VERKEKEN
Misschien hebben we ons toch wat op de situatie verkeken. De eerste dagen, nadat P. thuisgekomen was, leek het er op, dat het herstel helemaal naar wens zou gaan verlopen, maar er kwam opeens een kink in de kabel. In plaats dat het elke dag vooruitging, leek het iedere dag minder te worden.
De huisarts gaf bij het verwijderen van de hechtingen dan ook het dringende advies om het toch maar wat rustiger aan te doen. P. legde zich vervolgens, zij het met enige tegenzin, bij de situatie neer, en zag in dat zijn lichaam dit keer toch meer gebaat was bij rust en dat doorzetten in dit geval geen goede optie was.
Nu we weer een kleine week verder zijn kan ik gelukkig zeggen dat we nu wel met hele kleine stapjes echt een beetje voorwaarts gaan.
Ondertussen heb ik mij gericht, nog meer dan anders, op het kijken naar details. Omdat ik nu in mijn eentje vele malen met de jongens hetzelfde traject afleg, zie ik toch nog steeds weer nieuwe dingen. Lopend over het fietspad tussen de weilanden, kijk ik met verbazing naar de vrolijke gele bloemetjesrand, die daar kennelijk met opzet gecreëerd is. Dat is dit jaar voor het eerst, geheel nieuw dus. Zou dit ook speciaal voor de bijen zijn, net als de twee bijenbermen die er vorig jaar zijn gekomen, maar die ik bij het betreden van het fietspad dan al voorbij ben.
En aan het eind van mijn wandelrondje kom ik aan het begin van onze straat de prachtige berm tegen, te zien op de onderste foto. Vorig jaar heeft de gemeente een foutje gemaakt door het gras er af te schrapen. Er was daar helemaal geen tegelpad gepland en toen heeft de gemeente besloten er maar een bijenberm van te maken. Prachtig.
Er valt onderweg dus genoeg te zien, dat wel, maar toch zal ik blij zijn als de tijd straks daar is, dat we er weer zoals vanouds met zijn tweeën (vieren als de jongens ook mee gaan en dat is meestal het geval) er op uit kunnen trekken. Zo had ik totaal geen zin om in mijn eentje naar Maarten van der Weijden te gaan kijken die vandaag op slechts 1800 meter van ons huis twee keer passeren zou. We hebben de aankomst in Dokkum zo'n beetje op de tv gevolgd, maar voor de rest heb ik het wat aan mij voorbij laten gaan.
En ik weet heus wel, dat als er niet dat vele onderzoek op het gebied van kanker gedaan was, P. deze operatie niet had kunnen ondergaan. Misschien is het nog allemaal wat te vers waardoor ik mij er enigszins afzijdig van houd. Als P. over enige tijd hopenlijk weer volledig hersteld is, misschien kijk ik er dan wel heel anders tegenaan en vind ik het achteraf toch spijtig dat ik vandaag niet naar dat spektakel ben gaan kijken. We zullen zien.
klikzeven reacties
Bij een operatie ga je meestal zo goed als gezond, denk je zelf, het ziekenhuis in en je komt er ziek weer uit zeg ik altijd, want ze gaan in je snijden en dingen doen met je lijf wat dat lijf ook helemaal niet fijn vindt. Rustig aan maar.
Ik laat me niet uit over de inspanning van maarten, ik hoop voor hem dat het dat waard was. Ik vind het belangrijker dat jullie er zelf goed uitkomen…
Ja, je kop moet er ook maar net naar staan natuurlijk, ik heb niks met die zwemmer dus heb het aan mij voorbij laten gaan. De tijd heelt alle wonden, maar maakt ook alles kapot, Hoe dan ook, kalm aan is altijd het beste.
Het lijkt me zeer begrijpelijk dat je geen zin had om te kijken. Je hoofd kan maar naar één belangrijk ding tegelijk staan. Ondertussen heeft hij gelukkig veel support gehad en is er het nodige geld binnengestroomd. Je kunt over Maarten denken wat je wilt (sommigen zijn voor, anderen faliekant tegen) maar hij doet het toch maar.
Enfin, ik wens het gewoon nog een keer: dat jullie er binnenkort weer fijn samen op uit kunnen trekken.
Ja, een operatie en de nasleep ervan heeft meer impact dan de meeste mensen verwachten.
Het lijf en geest heeft veel te verduren gehad en moet daarvan echt herstellen, dat kost tijd.
Je kunt de aankomst van Maarten op t.v. nog volgen!