VAARWATER
Hoewel het er op lijkt dat we in een iets rustiger vaarwater zijn aangekomen, ben ik nog niet helemaal de oude. Ik ben (figuurlijk) nog druk bezig om allerlei emoties ter hand te nemen om het vervolgens in een passend laadje of kastje te stoppen.
Boosheid, omdat we in het ziekenhuis niet gehoord werden, verdriet, angst, verlatenheid, maar ook de warmte en de betrokkenheid van de vele mensen die meegeleefd hebben. Kortom, het is nog een raar mengelmoesje in mijn hoofd, maar het wordt wel steeds beter en ik probeer alles in een rustig tempo op zijn plek te krijgen.
Ondanks, dat ik het zwaar vond om Hessel en Iemand vier keer per dag uit te laten, had ik ook momenten dat ik er van kon genieten. Vooral op de vroege morgen. Wanneer ik dan met de jongens op het uitlaatweggetje kwam, kon ik genieten van de rust die van zo'n vroege morgen uit kan gaan.
Ik denk niet dat ik het eerste morgen heb gezien, maar na een paar dagen viel mijn oog op het bootje gevuld met riet, dobberend in het water. Elke morgen zag het er weer anders uit, wat te maken zal hebben met de stroming, maar ook met de lichtval. Ik raakte er door gefascineerd en ik merkte dat de aanblik mij iedere morgen weer raakte.
Lopend met mijn honden naast mij moest ik op zo'n vroege morgen opeens denken aan een wandkleed, dat ik had gemaakt toen ik als heel jonge moeder en huisvrouw thuis zat en uit alle macht probeerde iets van het leven te maken. Het was begin jaren zeventig en om contacten op te doen was ik maar naar zo'n creatieve handwerkclub gegaan, dus niet meer het klassieke borduren volgens een telpatroon, maar zelf iets ontwerpen en werken met naaimachine en wat grovere materialen zoals touw en dergelijke.
Ik had geen idee hoe ik vanuit het platte vlak iets kon vertalen waardoor de zeilboten en de vaart meer een driedimensionaal aanzien zouden krijgen. Ik had geworsteld door zeilboten wat vulling te geven en ook het riet aan de de randen van de vaart bollend te maken.Toen het af was leek het nergens naar. Het was volkomen mislukt.
Nu ik dit bootje zo zag liggen, bedacht ik, dat dit een prachtig onderwerp zou zijn geweest voor zo'n wandkleed. Alleen voel ik geen enkele behoefte om ooit nog eens uit te proberen of het mij nu wel zou lukken. Ik houd het maar bij fotograferen en er een verhaaltje bij verzinnen. Ik geloof toch echt, dat dat beter bij mij past. Maar door de jaren heen heb ik wel oog voor dit moois gekregen.
vijf reacties
Niet vreemd hoor, dat alle emotie en gevoelens nog door elkaar lopen.
Neem er alle tijd voor, niet alles gaat even snel en vraagt soms veel tijd.
Vooral de fouten van het ziekenhuispersoneel lijken me moeilijk te verteren. Misschien lucht het op de klachten te verwoorden in een brief aan de directie.
Vooral nu het weer wat vroeger licht is is zo’n ochtendwandeling me
héérlijk. Maar wij hebben geen hond dus kiezen meestal voor wat later wandelen omdat het dan al iets warmer is.
Wie goed kijkt ziet veel, en vooral in de ochtend is de wereld anders, vooral als je dat niet al te vaak doet.
Ik vind het eerste ochtenwandelingetje ook altijd heerlijk! Altijd hetzelfde en toch steeds weer anders. Op mijn rondje ligt ook een bootje in het riet
Logisch hoor dat je het allemaal nog een plekje moet geven.