DAGDROMEN
Herstellen kost tijd en geduld. Het vraagt veel van wel patient als mantelzorger. En omdat het veel langer gaat duren dan we gedacht hadden wil ik nog wel eens vluchten in dagdromen. Dat begint dan als volgt:
Stel, dat ik de Vierdaagse zou willen lopen, zou er dan nog ergens een bed te vinden zijn? Ik spreek mijzelf dan onmiddellijk toe met de woorden: Doe niet zo gek Hanny, de situatie is nu eenmaal zo, Nijmegen zit er dit jaar niet in.
Een paar uur later, na enige wederzijdse irritaties, tja dat gebeurt nu eenaal in zo'n periode waarbij beiden tot een rol zijn gedoemd waar je niet om gevraagd hebt, ga ik verder met dagdromen. Ik google wat en zie daar, er is echt nog wel een plekje te vinden. En als ik dan bij Nieuw Aangeboden het adres zie waar we twee jaar geleden ons onderdak hadden maakt mijn hart een sprongetje. Ja, het staat er echt, de naam en het adres kloppen.
Ik maak mijn dagdromen concreet en stel mijzelf de vraag: zou ik dit echt willen, in mijn eentje de Vierdaagse lopen? En als ik eerlijk naar mijzelf toe ben, moet ik toegeven dat ik dit inderdaad heel graag zou willen. Als compensatie, verwerking of hoe je het ook wilt noemen van de spannende tijd toen ik in mijn eentje steeds op en neer naar Groningen reed. Zeker op die ene avond toen P. net geopereerd was.
Wat zou het fijn zijn om nu, tussen al die andere mensen alleen maar te hoeven lopen met als enige taak: je hoeft je nergens druk om te maken, je hoeft alleen maar dertig kilometer te lopen en net als al die anderen te finishen.
Toen ik er later op de avond met P., het was al lang weer gezellig tussen ons, over sprak was hij direct enthousiast. Als mij dat leuk leek moest ik dat zeker gaan doen. De volgende morgen gaf hij mij het laatste zetje om naar dat adres te bellen. Niet wachten, nu doen was zijn advies toen ik zei, dat ik 9 uur toch wel erg vroeg vond om te bellen. Toch heb ik zijn raad maar opgevolgd en wat bleek? Maudy had de dag daarvoor het bericht geplaatst en had nog precies 1 één persoonskamer vrij. Ze had de andere kamers diezelfde dag nog kunnen verhuren. Ze was helemaal enthousiast bij het horen van mijn naam en toen ik uitlegde waarom ik dit jaar alleen kwam, vond ze het helemaal mooi dat die laatste kamer naar mij ging.
En hoe zit het dan met de voorbereiding, de training? Ik durf het wel aan. In de afgelopen vier weken heb ik met de honden uitlaten bijna elke dag wel 15 kilometer gelopen en op de dagen dat ik het gras gemaaid heb kwam de teller van mijn fitbandje vaak over de twintig kilometer heen. En dat vier weken lang, dag in dag uit.
Aanstaande dinsdag ga ik dan nog eenmaal dertig km met collega/vriendin D. lopen en dan moet het volgens mij gaan lukken. Ik heb er zin in.
En P?. Hij denkt dat hij het die dagen wel zonder mij kan redden. Ik laat de auto thuis, zodat hij altijd de mogelijkheid heeft om met de jongens ergens heen te gaan, waardoor het voor hem niet te moeilijk is om ze even uit te laten. En met het eten komt het ook wel goed. Er zijn genoeg kant en klare maaltijden te koop .
Samen zijn we er van overtuigd: het gaat vast lukken.
acht reacties
Samen dingen doen is heel leuk. Maar als dat even niet (meer) kan, is het ook goed om een manier te vinden dat in elk geval één van de twee het even leuk heeft. Goed dat je dit doet. Veel plezier met de vierdaagse.
Gaat best wel goed komen, je bent geen ongetrainde wandelaar en weet wat je te wachten staat dus dat gaat vast wel lukken, veel plezier. Het alleen lopen is heerlijk maar misschien zul je in de avond je maatje wel missen.
Wat fijn voor je dat je kunt gaan en dat je man je daarvoor de ruimte geeft zodat je niet met zorgen op pad hoeft. Ik wens je matige temperaturen in Nijmegen en natuurlijk dat je het haalt. 30 Km is een flinke afstand.
Geniet er van.