga behoren. Net als zovelen met mij. Momenteel lees ik het boek van Sonja Barend: je ziet mij nooit meer terug. Ooit was zij een icoon van de tv, maar ook zij wordt langzaam opgeslokt door de tijd net zoals zovele andere bekende coryfeeën waarmee wij vergroeid zijn.
Ik troost mij met de openingszin van de filmrecensie: De babyboomgeneratie heeft het terugblikstadium bereikt en dat gaat ook aan de filmwereld niet voorbij. Kennelijk is het dus heel gewoon dat ik zo af en toe met een beetje heimwee naar mijn verleden terugblik. Dat schijnt toch wel bij het ouder worden te behoren.
Maar om de ouderen nu als en masse weg te zetten als niet veel meer te kunnen en overal mee geholpen te moeten worden gaat mij toch net ietsjes te ver. Er zijn massa's ouderen die nog heel goed bij de tijd zijn, bij deze tijd wel te verstaan.
Of ik de film ook echt ga kijken weet ik nog niet, daarover heb ik nog geen beslissing genomen.
vijf reacties
Tja, ook dat is typisch de huidige tijd, door de snelle media komt dat meteen groot in het nieuws én wordt een hele groep genoemd. Wat niet weg neemt dat de huidige ouderen vaak hun leven lang auto gereden hebben of gefietst, als dat niet meer gaat is de overstap naar het moderne OV best lastig. In ieder geval voel ik me er niet op aangesproken al zou dat qua leeftijd misschien moeten.
Ik kan het me voorstellen. Ik schaamde me vorige week bij een bezoek aan een dierentuin, waar we met ons kleinkind naartoe gingen, dat ik bij een defect aan een pinautomaat, en alleen contant konden betalen, me kenbaar moest maken als 65 plusser. Anders hadden we om moeten keren, want zonder de korting… Ik zit uiteraard nog in de ontkenningsfase.
Ik heb afgelopen week van een leeftijdgenoot geleerd hoe met een parkeerautomaat om te gaan waar ik normaal met contant geld betaal omdat ik geen zin had in het gedoe, maar nu moest het en ik kon het niet, maar voortaan weet ik het weer voorlopig, want niet blijft er wordt alsmaar veel te veel veranderd.
Eigenlijk verandert er niet veel. Mijn vader had moeite met een bankrekening. Hij was nog gewend om een loonzakje op te halen en daarmee direct geld in handen te hebben. Hij had ook moeite met de afstandbediening van de TV. Met geluk worden zulke mensen geholpen door hun kinderen em anders zou het mooi zijn als ze geadopteerd worden door mensen met gedild.
Zelf doe ik dat de laatste 10 jaar bij een neef en wat kennissen die moeite hadden met windows en digitale camera’s.
De smartphone lijkt minder drempels op te werpen. En bij het OV zie ik maar weinig mensen klunzen. Vaak zijn dat mensen die voor het eerst zo reizen en daar hoef je niet oud voor te zijn. Zo zag ik wat jaren terug een jonge vrouw die weer uit wilde checken omdat de trein naar een ander perron was verplaatst.